De tijd vliegt, dus het is al lang geleden dat mijn innerlijk stresskieken - na jarenlang intern overleg over ontwerp en locatie - besliste om een tattoo te laten zetten. Carpe . ofte Carpe Punctum (Pluk Nu - voor degenen onder ons die niet tegen hun goesting twee jaar Latijn door hun strot geduwd kregen). De grote dingen des levens overvallen je soms, maar nu, op dit moment, beslis je zelf wie je bent en wat je doet. Dat is een mooie filosofie en perfect toe te passen in de praktijk, vooral als je leeft in La-la-land, waar ik vertoef.
Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om te verhuizen. Heimwee steekt soms even de kop op, maar het is geen vies beest dat te pas en te onpas opduikt. 't Is hier goed vertoeven en tussen de verhuisdrukte door amuseer ik me prima in mijn nieuwe leven. Ik heb veel contact met het thuisfront via allerlei mensen en media en dat zorgt ervoor dat ik niet echt in Verweggistan woon.
En toch ... Er zijn momenten waarop ik veel zou overhebben om even een Beam me up, Scotty te gebruiken. In sommige situaties vindt zelfs een viswijf als ik geen woorden die de lading dekken. Soms is het gewoon kut dat je aan de andere kant van de wereld zit.
Toen ik via Facebook vernam dat een collega borstkanker had, wist ik niet wat zeggen. Ik wilde over haar kaalgeschoren kopke aaien om haar zo te laten voelen dat ze mooier is dan ooit.
Mijn neef verjaart op dezelfde dag als zijn broer, maar die is gestorven. Een gelukkige verjaardag is niet op zijn plaats, dus ik laat niets van me horen. Ik wil hem een schouderklopje en een blik van verstandhouding geven om daarna te gaan wandelen met mijn tante en troost te vinden in de natuur.
Een vriendin verliest haar papa terwijl ze in een echtscheiding zit. Ik ratel een berichtje vol met zinloze blablabla. Wat ik echt wil, is samen met haar een gin tonic drinken om de ellende in stilte weg te spoelen.
Eergisteren kreeg ik een berichtje dat de nieuwe partner van mijn mama veel zieker is dan we al vreesden. Ik wil de telefoon nemen om hem te bellen, maar mijn keel schroeft telkens dicht en dan zijn woorden helemaal geen optie meer, dus ik doe het niet. Ik wil Rummikub spelen met hem en mijn mama en genieten van samenzijn.
Maar het allermeest wil ik mijn mama knuffelen. Zij moet voor de tweede keer met haar partner vechten tegen de kankerdraak. Daar zijn geen woorden voor. Het is oneerlijk, onterecht en onmenselijk.
Het onweert in La-la-land en carpe punctum kan even de pot op. Ik zoek al dagenlang naar woorden zonder ze te vinden. Voor de collega, voor mijn neef, voor mijn tante, voor de vriendin, voor de Jos, maar bovenal voor mijn mama:
Ik denk aan je.
Hou vol.
Ik ben er als je me nodig hebt.
Ik zie je graag.
x
V
留言