Bibi slaakte een gefrustreerde zucht bij het openen van de brievenbus. Er zaten alweer twee misselijkmakende flyers in. Eentje waarin de Oranjeman zichzelf prees alsof hij God-Op-Aarde was. Een boel loze beloften en holle slogans die Lalaland zouden omtoveren tot Het Beloofde Land voor alle verwaarloosde, oprechte zieltjes die zwaar leden onder de huidige terreur. De andere flyer was gevuld met haat voor de opponent van de Oranjeman. Persoonlijke verwijten en absurde fictieve feiten over een beleid dat Lalaland ten val zou brengen of - erger nog - zou overdragen aan barbaarse inwijkelingen.
De flyerstorm begon een aantal weken geleden en raasde intussen op volle kracht. De eerste had Bibi nog vol ongeloof gelezen. Dat deed ze intussen niet meer, hoewel ze bleef hopen op echte inhoud. Een plan van aanpak, onderbouwde argumenten of enige vorm van inzicht hoorden niet thuis in de strategie van de Oranjeman. Die deed aan platvloerse politiek. En hij was een genie op vlak van marketing. Als geen ander wist de Oranjeman hoe hij zichzelf moest verkopen. Als de situatie te benard werd, liet hij zich graag inspireren door anderen. Van Gogh sneed zijn oor af? De Oranjeman liet het eraf schieten! Zo vereenzelvigde hij zich met beroemde politici uit het verleden waarop ook een aanslag werd gepleegd en werd zijn populariteit nog groter.
'Flip fluitketel!' dacht Bibi. 'De Oranjeman zorgt er zelfs voor dat ik in conspiracy theorieën ga geloven. Waar moet dat heen met mij in/en Lalaland?'
Bibi had geen interesse in politiek. Het was een noodzakelijk kwaad dat nodig was om een land recht te houden. In haar thuisland was het politiek tapijt zo verdeeld dat alle kleurtjes die moesten samenwerken steevast een strontbruine combinatie vormden. Geen goed systeem, maar het werkte wel. Af en toe. Een beetje.
Tijdens de laatste verkiezingen gaf Bibi haar oudste zus een volmacht. Zo mocht die het vervelende stemklusje voor haar afhandelen. Bibi had geen idee waarop ze - haar zus - gestemd had. De enige voorkeur die ze had doorgegeven was: liefst een vrouw (en uiteraard geen racistische partij, maar dat hoefde ze er niet bij te vertellen, want haar grote zus is hartstikke slim).
Toen Bibi naar Lalaland verhuisde, stelden sommige vrienden haar keuze in vraag. 'Waarom Lalaland? De mensen daar verkozen al eerder een idioot om hen te vertegenwoordigen. Misschien zijn ze er niet zo slim?' opperden ze voorzichtig.
'Ik zou zelf nooit voor Lalaland gekozen hebben,' antwoordde Bibi. 'Maar daar brengt het lot - of T's job - me naartoe. Ik geef het een kans. Bovendien zijn weinig mensen stom genoeg om twee keer dezelfde fout te maken.'
Dat was toen. En nu is later. In meer en meer tuinen verschijnen borden met 'Oranjeman!' en 'Oranjeman maak Lalaland weer fantastisch!' Ze staan in elk soort buurt, arm of rijk, arbeider of PhD. De tegenpartij heeft stemmers, de Oranjeman heeft volgelingen. Het is haast een sekte. Bibi begrijpt er niets van.
Zelfs in de pizzeria waar ze zondag met vrienden ging eten na een theaterstuk, stond een bobble head van de Oranjeman op de toog.
'Jammer,' zei Bibi toen ze het zag. 'Ik wilde net een pizza met honden- of kattenvlees bestellen. Dat zullen ze hier niet serveren.'
'Inderdaad spijtig. Woonden we maar in Springfield,' zuchtte één van haar Duitse vrienden. 'Waarom is T er trouwens niet bij?'
'Die is in het buitenland,' antwoordde Bibi. 'Hij heeft nieuwe werknemers nodig. Daarom is hij op bezoek in een gevangenis om de grootste criminelen te recruteren. Daarna helpt hij hen ontsnappen en brengt hij ze mee naar Lalaland.'
'Kijk,' zei de Bestie. 'Onze serveerster is zwanger. Het zal niet lang meer duren voor ze een wolkje op de wereld zet.'
'Misschien verandert ze nog van gedachten,' schokschouderde Bibi. 'Ze lijkt nog maar acht maanden ver. Abortus is dus nog steeds een optie ...'
We lachten gifgroen, maar enkel omdat het om mee te blèren is. Wie verzint zoiets? Wie durft zo'n uitspraken luidop maken? En dat in een land waar je een proces aan je been krijgt als je tijdens een sollicitatiegesprek durft vragen naar kinderen, leeftijd of zelfs hobby's?
En het meest ongelooflijke van allemaal: wie stemt op zo iemand?
'Hopelijk niemand die ik ken, maar gezond verstand en politiek gaan zelden hand in hand,' dacht Bibi. 'Ik zal het nooit weten, want praten over politiek is hier uit den boze.'
Gelukkig is dit maar een sprookje. Want zoveel bullshit verkopen en dan president worden? Dat kan niet echt gebeuren. Toch ...?
x
V
P.S.: Het Festival Hispano was megaplezant!
Comments