Wie zoekt ...

De meest fantastische dingen in het leven zijn gratis. Die vind je soms door te zoeken en soms onverwacht.

Tijdens mijn tienerjaren zocht ik heel lang - en met weinig resultaat - naar een lief. Mijn (te) grote mond, die mijn (te) kleine ego moest maskeren, werkte niet in mijn voordeel. Daarnaast bleek de Kempen voor mij de verkeerde vijver; ik voelde me er vaak een vis in een wei. Toen ik op mijn 20ste aanvaardde dat ik gedoemd was om eeuwig vrijgezel te blijven, botste ik in Mechelen op T. 27 jaar later zijn we er nog steeds niet uit wie wie gevonden heeft, maar onze liefde is gratis en (meestal) fantastisch.

Vriendinnen vond ik op verschillende continenten. Hier in Lalaland ontmoette ik de meest recente.

'Ik ben drie weken geleden van België naar hier verhuisd en ken hier niemand,' zei ik.

'Ik ben drie weken geleden van Wisconsin naar hier verhuisd en ken hier ook niemand,' zei zij. 'Ik heb bewust geen kinderen, maar wel een hond,' voegde ze eraan toe.

'Ik heb drie pleegkinderen gehad, want eigen kinderen zijn ook niets voor mij,' zei ik. 'Ik heb zes honden gehad, maar voorlopig moet ik het zonder doen. Ik ben geboren in 1977, gek op wandelen en nog gekker op lekker eten.'

'1977,' knikte ze. 'Wandelen. Lekker eten. Idem.'

Daarmee was alles gezegd, maar nog niets besproken, dus babbelen we sindsdien continu. Al twee jaar lang. Om dat te vieren, gingen we er even tussenuit afgelopen weekend. Een bestemming moesten we niet zoeken, want twee van mijn schoonzussen zijn op medisch congres op Amelia Island in Florida. Vrijdag vertrokken de Bestie en ik dus ook naar daar (zonder T, want die heeft het te druk).

De mini-vacay was niet gratis, maar wel fantastisch. Parkeerplaats en de zon moesten we af en toe zoeken. Lekker eten en gespreksonderwerpen vonden we overal. De ultieme zoektochten waren op het strand: geheel gratis spoelen daar de meest fantastische schatten aan. We vonden allerlei whelks, diverse soorten cockles, oesterschelpen, een horse mussel, angel wings, moon snails, barnacles en om het af te maken een schedel van een rog. (Als ik Google Lens mag geloven, want wat mij betreft kan het ook kraakbeen van een alien of zeemeerman zijn.) Superblij waren de Bestie en ik met zoveel kostbare vondsten. Ze waren de kers op de taart - of beter: de schelpen op het zandkasteel - van een perfect uitje.

De meest nuttige vondst was eerlijk gezegd een tankstation. Ik ben een goede chauffeur, maar geef toe dat ik soms vergeet om naar het naftmetertje te kijken. Midden tussen twee eilanden - in the middle of nowhere dus - merkte ik opeens dat het lichtje brandde.

'Hoe lang zou dat al zijn?' vroeg ik mezelf luidop af.

'Are you kidding me?' riep de Bestie (want die vindt, net als T, dat je moet tanken als je nog een kwart over hebt).

'Geen paniek, het zal net aangegaan zijn,' suste ik haar. Ik speelde wat met het dashboard en zag dat we nog maar elf mijl konden rijden. Het dichtstbijzijnde tankstation bevond zich zeven mijl verder.

'Oeps ... Dat wordt nipt,' gaf ik toe.

De Bestie kreeg het warm en koud tegelijk. Zelf moest ik ook even slikken toen ik met nog zes mijl over een steile, lange brug op moest. Door naar beneden te bollen kon ik naft sparen. Het tankstation waar Siri ons heen stuurde, bleek onbestaand. Gelukkig vonden we quasi onmiddellijk een - uiterst louche - alternatief.

'Nog drie mijl over,' lachte ik opgelucht. 'Dat was een cool avontuur! Op naar het volgende!'

Ik ben gek op avonturen. Die zijn fantastisch. En gratis. Als je de naft niet meerekent ten minste ...

x

V