Ik heb een dikke nek en mijn ego is soms zo groot dat het amper door de deur past. Dat viel me vandaag nog eens op toen het tijd was voor de Zondagse Post. Lang geleden - meer bepaald op 19 november 2022 - gaven T en ik onze afscheidsfuif. (Hoewel we pas eind januari 2023 verhuisden, maar in december zijn er te veel feesten en januari was te druk). Veel mensen wilden ons een cadeautje geven, maar dat zagen T en ik niet zitten. We waren volop bezig om spullen weg te geven i.p.v. te verzamelen, want ons hele hebben en houden moest mee of ergens gestockeerd worden.
Met lege handen naar een feestje gaan, is echter not done in De Kempen en dus kwam ik op het idee om iedereen te vragen om een brief te schrijven, die T en ik zouden openen in geval van heimwee. Er volgde veel gezucht en gemopper - tot mijn verbazing vinden sommige mensen schrijven een opgave - maar na het feest eindigden we toch met een 60-tal enveloppen van allerlei formaat en kleur. Ik stak ze in een zak en ze gingen mee in de container naar Augusta.
Naast een groot ego beschik ik ook over weinig geduld en veel nieuwsgierigheid. Ik vond het bijgevolg ontzettend moeilijk om de brieven dicht te laten. Vol ongeduld wachtte ik op de eerste vlaag van heimwee die maar niet wilde komen. Na een dikke maand was ik het beu en overtuigde ik T om het anders aan te pakken: de heimwee-brieven werden omgetoverd tot Zondagse Post. Bij gebrek aan pistolets en koffiekoeken openen we sindsdien elke week één brief.
T noch ik hebben een onschuldige hand om blindelings een omslag uit de zak te halen, dus doen we het beurtelings - quasi altijd zonder spieken. Daarna is het spannend: is het een brief, een gedicht, een kaartje of, zoals soms het geval was, een echt kunstwerkje? Eerlijk toegegeven: we hebben allebei al eens een traantje weggepinkt, want soms wordt een gevoelige snaar geraakt op het juiste moment. Meestal echter wordt er hard gelachen: brieven in de vorm van een politie-onderzoek, hilarische gedichten, onnozele rijmpjes, 'droge' kaartjes met enkel een naam en één keer een kaart met Je kunt alles aan! van een anonieme afzender in een verder lege envelop. (Dader, maak u bekend!) Dat laatste kaartje is intussen één van mijn favoriete bladwijzers. Alle andere brieven en aanverwanten kleef ik netjes (?) op de extra pagina's van het schitterende afscheidsboek dat mijn collega's maakten.
Er zijn nog een 15-tal brieven over, dus T en ik zijn nog even zoet. Over een paar maanden kan je je echter aan een oproep tot post verwachten, want heimwee heb ik nog steeds niet gehad, maar de Zondagse Post is intussen traditie. (Voor de wiskunde-freaks onder jullie: we hebben niet elke week een brief geopend omdat we soms in België of op vakantie waren en een paar keer was het weekend voorbij zonder dat we het doorhadden, want dat doen weekends soms.)
Naast arrogantie is me ook al langdradigheid verweten, want het duurt soms een tijdje voor ik tot de moraal van het verhaal kom. Je zal dus moeten wachten tot de volgende blog om te weten waarom ik - eens te meer - zelf versteld stond van mijn groot bakkes / dikke nek.
Afsluiten doe ik met de uitnodiging voor ons afscheidsfeest. Dat is al voorbij, maar het blijft een leuk filmpje. Zeker voor mij, want alle plaatsen en beelden die ik toen lukraak van het internaat haalde, zijn intussen bekend en vertrouwd.
x V
댓글