Ik zal met de deur in huis vallen: op 3 juli 2006 stuurde ik een sollicitatiebrief naar tig scholen in de Kempen (en ook naar 't Stad hoewel ik wist dat ik daar nooit wilde werken). Daaruit volgden wat sollicitatiegesprekken en uiteraard kwam het beste voorstel van de meest badass school in Borgerhout. Eerlijk? Op 1 september startte ik in de veronderstelling dat ik snel een beter voorstel zou krijgen (wat buiten wat interims nooit het geval was). Het eerste schooljaar was vooral verzuipen en weinig zwemmen. Ik had een pesthekel aan sommige leerlingen en kreeg het advies om strenger te zijn, maar had geen idee hoe dat moest want mijn bitch-niveau stond al op maximum. De collega's waren het enige dat meeviel, hoewel ik wist dat sommigen me te aanwezig vonden. Ik was 29 en had nog een aantal jaar nodig voor ik zelf ontdekte dat ik dat soms écht ben - mijn eigen opgefoktheid bezorgde me regelmatig migraine, maar tekortkomingen zijn makkelijker te verteren als je het wijt aan externe factoren, dus stak ik het op mijn job.
Tijdens mijn tweede schooljaar diende ik mijn ontslag in, want ik had genoeg van de moeilijke leerlingen. Tot mijn verbazing weigerde de toenmalige directeur om dat te aanvaarden (vermoedelijk omdat leerkrachten Frans dun gezaaid waren, want hij en ik waren toen geen dikke vrienden). Het aanbod dat ik gekregen had van een andere school was niet echt aantrekkelijk en ik ging te rade bij mezelf. Mijn conclusie was dat ik, als ik besliste om te blijven, niet langer mocht denken dat deze job iets tijdelijks was dat ik moest ondergaan. Die attitudeverandering was het keerpunt. In het 1,5 decennium dat volgde, leerde ik mezelf beter kennen - voor een groot deel dankzij mijn leerlingen die echte schatjes bleken te zijn op voorwaarde dat je hen duidelijke grenzen geeft en oprecht graag ziet. Sommige collega's werden vrienden, het team waarin ik werkte was fantastisch, de personeelsfeestjes legendarisch.
Naast zwart en wit ontdekte ik een heel scala aan grijs - onder andere in mijn haar - en de tijd schraapte wat harde kantjes van mijn ruwe bolster. Dat wil niet zeggen dat ik minder aanwezig was. Ik ben er zeker van dat menig collega meer dan eens overwogen heeft om stiekem wat relatine door mijn yoghurt te roeren omdat mijn energie- en geluidsniveau nogal hoog waren (vooral 's morgens).
Ik ben er eveneens zeker van dat die onuitputtelijke energie, vuile moppen en sarcastische opmerkingen intussen gemist worden. Heimwee naar België heb ik nog niet gehad, maar mijn school, waar ik me zo thuis voel, heb ik al veel gemist. Ik troost me met het idee dat ik er terug naartoe ga en concludeer - na een telefoontje van deze of gene collega die stoom wil aflaten - met een glimlach dat mijn sabbatical nog wel even mag duren.
En die dikke nek dan? Wel, daarover moet ik geen uitleg geven. De Zondagse Post van afgelopen weekend was van een geweldige collega die in haar eentje de personeelsdienst rechthoudt en veel meer doet dan van haar verwacht wordt. Naast een mooie brief van haar, stuurde ze me mijn sollicitatiebrief als bijlage. Ik lag/lach in een deuk en zelfs mijn ego deed een poging tot blozen ...
x
V
Comentarios