En ze leefde nog lang en gelukkig. Zo zal ik beginnen, want vandaag was het slot van mijn sprookje 'Telefoonpingpong' (zie 16 augustus). En dan nu het einde:
Bibi had nooit bevestiging gekregen dat haar insurance card naar de gynaecoloog gefaxt was, dus ze vertrok met een klein hartje en een grote credit card naar haar doktersafspraak. Bij aankomst meldde ze zich aan de receptie. Ze zei haar naam en werd verwelkomd als een vriendin. De dames achter de balie waren blij dat ze haar in real life ontmoetten. Bibi voelde zich vereerd en deed spontaan een dansje toen ze hoorde dat alles in orde was met de betaling. Ze mocht gaan zitten en moest tien bladzijden invullen met eindeloze vragen over haar gezondheid en nog meer toestemmingen voor vanalles en vooral nog wat zodat ze niemand kon aanklagen als er iets misliep. Ze was net klaar toen een verpleegster haar kwam halen.
Bibi moest opzoeken hoe groot ze was, want de verpleegster begreep 162 centimeter niet en Bibi was vergeten dat ze 5-en-Pi-voeten had (5 feet 314). Gelukkig had ze geen idee hoeveel kilo de pounds op de weegschaal waren, dus haar humeur bleef prima, net als haar bloeddruk en haar hartslag. De verpleegster was aangenaam verrast dat Bibi nergens pijn had en geen enkele medicatie nam. Dat kwam niet veel voor in Bibi's nieuwe land. De verpleegster gaf Bibi een compliment, dat Bibi met een glimlach accepteerde.
Daarna was het tijd voor de dokter. Bibi werd naar een kamer geleid. De verpleegster gaf haar een hospital gown en een papieren doek om haar bottom te bedekken. Daarna sloot ze eerst een gordijn en ook nog een deur en verliet ze de kamer. Het was de eerste keer dat Bibi een echt Amerikaans ziekenhuiskleedje zag. Ze deed het aan en ging op de onderzoekstafel liggen. Het kleedje bedekte haar tot bijna aan haar enkels. Twijfelend keek ze naar de papieren doek die haar bottom moest bedekken. Bibi vroeg zich af of ze erop of eronder moest liggen - er lag al papier op het bed - en besliste om het te gebruiken als dekentje.
Er werd op de deur geklopt. Bibi zei 'binnen' en de deur ging open. Een mannenstem vroeg haar of ze comfortable enough was en of hij het gordijn mocht opendoen. Bibi's frons werd nog dieper dan gewoonlijk en ze bevestigde. De gynaecoloog stelde zichzelf en zijn assistente voor - die was erbij om te getuigen dat alles verliep zoals het hoort. Bibi probeerde haar frons onder controle te houden en knikte. De dokter bepotelde Bibi's borsten vanonder het ziekenhuiskleedje en voerde een gesprek. Uiteraard wilde hij weten waar Bibi vandaan kwam, waarom ze in Augusta woonde en hoe het haar beviel. Intussen zei hij elke minuut 'Good job!' of 'You're doing great!' Bibi wist dat dat normaal was in haar nieuwe land. Toch vond ze het moeilijk om die complimenten niet denigrerend op te vatten: ze was geen kleuter of dementerende bejaarde. Het enige wat ze deed was op een tafel liggen voor een volledig pijnloos onderzoek. Ze vroeg zich af of ze ook een lolly zou krijgen als de dokter klaar was en waar hij die dan zou steken ... Na het borstonderzoek volgde het uitstrijkje - eveneens blindelings uitgevoerd, maar gelukkig kon de dokter goed mikken. Na een laatste 'You did a great job today!' mocht Bibi zich terug aankleden. In haar eentje. Achter een gesloten deur. En een extra gordijn.
De mammografie stond als volgende op de planning. De mammografiste (?) vroeg aan Bibi of ze haar jurk naar beneden kon doen. Bibi schudde nee. Daarop zei de dame: 'Oh, but you're probably wearing shorts, you can keep them on and use this gown.' Ze verliet de kamer voor Bibi kon zeggen dat ze helemaal geen short aanhad. Uiteraard droeg ze wel een slipje. Ze hoopte dat dat voldoende zou zijn en trok de hospital gown aan. De mammografiste kwam terug binnen, glimlachte naar Bibi, zei dat de opening aan de voorkant moest en verliet de kamer opnieuw. Bibi voelde zich dom. Ze wist dat haar borsten aan de voorkant zaten, maar ze wist niet dat zo'n hospital gown binnenstebuiten en achterstevoren gedragen kon worden - ze deed gewoon na wat ze gezien had in Amerikaanse ziekenhuisseries. Toen de mammografiste terug binnenkwam, verontschuldigde Bibi zich voor haar domme fout. Ze gaf ook eerlijk toe dat ze geen short aanhad en voegde eraan toe dat ze dit volgende keer wel zou doen. Ze legde uit dat in haar land dokters gewoon vragen om je uit te kleden als dat nodig is. Een oogarts kijkt naar je ogen, een oorarts in je oren en een gynaecoloog naar je ... En toen stopte Bibi met praten. Ze wist niet of een vagina in haar nieuwe land ook een vagina heette. Misschien was het zoals Voldemort: iets-dat-niet-genoemd-mag-worden. Gelukkig was de mammografiste geen local en had ze gevoel voor humor. Ze vond het zelf ook niet ongemakkelijk om blote mensen te zien, maar benadrukte dat dat in deze streek wel het geval was. Vervolgens kreeg Bibi haar borsten van een heel nieuwe kant te zien: als geplette schijven en als zwart-wit-vormen op een scherm. Ze besloot dat au naturel toch de beste look was en kleedde zich zonder gêne om terwijl ze praatte met de mammografiste. Die deed haar job prima en Bibi was een fantastische patiënt. Toch werden daarover geen complimentjes uitgewisseld en daar was Bibi blij om. 'Normaal is vaak al zot genoeg, zeker als je Bibi heet en leeft in een preutse staat,' dacht ze.
En ze leefde nog lang en gelukkig. Daarmee wil ik ook eindigen, want deze week besefte ik nog eens dat het leven een kostbaar, vluchtig iets is. Maar dat is voor een andere keer.
By the way: Bibi wordt nog steeds boos als ze voor de zoveelste keer moet invullen welke ras ze is en of ze al dan niet Hispanic is. Ze begrijpt niet hoe dit, op welke manier dan ook, relevant kan zijn ...
Comments