Stilletjes is het hier, want T is twee weken in Europa. De organisatie van substitute teachers beantwoordt geen mails of telefoontjes, dus ben ik nog werkloos. Tijd voor mezelf: om te schrijven, te wandelen en te genieten van het feit dat ik tijd heb.
Tijdens het wandelen botste ik op een inzamelactie voor bloed: twee grote bussen bemand door een tiental medewerkers. Bloed geven doet leven + ik heb tijd = perfecte donor.
Uiteraard vroeg ik eerst of ik in aanmerking kom gezien mijn Belgische papieren. De vriendelijke dame wist het niet, maar checkte het bij de verantwoordelijke van bus 1. Na tien minuten wachten zei ze me dat het geen probleem was. Ik moest enkel mijn identiteitspapieren hebben. Die had ik niet bij, maar ging ze met plezier halen in het appartement. Een kwartiertje extra wandelen kan geen kwaad.
Gewapend met mijn identiteitsbewijzen (paspoort, visum, Amerikaans rijbewijs) en vijf liter Belgisch kwaliteitsbloed ging ik terug naar de bus. Daar moest ik eerst een formulier invullen (5min) en vervolgens een online gezondheidsenquête. Dat was moeilijk, want mijn Belgische gsm houdt niet van Amerikaanse apps. Na ettelijke vruchteloze pogingen kreeg ik de vragenlijst op papier en vulde ik ook deze in (5min). Daarna was ik er klaar voor en moest ik wachten. Er was namelijk veel volk om bloed te geven. Ik dacht bij mezelf dat Amerikanen erg sociaal geëngageerd zijn om op een doordeweekse dag tijdens de werkuren naar een afgelegen plaats te komen om bloed te geven. Er was zelfs een familie met vijf mensen tegelijk. Knap hoe iedereen zich in dienst stelt van de gemeenschap!
Een kwartiertje later mocht ik binnen in bus 2. Daar lagen zes mensen aan evenveel bloedzakjes. Na twintig minuten was het mijn beurt. Een verpleegster overliep mijn documenten en zette alles in de computer (5min). Ze vroeg waarom ik de gezondheidsenquête niet online gedaan had. Ik legde uit dat ik geen Amerikaanse gsm heb omdat ik nog maar een aantal weken in de VS woon. Ze keek me verbaasd aan en zei dat ik vijf jaar in de VS moet wonen voor ik bloed mag geven. Ik antwoordde dat de mensen uit bus 1 gezegd hadden dat het wel mocht.
De verpleegster raadpleegde haar collega, die haalde er medewerkers van buiten bij, die haalden er medewerkers uit bus 1 bij. Na een kwartier overleggen was het verdict dat bloedgevers minstens drie aaneensluitende jaren in de VS moeten wonen. Ik mocht dus geen bloed geven en zou ook geen cheque van 60 dollar ontvangen.
Het was een perfect moment voor een welgemeende bless your heart. Toch bleef ik beleefd. Ik zei dat ik het jammer vond dat ik bij aankomst - anderhalf uur ervoor! - niet meteen geweigerd was. Ik voegde eraan toe dat ik verbaasd was dat je geld krijgt om bloed te geven. Eén van de medewerkers zei: 'Sure! Why else would you donate blood?'
Onderweg naar huis deed ik een Piet Huysentruytje: wat heb ik vandaag geleerd?
1) De VS is een raar land (maar dat wist ik al).
2) Ik haat tijdsverspilling (ook als ik tijd genoeg heb).
3) Ik ben trots dat ik beleefd ben gebleven (of ik troost me met die gedachte, eigenlijk ben ik pissed dat ik zo welopgevoed ben).
Gelukkig had ik mijn camera mee tijdens het wandelen. De natuur stelt nooit teleur. Enjoy!
x
V
コメント