De klas van het Manneke leert deze week over sprookjes, dus ik ook. De afgelopen weken inspireerden me voor dit verhaaltje, genaamd 'Telefoonpingpong'. Een andere mogelijke titel was 'De Foef & De Geplette Tiet', maar gezien ik in The South woon, probeer ik op mijn taal te letten ...
Er was eens een vuilgebekt, onderbetaald hulpleerkrachtje dat in een land ver van België woonde. Haar naam was Bibi. Bibi was gezond, maar haar broeken pasten niet meer omdat het eten in het verre land heel vet was (en misschien ook omdat Bibi graag en veel snoepte). Bibi besliste dat ze daaraan iets moest doen. Ze zocht een job zodat ze minder tijd had om te snacken, ging vaak naar de gym, kocht een hoelahoep en ontdekte dat ze dit niet meer kon (maar ze oefent al drie dagen). Ze was heel gemotiveerd om meer zorg te dragen voor haar lichaam. Daarom wilde ze ook een afspraak maken bij de gynaecoloog. In het verre land moesten vrouwen boven de veertig één keer per jaar hun tieten laten pletten in een machine en - alsof dat nog niet erg genoeg was - moest de arts ook met een krabbertje haar plekje-van-plezier infiltreren. Bibi vond dat niet leuk, maar ze had al ergere dingen meegemaakt, dus wilde ze het toch doen.
Bibi vroeg aan T - haar prins (?) - of ze een willekeurige dokter mocht kiezen. T's bedrijf betaalde namelijk de doktersrekeningen, want die waren heel erg hoog in dat verre land. T zei dat ze een mail moest sturen naar de verzekeringsmaatschappij. Die stuurde haar een lijst met dokters. Bibi googelde hen en koos een gynaecoloog die er betrouwbaar uitzag, want ze liet niet eender wie prutsen aan haar meest geliefde lichaamsdelen.
Ze maakte telefonisch een afspraak. Dat ging vlot tot de doktersassistente vroeg naar haar insurance card. Die had Bibi niet, want ze was geen officiële inwoner van het verre land en had dus een Europese verzekering. De assistente zei dat Bibi dan alles cash moest betalen. Bibi zei dat dat geen probleem was. Ze belde de verzekeringsmaatschappij om zeker te zijn dat die achteraf alles zouden terugbetalen.
De verzekeringsmaatschappij zei: "Bibi, jij moet zelf niets betalen. De doktersassistente moet ons bellen om de betaling te regelen." Dus Bibi belde met de doktersassistente.
Die zei: "Waarom moet ik de verzekering bellen? Dat is niet mijn job. Ze moeten jouw verzekeringskaart faxen."
"Faxen?" zei Bibi verwonderd. Ze besefte eens te meer dat dit verre land op sommige gebieden een beetje achterliep. Ze had intussen ook al meermaals een cheque geschreven. Die had ze de laatste keer in België gezien in de jaren tachtig. Bibi belde de verzekeringsmaatschappij en vroeg hen om de insurance card te faxen.
De verzekering zei: "Wij hebben geen kaart voor jou, maar wel een polis. Ik zal hen bellen en dan bel ik jou terug als alles in orde is."
Zo gezegd, zo gedaan? Nee! De verzekering belde Bibi en zei: "Het is intussen na kantooruren. Ik bel morgen opnieuw en dan bel ik jou."
Bibi, die de telefoonpingpong een beetje beu was (en die uit een digitale wereld kwam) liet weten dat ze liever een e-mail kreeg. De volgende dag kwam Bibi vrolijk terug van haar werk. Ze opende haar mail en zag een bericht van de verzekeringsmaatschappij.
"Eindelijk is alles in orde en kan ik nog lang en gelukkig - en vooral gezond - leven," dacht Bibi. Maar helaas... In de mail stond dat de verzekeringsmaatschappij gebeld had met de doktersassistente en dat Bibi geen patiënt van hen was. De verzekering vroeg Bibi om hen te bellen. Bibi belde eerst met de doktersassistente.
Die zei: "Natuurlijk ben je patiënt bij ons, Bibi! Maar je moet de verzekering zeggen dat ze niet moeten bellen. Ze moeten enkel je kaart faxen."
"Goed," zei Bibi. "Ik zal hen bellen om dat nogmaals te zeggen."
Bibi at eerst een handvol noten - en toen nog één, want snoepen mocht ze niet meer van zichzelf en noten helpen niet zo goed tegen frustratie - en belde de verzekering. Bibi kreeg - uiteraard - een nieuwe persoon aan de lijn en legde voor de tigste keer haar situatie uit.
De verzekering zei: "We hebben geen kaart van jou, maar we zullen nu met de doktersassistente bellen."
Bibi zuchtte - in zichzelf, want ze wilde beleefd blijven - en zei: "Je moet hen niet bellen, maar faxen."
De verzekering zei: "Dat weet ik, maar je hebt geen kaart, enkel een polis, dus ik bel hen wel. Zal ik daarna jou bellen?"
Bibi telde inwendig tot tien en antwoordde: "Nee, ik heb liever dat je mij een e-mail stuurt." Ze legde de telefoon neer en keek verlangend naar de chocoladerepen in de kast. "Nee," sprak ze zichzelf streng toe. "Je bent op de goede weg. Eén broek past alweer. Schrijf het van je af!"
Terwijl ze het verhaaltje schreef, kreeg ze telefoon van de doktersassistente. Die zei: "Bibi, de verzekering heeft ons een polis gefaxt. Dat hebben we niet nodig. We moeten je kaart hebben."
Bibi zuchtte - deze keer luidop. Ze zei: "Ik weet het. Dat heb ik hen gezegd. Ze zeiden ook dat ze je gingen bellen."
De assistente zei: "Dat is niet mogelijk. We staan enkel patiënten te woord. Gelieve hen te bellen met deze boodschap."
Bibi antwoordde: "Goed. Ik doe nog één poging." Ze belde de verzekeringsmaatschappij en deed nogmaals haar relaas. Terwijl ze in gesprek was met hen, kreeg ze de doktersassistente aan de telefoon. Die zei dat haar collega op dat moment met de verzekeringsmaatschappij aan het bellen was. De verzekering mocht de kaart niet naar de assistente mailen, maar wel naar Bibi. Bibi moest dus wachten op een mail om die te kunnen doorsturen.
De Kitkat die lag te lonken in de kast riep intussen steeds luider en luider. Bibi beet op haar tanden en deed snel haar sportkleding aan. Daarna las ze het verhaaltje dat ze had geschreven twee keer opnieuw.
"Dit is het stomste verhaal ooit," dacht ze. "En het heeft niet eens een einde! Maar dat is niet erg, want niemand heeft zo'n stom verhaal helemaal uitgelezen. Misschien had ik het verhaal van de nieuwe autoverzekeringspolis moeten vertellen? Dat is nog langer en even spannend. Of het verhaal over het document van de belastingen voor mijn nieuwe werkgever? Dat duurt ook al drie maanden. Er zijn zoveel verhaaltjes hier! Onmogelijk om daaruit het beste te kiezen ..."
Intussen weigerden haar vingers om nog langer te tikken. Het enige wat die wilden, was een chocoladereep uitpakken. "Weg hier!" dacht Bibi en ze stopte abrupt met schrijven.
Einde
x
V
Kommentarer