Liefste Kate,

Allereerst: ik verwijt jou niets. A.I. is maar zo slim als zijn makers (of dat geloof ik graag, maar eerlijk gezegd vind ik jou en je vriendjes ronduit angstaanjagend). Toch neem ik even een momentje om mijn beklag te doen over de service die jij en je menselijke medewerkers aanbieden.

Twee maanden geleden wilde ik een overschrijving doen van onze Belgische rekening naar onze Amerikaanse rekening. In het verleden was dat al eens misgelopen. Om onnodige transactiekosten te vermijden en vooral om mezelf de maandlange stress van vermist geld te besparen, besliste ik om jouw hulp in te roepen. Dat ging via de bankapp, want alles kan via de app. Viva de app! Na tien minuten in cirkeltjes praten met jou fantastische digitale zelf, werd ik doorverwezen naar een medewerker. Maar wacht, dat ging niet, want ik woon in Lalaland. Geen probleem. Ik stuurde een bericht. Uiteraard via de app. En nog één en toen nog één. Het antwoord was duidelijk: bel met een medewerker. Ik vroeg of dit kon via WhatsApp of dat jullie mij konden bellen. Jammer, maar nee. Dus belde ik met mijn Belgisch toestel naar een Belgisch nummer. In gedachten zag ik mezelf in zwart-wit in een oud telefoonhokje, talloze muntjes voerend aan het toestel terwijl ik ongeduldig luisterde naar de opties van het zoveelste keuzemenu.

Eureka! Ik kreeg een medewerker aan de lijn. Ik legde mijn situatie uit.

'Geen probleem,' zei die. 'Je kan de overschrijving probleemloos zelf doen.'

'Ik heb een donkerbruin vermoeden dat dat mis zal lopen,' antwoordde ik. 'Ik spreek uit ervaring.'

De medewerker suste me alsof ik een 85-jarige analfabete bomma was en zei me dat ik niets had om me zorgen over te maken. Daarmee was het gesprek voor hem afgelopen. Hij hing op. Ik deed wat hij vroeg en kreeg de melding dat mijn daglimiet verhoogd moest worden. Dat kon makkelijk via de app. Of toch niet. Stuur een berichtje waarop je drie dagen later als antwoord krijgt dat je moet bellen met een medewerker. Als brave bomma volgde ik orders. Via tig keuzemenu's kreeg ik een dame aan de lijn en legde ik de situatie opnieuw uit. Ze gaf me een boel instructies en paste mijn daglimiet aan.

'Ben je zeker dat dit zo gaat lukken?' vroeg ik.

'Uiteraard,' antwoordde ze.

'Vorige keer stond het geld een maand later terug op onze rekening en heb ik alsnog de transferkosten moeten betalen,' voegde ik eraan toe.

'Dat zal niet gebeuren,' zei ze.

Stap voor stap deed ik wat ze zei en vroeg ik telkens bevestiging.

'Dus zo komt het in orde?' vroeg ik.

'Maak je geen zorgen,' antwoordde ze. 'Wij kennen onze job.'

Optimisten leven langer, dus ik verwittigde alvast onze Amerikaanse bank dat er geld zou gestort worden op onze rekening. Dat moet je namelijk doen hier. A notice of incoming wire heet dat. En toen wachtte ik. Eén week. Twee weken. Drie weken. Bijna vier weken. De Amerikaanse bankdame belde me en vroeg of ik al meer nieuws had.

'Nope, but I'll keep you posted,' glimlachte ik. Als je je mondhoeken optrekt terwijl je aan de telefoon bent, klinkt je stem automatisch vriendelijk. Ook als je interne fluitketel afgaat waardoor er stoom uit je oren komt. Ik was namelijk tegelijkertijd mijn Belgische bankapp aan het controleren en zag dat het vertrokken geld terug op onze Belgische bankrekening stond. Min $100 transactiekosten en min €75 telefoongesprekken van en naar het buitenland.

Via Kate en drie wegomleggingen maakte ik uiteindelijk een afspraak in mijn vroegere bankkantoor. Ik vertrok een week later toch naar België. De bank liet me weten dat hun lokale kantoren zulke zaken niet meer doen, maar dat ik in Turnhout terecht kon.

