Ik geloof niet in god-de-vader, maar vanochtend heb ik toch aan hem gedacht. Ik zag hem zo voor mij: schept hij de vrouw en de man - in willekeurige volgorde - waarna hij de vrouw weinig tot geen oriëntatiegevoel geeft en de man weinig tot geen geduld. Daarna stuurt hij hen op vakantie en laat hij hen samen de weg zoeken. God-de-vader grijnst al bij voorbaat, opent een zak chips, leunt achterover in zijn zetel en geniet van het drama ...
Yep, daaraan dacht ik toen we met de auto onderweg waren naar onze wandeling. Tot nu toe stuurde de app ons linea recta naar het juiste startpunt. Vandaag, met nog vier mijl te gaan, kwamen we hier terecht:
Niks speciaals denk je misschien, maar de weg stopte. Zomaar. Gedaan. Dat kan blijkbaar in North Carolina (waar we gisteren aankwamen na een paar dagen in Pickens, SC).
In eerste instantie moesten we er nog mee lachen, T en ik. Leuke anekdote! We keerden om en dachten dat de GPS een alternatieve route zou vinden. Helaas pindakaas ... Het kreng bleef ons terugsturen naar hetzelfde punt.
T zat achter het stuur en verwachtte dat ik een alternatieve route zou vinden door de kaart te lezen op mijn gsm. Tamelijk naïef, want ik heb geen oriëntatievermogen, dus ik deed maar wat. T verloor zijn geduld en werd pissig. Uiteraard werd ik ook boos. Na wat gebakkelei stopten we op de oprit van een winkel. Ik stapte uit en ging hulp vragen, waardoor T nog slechtgezinder werd, want mannen vragen niet om de weg.
De winkelbediende was een vrouw en dus erg geduldig, maar ook een vrouw, dus kon ze me niet helpen. Haar mannelijke collega wist wel waar de wandeling begon, maar had niet het geduld om het uit te leggen.
T kwam de winkel binnen omdat hij online een vage wegbeschrijving had gevonden. Met nieuwe moed en een rothumeur kroop ik achter het stuur. T las de uitleg op de ene gsm en de kaart op de andere. Helaas zijn de wegen hier erg bochtig, dus tien minuten later was T kotsmisselijk, hadden we nog steeds geen idee waar we naartoe moesten en was de sfeer onder het vriespunt.
Ik was het helemaal beu, opende de wandelapp, koos een andere route en loodste ons daarheen. Het eerste stuk wandelden we in stilte. Uiteraard was de natuur weer geweldig en was de zon van de partij. Na anderhalve mijl was het terug koek en ei tussen T en mij. De rest van de dag verliep op rolletjes (hoewel mijn kuiten megastijf zijn van de beklimmingen de afgelopen dagen). God-de-vader heeft zijn pleziertje weer gehad en wij ook.
Hieronder mijn fotoverslag van Pickens, South Carolina, met dank aan Van Morrison voor het schrijven van één van mijn favoriete nummers aller tijden.
x
V
Comments