Sssst!

Ugh! Ik word er onnozel van en hoe meer ik het negeer, hoe luider het is. Mijn geweten laat zich op geen enkele manier indammen en lijkt met de jaren alleen maar te groeien - vermoedelijk omdat het zich laat inspireren door mijn almaar toenemende ego. Met een groot ego heb ik geen probleem, maar dat geweten zou ik zo graag ne goeie sjot onder zijne put geven ...

Ik heb het druk. Dat is zo als je boeken schrijft. Dat vraagt tijd om te typen, maar ook tijd om dingen te laten bezinken of ontstaan. Mijn geweten gelooft niet dat mijn inspiratie op volle toeren draait als mijn lichaam lanterfant. Dat ik moet wandelen om verhaallijnen te ontwarren en regelmatig pauze nodig heb tijdens het schrijven.

'Luierik!' roept het op zo'n momenten. 'Werk verder!' Daarna leest het mee over mijn schouder en fluistert dat het misschien toch beter kan of anders moet. En dat ik niet te veel tijd moet verspillen aan schrijven, want dat er nog veel echt werk moet gebeuren.

'Ik haat jou!' roep ik dan. 'Schrijven is een echt beroep. Laat me met rust!'

Maar mijn geweten is van mij, dus het reageert averechts op elke vorm van gezag en schreeuwt nog luider terug.

Binnenkort komen er heel wat mensen op bezoek en ga ik zelf op vakantie, dus dat moet ook georganiseerd worden. Leuk om te doen, maar mijn geweten vertelt me te pas en te onpas dat alles nog beter kan en moet. Als het over mezelf gaat, streef ik naar perfectie. Als het gaat over mensen die ik graag zie, is zelfs dat niet goed genoeg.

'Bol af!' sis ik.

'Je kan er beter voor zorgen dat hun bezoek onvergetelijk wordt. Dat het de beste vakantie ooit is. Dat ben je hen wel verschuldigd na alles wat ze al voor jou gedaan hebben,' antwoordt mijn geweten.

Ik probeer het te negeren, want bezoek en vakantie moeten leuk zijn in plaats van stressvol. Mijn geweten lacht me uit in mijn gezicht.

Drie keer per dag moet ik gevoederd worden. Eveneens geen makkelijke opdracht, want ik eet niet gelijk wat. Lekker eten staat hoog op mijn prioriteitenlijstje. Ik wil vooral chips, chocola en koekjes. Daarmee is het geweten het niet eens. Het zorgt ervoor dat ik fruit en groentjes eet en gevarieerd en gezond kook. 'Merci,' zeg ik. 'Eigenlijk ben jij zo slecht nog niet.'

Dan wacht ik tot het even niet oplet en prop ik snel troep in mijn mond. Uiteraard gaat mijn geweten achteraf ongelooflijk tekeer tegen me.

'Ik heb iets lekkers verdiend, want ik ben blij/droevig/bang/moe/...' verdedig ik mezelf.

'Les excuses sont faites pour s'en servir,' antwoordt mijn geweten sarcastisch. En elke keer als ik in de spiegel kijk, vergroot het de dingen die ik niet wil zien.

Sinds een maand stalkt mijn geweten me 24/7. De lente komt eraan, want de winter is al drie weken geleden ingetreden. Het zonnetje schijnt quasi elke dag en 's namiddags is het aangenaam buiten.

'Perfect weer om dat enorme terras EINDELIJK verder te schilderen. Voor het weer pollenseizoen is. Voor het weer te heet is. Voor het bezoek komt. Het moet NU gebeuren!' zeurt het aan één stuk door.

'Stronthommel!' vloek ik. 'Zwijg! Ga weg! Laat me met rust!' Ik heb nog veel ander werk dat eerst moet gebeuren!'

'Dat zeg je al maandenlang,' schokschoudert het. 'En is bloggen echt belangrijker dan schilderen? Het ene is voor het plezier. Het andere is echt werk. Of ben je intussen vergeten hoe dat moet, werken?'

Ik word zo kwaad dat ik er een halve migraine aan overhoud. Ik weet dat we geen van beiden ooit zullen opgeven en dat ik telkens de strijd verlies. Het schilderdebacle zal pas ophouden als ik een borstel in mijn hand heb, maar voorlopig hou ik stand.

Bijgevolg is het al dagenlang dikke ambras in mijne kop. Ik rebelleer, eet een chocolate chip cookie en weiger om mijn app met 20-min-per-dag-voor-een-droomlichaam te gebruiken. Dat maakt het alleen maar erger, maar ik ga koppig door. Ik eis mijn gelijk, wil het laatste woord en reageer averechts op gezag. Mijn geweten heeft precies dezelfde eigenschappen. Onbegrijpelijk dat ik, met al mijn kleine kantjes, zo'n fantastisch persoon ben en dat mijn geweten een echte bitch is ...

x

V