Verwend nest

Today was a good day! De verzekering, elektriciteit, internetaansluiting en huurwaarborg voor ons appartement zijn in orde. De aanvraag voor mijn kredietkaart is ingediend en - last but not least - het eerste geld uit België staat EINDELIJK op onze rekening.

Bovenstaande betekent dat we morgen kunnen uitchecken uit het hotel en verhuizen naar ons appartement. Ik kijk er naar uit om niet langer uit een koffer te leven en om een wasje te draaien. Stiekem hoop ik overmorgen zelf te koken, want niks smaakt beter dan eten uit eigen keuken.

Hoe komt het dat ik dat allemaal heb kunnen fixen? Ik heb een social security number. Hoera! Want zonder dat kan je hier niks. Om een social security number te krijgen, ben ik afgedaald tot in de krochten van de Amerikaanse samenleving.

Beeld je een aftands gebouw in, verscholen achter een industrieterrein. Bij binnenkomst meld je je aan bij een kiosk die wachtnummers uitbraakt. Uiteraard krijg je eerst een formulier om in te vullen en dan is het wachten. Gisteren spendeerden T en ik 2,5 uur in een overvolle zaal. Toen het eindelijk onze beurt was, kregen we te horen dat het een tweetal weken zal duren voor onze social security cards in onze brievenbus zullen belanden. Gelukkig mocht ik vandaag terug om mijn nummer alvast te halen. Na amper 45 minuten ontving ik mijn social security number. Ik besta nu officieel en dat opent een heleboel deuren.

Terwijl ik in de wachtzaal zat, keek ik rond. Ik hoorde een vrouw met mentale problemen schreeuwen en lachen. Ik zag een man met een metalen staaf waar zijn been hoorde te zitten en een andere man zonder benen. Ik luisterde naar het dronken gemompel van een bejaarde en naar de wartaal van een jonge drugsverslaafde. Ik rook zweet, ongewassen lichamen en slechte adem van rotte tanden. Ik was één van de weinige mensen wiens derrière paste in de plastic kuipstoelen. Ik was de enige - inclusief personeel - die geen joggingbroek of vuile jeans aanhad.

Ik betrapte mezelf erop dat ik me superieur voelde aan deze mensen en voelde me toen vuiler dan de zwerver naast mij. Ik ervoer hoe groot het contrast hier is tussen arm en rijk. Ik realiseerde me hoe triviaal mijn problemen zijn. En ik concludeerde dat ik een omhooggevallen, verwend nest ben.

Ik werd dus op mijn nummer gezet, kreeg mijn nummer en haastte me terug naar de beschaving. Tijdens de terugrit zong ik uit volle borst mee met 'Du' van Peter Maffay. Dat liedje ken ik uit mijn hoofd; het was de openingsdans van mijn ouders. Eens te meer was ik blij dat mijn wiegje bij hen stond.

America is known as the land of opportunity, where one could achieve anything they put their mind to, no matter who they are. Ik vermoed dat deze quote stamt uit de tijd voor het social security number werd uitgevonden ...

x

V