'Hoera!' dacht ik. 'Ik mag speciaal naar Turnhout rijden om daar een uur te spenderen aan het maken van één overschrijving. Anders weet ik toch niet hoe ik mijn tijd in België vol moet krijgen. Het is niet dat ik veel vrienden die ik zou willen zien, niet zie omdat mijn planning te vol zit.'

'Niet zeuren,' zei mijn geweten. 'Zo'n dingen horen erbij.'

Eerlijk is eerlijk: de dame in Turnhout was supervriendelijk. En heel tof. We hadden een leuke babbel (hoewel ik die liever gedaan had op café met iemand die ik kende) en ze hielp me met de overschrijving.

'Komt goed,' zei ze. 'Je kan op twee oren slapen.'

'Moet ik opnieuw transactiekosten betalen?' wilde ik weten. Dat was uiteraard het geval.

'Niet moeilijk doen,' zei mijn geweten. Ik knikte, slikte de frustratie in en vermeldde dat we T's bankafschriften niet meer op papier wilden ontvangen in de VS. Papier- en postzegelverspilling. Daarmee kon de dame me niet helpen, want ik had T's bankkaart en identiteitskaart niet bij.

'Hij kan het makkelijk zelf doen in zijn app,' zei ze.

'T heeft geen Belgische apps meer,' legde ik uit. 'Die kan je niet installeren op een Amerikaanse telefoon. Kan ik het doen als ik inlog via de website?'

'Uiteraard,' glimlachte de dame. 'Kate zal je daarmee helpen.'

'Top!' knikte ik. 'Merci!'

Acht dagen later mailde ik de dame in kwestie. Ik was heel blij dat ik haar rechtstreekse mailadres had gekregen. Ik was minder blij dat het geld nog steeds op onze Belgische rekening stond.

'Ik controleer het,' mailde ze terug.

Nog eens drie dagen later vertrok het geld naar de VS. En nog eens vier dagen later stond het geld op onze Amerikaanse bankrekening. Uiteraard min de $100 transactiekosten. De Amerikaanse bankdame probeerde me meermaals te bellen voor the incoming wire, maar ik nam niet op. Dat kost namelijk veel geld, dus ik stuurde haar een mail. Dat was niet voldoende. Daarom stuurde ik T een bericht dat hij moest bellen met de Amerikaanse bank dat ze ons Belgisch geld mochten aanvaarden en op onze Amerikaanse bankrekening mochten zetten. Intussen dronk ik thee met Kafka, want wij zijn intussen goede vrienden.

Om mezelf af te leiden, vertelde ik aan Kafka over alle leuke dingen die ik intussen gedaan had. Dat het goed gaat met alle familie en vrienden. Dat ik genoot van bijna alle momenten en erin slaagde om de weinige frustraties - die iedereen soms heeft met zijn familie - bijna altijd weg te lachen. Al bij al was het dus heel fijn om in België te zijn. En in Nederland was het helemaal leuk, want ik tekende drie boekcontracten bij de ene uitgeverij terwijl de andere uitgeverij een sequel vroeg van een eerder boek. Leuk leuk leuk! Des te meer omdat de mensen achter de uitgeverijen ook nog eens geweldig zijn en me meer dan welkom heetten.

Terug thuis had ik niet veel tijd om bij te komen van die overdaad aan sociale events en de bijhorende vreetpartijen. Ik moest de geredigeerde versie van mijn volgend boek afwerken. En uiteraard moest ik van mezelf alles poetsen om me terug helemaal thuis te voelen. (Het was dat of in alle hoekjes plassen om mijn territorium terug af te bakenen.)

Gisteren begon ik mijn mailboxen uit te mesten. Die zitten altijd vol leuke administratieve taakjes ... Het hoort er echter bij en zoals gezegd: viva optimisme! Ik stootte op een mail van mezelf aan mezelf.

Papieren post bank T opzeggen stond erin.

Met T's identiteitskaart, bankkaart en het kaartlezerkaske in de aanslag begon ik vol goede moed. Kate was nergens te vinden in de online bankapplicatie, dus opende ik de app op mijn telefoon en dus mijn account.

'Hoi Kate,' tikte ik. 'Lang geleden. Hoe is't?'

