'In de stille Kempen' stond - compleet ongewild - op repeat in mijn hoofd tijdens mijn wandeling in het Congaree National Park afgelopen weekend. Als je niet weet over welk liedje ik het heb, ben je of te jong of niet Kempisch genoeg. (Vul hier het gat in je cultuur.)
Congaree is - alweer - een echte aanrader (op 1,5u rijden): een uitgestrekt bos waarin het zalig vertoeven is. Uiteraard hebben de Kempen ook fantastische bossen, maar die liggen helaas vaak in de buurt van een drukke weg waardoor er lawaaivervuiling is. Elke keer als ik hier een natuurpark bezoek, treft de stilte me. Het is fantastisch om omgeven te zijn door de natuur, zonder de ruis van onze maatschappij op de achtergrond.
Ik ben me ervan bewust dat het meestal niet stil is als ik in de buurt ben... Toch heb ik rust nodig. Ik hou van stilte. Het tempert mijn tomeloze energie. Niets beters dan een goed boek als enige gezelschap. Of ongestoord aan een nieuw boek werken. Of een wandeling in de uitgestrekte natuur. Die rust heb ik momenteel in overvloed en ik geniet ervan met volle teugen.
Na deze ode aan peace and quiet: ik word horendol van de treinen hier! Treinen moeten in Augusta HEEL traag rijden, want de meeste spoorwegovergangen hebben geen slagbomen of lichten. Uiteraard zijn Amerikaanse treinen - net als alles - 'huge'. Bijgevolg duurt het ongeveer dertien minuten voor een trein voorbij is. Geloof mij: dertien minuten lang ontelbare wagons tegen 5 km/u zien passeren, duurt mentaal anderhalf uur. Er komt geen einde aan die krengen.
Om verkeershinder te vermijden, rijden de meeste treinen 's nachts. Goede oplossing? Nee!
Elke keer als een trein een straat zonder slagbomen kruist, claxonneert hij. Luid en lang. Bijgevolg horen we meerdere keren per nacht (en soms overdag) gedurende tien minuten: TUUT! TUUUUUT ! TUUUUT! Hatelijk! Volgens mij is het motto van elke treinbestuurder in Augusta: 'Ikke wakker, iedereen wakker.'
De locals lachen als ik erover klaag en zeggen dat ze het zelf niet meer opmerken. Ik kijk verlangend uit naar de dag dat ik zelf een local ben... Voorlopig vreet ik 's nachts bonen, draai ik me bij elke trein grommend om en tel ik wagonnetjes tot ik opnieuw in slaap val.
Moraal van dit verhaal? Als je een natuurliefhebber bent, kom dan zeker op bezoek. 's Nachts ga je best op de boemel. Dan kan je de trein gezelschap houden.
x
V
Ik geniet van je blog! En grappig dat jij 'In de stille Kempen' hoort. Ik woon al 13 jaar in Canada, vlak bij Lake Ontario. Ging ook veel camperen aan Georgian Bay. Voor de lezers die enkel gereisd hebben in een straal van 10 uur weg van je Belgische woonplaats: een 'meer' hier (en in Amerika) is veeeeeel groter dan het meer van Nisramont of het Rauwse Meer. Lake Ontario is zo'n 19.000 vierkante kilometer. En telkens ik dan bij zonsondergang aan de waterrand sta, en al de lichtjes zie, hoor ik 'Zie ik de lichtjes van de Schelde'. :-)