Fred

Twee maanden geleden was onze zwembadstofzuiger opeens stuk. Zomaar. Hij lag levenloos op de bodem.

'Fred!' riep ik uit. 'Wat is er gebeurd?'

Ik stak hem in drie verschillende stopcontacten en zette de plon aan en uit - mijn versie van reanimatie. Niets hielp. Fred was niet meer. Aan zijn kabel viste ik hem uit het water. Ik maakte hem helemaal proper, aaide hem, prees hem en probeerde het een laatste keer. Tevergeefs.

Mijn volgende stap was T bellen, want dat doe ik altijd bij goed of slecht nieuws.

'Ik zit in meeting,' fluisterde T. 'Is het dringend?'

'Fred is dood,' kondigde ik aan.

'Dat meen je niet,' zei T geschokt.

'Wat nu?' vroeg ik.

'Koop een nieuwe,' antwoordde hij. 'We hebben een zwembadstofzuiger nodig.'

Met bezwaard hart reed ik naar onze zwembadwinkel waar ik tweewekelijks het water laat analyseren.

'Ms. V, good to see you!' begroette de poolboy me enthousiast. Hij is niet sexy en te jong om de-poolboy-uit-de-films te zijn, maar desalniettemin is het een sympathieke kerel waar ik graag een babbeltje mee doe.

'Fred is dead,' zei ik.

'That's awful!' reageerde hij. 'What happened?'

'I don't know,' antwoordde ik. 'His body is in the trunk of my car. Shall I go get him?'

Op dat moment merkte ik dat er nog een klant in de winkel was. Hij was zichtbaar in shock, dus ik legde hem snel uit dat Fred de naam van onze zwembadstofzuiger is.

'You named your pool cleaner?' vroeg hij verbaasd.

'Of course,' knikte ik.

'She writes children's books,' vulde de poolboy aan. Op de één of andere manier kom ik met veel meer weg als mensen weten dat ik kinderboeken schrijf. Dan mag ik excentriek en een beetje vreemd zijn. Eens te meer het bewijs dat ik het beste beroep ter wereld heb.

'Kan je hem fixen?' vroeg ik aan de poolboy. Dat wist hij niet, maar zijn vader was gelukkig ook aanwezig.

'Fred is een dolfijn,' zei die. 'Daar vind je heel moeilijk onderdelen voor en hij is ook oud.'

'Een dolfijn?' vroeg ik met open mond.

'Zo noem je dat type zwembadstofzuigers,' knikte papa poolboy.

Ik had nooit durven denken dat ik ooit een dolfijn zou hebben en nu ik het wist, was hij dood. Getverdegetverdegetver! Met tegenzin kocht ik een nieuwe Fred. Een blitse, moderne.

'Wat moet ik met de oude Fred doen?' wilde ik nog weten voor ik de winkel verliet.

'In de vuilbak,' zei papa poolboy.

Ik huiverde.

'Ms. V recycles,' onderbrak de poolboy zijn vader snel. 'Misschien wil het containerpark Fred wel adopteren.'

'Ben je er al geweest?' vroeg ik.

De poolboy schudde zijn hoofd en deed zijn best om schuldbewust te kijken. Ik probeer hem - en iedereen die ik zelfs maar een beetje ken - namelijk keer op keer te overtuigen om te beginnen met recycleren.

Met de oude en de nieuwe Fred in mijn koffer reed ik naar huis. De nieuwe Fred was geen dolfijn, maar voelde zich onmiddellijk als een vis in het water. 't Is te zeggen: hij deed onmiddellijk wat hij moest doen toen T hem ettelijke dagen later in elkaar had gezet en had uitgedokterd hoe hij werkte. Dat had ik ook kunnen doen, maar ik hou niet zo van dingen in elkaar zetten en handleidingen lezen doe ik al helemaal niet. Dat is meestal ook niet nodig (de wasmachine, droogkast, oven, kookplaat) waren allemaal idiot proof en kon ik meteen in gebruik nemen. Voor de andere toestellen (Fred de zwembadstofzuiger, Bob de robotstofzuiger, de naamloze broodbakmachine) heb ik een truc. Ik koop ze en laat ze ingepakt in de living staan. Ik weet namelijk dat T na maximum drie dagen zichzelf niet meer kan inhouden en de doos opent, alles uitpakt en wil ontdekken hoe het werkt. Daarna legt hij het aan mij uit en is de klus geklaard - getrouwd zijn met een ingenieur heeft zo zijn voordelen.

Anyway, met pijn in het hartje liet ik een aantal weken later de originele Fred achter in het containerpark. Voorzichtig deponeerde ik hem in de bak met elektrische toestellen, naast een bigscreen-TV. Daarin kon hij zijn reflectie zien en zich inbeelden dat hij een broertje had. Kwestie dat hij zich niet eenzaam zou voelen. Ik troostte me met het idee dat dolfijnen in gevangenschap erg vaak slachtoffer zijn van depressies en veel minder lang leven. Het zijn geen geschikte huis- of dierentuindieren.

De nieuwe Fred doet zijn uiterste best om me te charmeren. Na het poetsen komt hij langs de kant van het zwembad hangen en daar blijft hij tot ik hem eruit vis. Leuk trucje! Ik beloon hem elke keer met een complimentje en ben er zeker van dat we tegen het einde van de zomer goeie vriendjes zullen zijn.

Van waar komt dit verhaal opeens kan je je afvragen. Na twee jaar in Lalaland is T danig geïndoctrineerd. Hij heeft zijn zinnen gezet op een truck (zo'n milieuverwoestend monster met laadbak) en dus is er een kans dat we Stinky gaan verkopen. Mijn hart breekt alvast een beetje. (Voor wie Stinky niet kent: Car demon / Swamp smell.)

Hoe dat afloopt, lees je een andere keer ...

x

V