Kate houdt blijkbaar niet van koetjes en kalfjes en begon in haar gebruikelijke cirkeltjes te praten. Ik zag een bos, toen bomen, daarna niets meer en eindigde drie keer met een doorschakeling naar een agent die uitmondde in een foutmelding.

'Geen probleem,' dacht ik. 'Ik stuur een bericht.'

Een paar uur later kreeg ik een bericht terug dat de bank me niet mag helpen met het account van iemand anders.

'No worries,' dacht ik. 'Ik stuur een bericht via T's account.'

Daarop kreeg ik geen antwoord, dus googelde ik wat ik moest doen. Doccle was the way to go. Ik moest enkel de accounts linken. Daarvoor had ik T's bankapp nodig, die die niet heeft, want Amerikaans toestel, maar dat wist je al. Gelukkig was er een optie B: ik kon codes aanvragen via de bank. Daarom logde ik andermaal in op T's online banking en stuurde ik een zoveelste bericht. Intussen was er heel wat tijd verstreken, dus ik repte me naar de winkel, liet het zwembadwater testen en haalde vijf boeken op van een project waaraan ik heb meegewerkt en kreeg geprinte blaadjes i.p.v. echte boeken. (Maar bon soit, dat zijn twee andere frustratieblogs en een mens mag niet klagen, want daar heeft niemand wat aan ...)

Terug naar de feiten. Vanochtend, terwijl mijn eerste lading zelfgemaakte aardbeienconfituur stond te pruttelen op het vuur, opende ik T's online banking.

'We kunnen je hiermee niet helpen,' las ik. 'Bel dit nummer.'

'Shitkakfuck koleire!' vloekte ik, want de saperlipopette-fase was al gepasseerd. Ik ademde een paar keer diep in en uit en vroeg me af of ik de kosten en moeite wilde doen om hieraan te beginnen.

'Het is papier- en geldverspilling,' fluisterde mijn geweten. 'Red de planeet!'

Het eerste telefoongesprek eindigde met een sisser. Ergens in de tig keuzemenu's nam ik een verkeerde afslag en kwam ik bij een vriendelijke jongen terecht. Die luisterde naar mijn hele verhaal, stelde een boel vragen en zei pas dan dat hij er niets aan kan doen. Hij gaf me een ander telefoonnummer én de juiste keuzeopties.

'Bedankt,' zei ik. Mijn mondhoeken bleven naar beneden. Er droop echter maar een beetje sarcasme uit en daarop was ik best trots.

'Is het een probleem voor u als er iemand meeluistert, want ik ben in opleiding?' vroeg het tweede meisje.

'Nee, maar wel liefst kort en krachtig, want dit gesprek kost me veel geld,' antwoordde ik.

Ik legde de situatie uit. Het meisje stelde vragen. Ik gaf antwoorden. Geduldig. Meermaals. Tot ze de hele situatie begreep.

'Mag ik uw rijksregisternummer?' vroeg ze.

'Ik zal dat van T geven,' zei ik. 'Want het gaat over zijn account.'

'Maar ik spreek met u dus moet ik inloggen met uw gegevens,' zei ze.

'Dat kan je doen,' antwoordde ik met een grijns op mijn gezicht waarop The Joker jaloers zou zijn. 'Maar ik krijg geen papieren post en mijn account is al gelinkt met Doccle. Ik heb Docclecodes nodig voor mijn echtgenoot. Zijn rijksregisternummer is ...'

Het meisje onderbrak me. 'Ik zet u even in wacht.'

Ik overwoog voor het eerst in heel mijn leven om te gaan nagelbijten en vermeed dit door diep in mijn tenen op zoek te gaan naar mijn laatste greintje geduld.

'Sorry, maar ik kan u niet helpen met het account van uw echtgenoot,' zei het meisje na twee dure minuten afschuwelijke muzak. 'Daarvoor moet hij zelf bellen.'

'Mijn echtgenoot werkt erg veel,' zuchtte ik. 'Hij heeft geen tijd voor dit soort zaken. Ik doe al onze administratie. Vraag me wat je wilt van gegevens, vertrouwensvragen, ik heb het allemaal. We hebben volmacht op elkaars rekeningen. Ik zie het probleem écht niet.'

'Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik mag de regels niet overtreden,' zei het meisje beleefd.

