Dinsdagavond gingen T en ik naar The Cure in The State Farm Arena in Atlanta. Hoe dat was? John Travolta / Vincent Vega formuleerde het prima in Pulp Fiction: "They've got the same shit over there as we've got here, but just there it's a little different."
Stoelendans
Feestbeest met freaky dancemoves is een manier om mij te beschrijven. Een nadeel in Atlanta, waar iedereen braaf op zijn stoeltje blijft zitten tijdens het concert. Robert start met een paar klassiekers en ik ben de enige met mieren in mijn gat. Ik zit te wiebelen en begrijp niet waarom er gefacebookt en gechat wordt terwijl Smith en vrienden het beste van zichzelf geven op het podium. Gefrustreerd beperk ik mij tot het betere schouderwerk. Na een uur beslissen T en ik dat het tijd is voor een colaatje en nemen we afscheid van onze zitplaats. Robert is intussen in een melancholische bui en emo't er lustig op los. Even later verlaat The Cure het podium in een dipje en zo voel ik me ook. Ik verheug me op de bisnummers en luister staand naar meer onbekende - en wat mij betreft onbeminde - muziek. Robert heeft gelijk. Waarom er een lap opgeven als je de enige bent die zin heeft in een feestje? Teleurgesteld gaan T en ik richting uitgang, maar dan beslist The Cure dat er tijd is voor een derde rondje. Snel begeven we ons terug naar de zaal en we komen terecht achter het podium. Robert neemt me mee naar het bos, dus eindelijk kan ik shaken samen met Spiderman. Robert shows me shows me shows me, kills an Arab en is close to me. Ik denk why can't I be you? En het voelt just like heaven als ik naar huis ga. Merci meneer Smith!
Vetzakkerij à volonté
Ik heb al menig Belgisch festival honger en dorst geleden omdat ik te koppig ben om eindeloos te wachten op een slechte cocktail of vettige hap. Dat is hier compleet anders. Om de paar meter is er een eet- of drankstand waar iedereen netjes in een korte rij aanschuift. Overdadig is het juiste woord. Bijgevolg is er een constante stroom van mensen die de zaal in- en uitgaan met pizza, hotdogs en gefrituurde shit die wordt weggespoeld met emmers frisdrank of literblikjes bier. Ik beperk me tot een flesje water, want ik heb nadorst van mijn twee cocktails bij de Mexicaan.
Heet zonder zweet
In België draag ik zo weinig mogelijk kleding als ik naar een optreden ga. Niet omdat ik neig naar exhibitionisme, maar omdat het er altijd vreselijk warm is. Nat van het zweet probeer ik dan de laatste zuurstofmoleculen op te happen die op mijn hoogte (1m60) schaars goed zijn. State Farm Arena is - uiteraard - gigantisch en uitverkocht. Desondanks is het overal een aangename 20 graden. Een absoluut voordeel als je ergens woont waar het maandenlang zomer is: AC nemen ze hier heel serieus. Ik neem standaard een vestje of sjaaltje mee omdat het binnen vaak te fris is naar mijn goesting.
Peek-a-boo
T en ik hebben een stoeltje bovenaan in de Arena. Ik verwacht dat Robert levensgroot geprojecteerd zal worden op tig schermen, maar word teleurgesteld. Boven het podium hangen twee kleine schermen waarop de hele tijd een overzicht wordt getoond. Geen close-ups, geen wisselende shots - erg teleurstellend. Smith en co lijken op een vlooienkermis van waar ik zit. Afhankelijk van de belichting is Robert een schaduw of de tweelingbroer van Doc uit Back To The Future. Pas als T en ik achter het podium gaan dansen, zie ik hoe de groepsleden eruitzien.
Voor Robert geldt hetzelfde als voor mij: als je op TV bent of in de VS woont, lijk je tien kilo dikker ...
Kortom: The Cure was de moeite waard, maar ik ga toch liever in België naar een optreden. Lekker opeengepakt zweten in den AB of De Casino terwijl iedereen losgeht en meebrult is meer mijn ding. Het gemiste zweet van het concert heb ik de volgende dag ruimschoots ingehaald toen T en ik gingen hiken in Stone Mountain Park. Een aanrader als je in de buurt van Atlanta bent!
x
V
Heerlijk geschreven Evy 😀🌶🥂👍