T en ik vertrokken vandaag op vakantie 'in eigen staat'. Alles hier is nieuw voor ons, dus waarom ver reizen? Ik stippelde zes dagen uit op drie uur rijden ten noorden van Augusta, uiteraard in prachtige natuur.
Vandaag werd een hele dag regen voorspeld, dus stopten we onderweg in Sumter National Forest voor een korte 'hike' (+/- 10km). De weergoden waren ons gunstig gezind; het grootste deel van de wandeling draaiden ze de kraan dicht.
De bossen hier verschillen niet echt van de onze, alleen zijn ze - uiteraard - veel groter. Het was een heel mooie wandeling, maar ik had niet gedacht dat ik erover zou bloggen. Tot we ongeveer halfweg waren en werden opgeschrikt door beweging in de bosjes. Een grote vogel zat vast in het struikgewas - bramen en slingerplanten die zich overal rond wikkelden.
Als T en ik een dier in nood zien, staan we direct op scherp. In België hebben we het afgelopen decennium een vijftal achtergelaten kippen en hanen uit het bos gered en ook twee witte muizen (maar dat is een ander verhaal).
Dit beest was echter een pak groter dan een kip en het had een kale kop. Gelukkig kon ik a.d.h.v. een app achterhalen dat het niet om een gier ging, maar om een wilde kalkoen. We slopen dapper dichterbij en zagen dat het compleet verstrengeld zat. Ik hield de vleugels onder controle (wat twee keer misliep, want wilde kalkoenen zijn best sterk) en T verwijderde de slingerplanten die rond de nek en vleugels van het arme dier zaten. Daarna droeg T de vogel in zijn armen naar het pad terwijl ik bewonderend toekeek - na 2.5 decennium is hij nog steeds mijn held.
Sprookjes en films hebben een happy einde, maar dit gebeurde in real life. We hoopten dat het beest dankbaar zijn nieuwe, vrije leven tegemoet zou lopen, maar helaas had het een gebroken (?) poot en kon het niet meer stappen.
Het beste zou geweest zijn om het dier uit zijn lijden te verlossen, maar T en ik zijn wussies en geen van beiden in staat tot moord. We hebben de kalkoen achtergelaten op het bospad; gewond en kwetsbaar. We hebben ons best gedaan, maar konden hem niet redden. Ik zal hem echter nooit vergeten. Waarschijnlijk zal hij de grootste vogel blijven die ik ooit in het wild zal zien.
De volgende dagen staan er weidse uitzichten, watervallen en beter weer op het programma. Ik hoop dat de natuur me - eens te meer - verbluft en mijn verwachtingen overtreft. Wilde dieren spotten mag, maar eerlijk gezegd hoop ik dat ze allemaal gezond genoeg zijn om weg te rennen als ze ons horen komen.
x
V
Commentaires