KRAK! klonk er in mijn hoofd. Het elastiekje sprong kapot, mijn geduld was naar de boem.

'Weet je wat?' zei ik. 'Laat zitten! Stuur maar post zoveel jullie willen. Jullie betalen voor de postzegels. Niet ik. Jullie vermoorden de bomen voor nutteloos papier. Niet ik. Schrijf maar in je dossier dat ik een heel ontevreden klant ben en dat jullie systeem compleet belachelijk is! Elke andere instantie langs beide kanten van de oceaan laat mij, als echtgenote van, onze hele administratie doen, maar jullie mogen me geen code geven zodat ik tijd en geld kan besparen voor jullie? Dat is compleet van de pot gerukt!'

'Ik begijp het. Kan ik nog iets voor u ...'

Met mijn meest boze vinger drukte ik op het rode telefoonicoontje op mijn gsm. Wat miste ik een echte telefoon met dito hoorn! Die kon je neerknallen. BAM! Hoorn op de haak! In your face! Dat gaat niet met een gsm.

Ik sprong recht en begon aan een reeks karatemoves waar Jackie Chan nog iets van zou kunnen leren. Het gestamp en geboks in de lucht hielp niet. Ik ging over op Tai Chi - wat ik niet ken, maar doen alsof werkt vaak ook - maar na tien keer rustig ademen kwam er nog steeds meer stoom uit mijn oren dan uit de boot van Sinterklaas (die vrouwelijke met haar witte Pieten). Ik vloekte in het Nederlands, Frans, Duits, Engels en nog steeds was ik niet klaar, dus schakelde ik over naar Berbers, Spaans en nep-Italiaans. Nog steeds was ik één blok frustratie.

'Dan maar bloggen!' riep ik.

Negen alinea's later ben ik gekalmeerd. Ik voel me ook rot omdat ik zo onvriendelijk was tegen dat arme schaap aan de telefoon dat misschien op haar eerste dag al een rotklant aan de lijn kreeg. Ik steek de schuld op Kate, want die heeft toch geen geweten en ze kan geen wrok koesteren. Maar mijn geweten weet beter. Ik heb me - alweer - laten vangen.

Shit happens en daar kan ik niets aan doen. De situatie aanvaarden, ondergaan en er het beste van maken is de enige constructieve manier om ermee om te gaan. Anders ben ik een pak energie kwijt en is er nog niets opgelost.

Die aanpak lukt me regelmatig. Het lukte me onlangs toen ik elf uur vastzat in Atlanta airport omdat de luchtvaartmaatschappij mijn overstaptijd te veel had ingekort en weigerde om mijn vluchten aan te passen toen ik daarvoor maanden op voorhand belde en ik dus, ondanks hun verzekering dat 55 minuten ruim voldoende was, mijn vlucht naar New York miste en bijgevolg mijn eerste vakantiedag spendeerde in de luchthaven. Het lukte me toen eerst mijn credit card en toen die van T en toen onze hele account geblokkeerd was omdat ik vanuit België geen sms kon sturen met een bevestiging en ik daarna vijf telefoongesprekken en één e-mail nodig had om dat ongedaan te maken. Het lukte me toen een meneer aan de carwash mijn plaatsje inpikte en zonder het minste schuldgevoel iedereen voorstak en me uitschold toen ik hem daarop aansprak.

Vanochtend lukte het me niet. Ben ik een heleboel energie kwijt. Niks opgelost. Gelukkig kan ik de handdoek in de ring gooien, want dat T ongewenste post krijgt, is an sich geen probleem.

En zo kan ik een blog schrijven, wat al weken op mijn te lange to-dolijst staat afvinken. Het was niet echt wat ik wilde vertellen. Ik wilde vrolijke anekdotes vertellen over mijn tijd in België. Leuke dingen die me overkomen zijn. Tjaja, de dingen lopen niet altijd zoals gepland. Ik trek mijn mondhoeken naar boven, kijk vol trots naar mijn eerste zelfgemaakte potten confituur in Lalaland, adem diep in en uit en open de volgende mail. Een nieuwe uitdaging, een nieuw avontuur. Hoera!

x

V

Soms regent het opeens als je het écht niet verwacht. Kan je maar beter mee lachen (wat meestal lukt).