"Als je god wil laten lachen, moet je plannen maken," las ik ooit ergens en hij of zij had gelijk. Het leven loopt vaak anders dan je verwacht of plant. Ik dacht dat ik T het beste kerstcadeau ooit gaf toen ik Maurice mee naar huis nam. Niet dus. Maurice bleek chronische aandoeningen aan zijn ogen te hebben, met levenslange medicatie en alvast één oog dat verwijderd moet worden. Dat was een dikke tegenvaller, maar geen dealbreaker. Het was me echter direct opgevallen dat Maurice niet veel ervaring had met 'buitenkomen'. Als Jack Russell had hij genoeg uithoudingsvermogen en hij was nergens bang voor, maar gesocialiseerd was hij niet. Dat ontaardde in hysterisch geblaf elke keer als hij een hond zag. Negeren, afleiden, bij zijn nekvel grijpen, het mocht allemaal niet baten. Het toppunt was een wandeling samen met mijn Bestie en haar hond. Maurice blafte in totaal zo'n half uur en was een uur lang compleet over zijn toeren met trekken, hijgen, janken, piepen en nog meer blaffen als gevolg.
T en ik hebben in totaal vier puppy's opgevoed en levenslang verzorgd. Dat waren stuk voor stuk fantastische ervaringen. Daarna hebben we twee verwaarloosde, jonge honden uit Sardinië laten overkomen. Ook prachtbeestjes, begrijp me niet verkeerd, maar ze hadden de nodige trauma's. Eén van hen hield ook niet van vreemde honden en jarenlang heb ik geprobeerd om dat te verhelpen. Tevergeefs. Het leidde enkel tot wederzijdse frustratie, afnemend vertrouwen en uiteindelijk acceptatie dat andere honden vermijden en altijd aan de leiband lopen erbij hoorden.
Maurice was al vier jaar en ik wist dus dat het onmogelijk zou zijn om zo'n diepgewortelde gewoontes af te leren. Daarmee bedoel ik: onmogelijk voor mij. Ik weet hoe ik met viervoeters moet omgaan, maar ik ben geen Cesar Milan en wil er ook geen inhuren.
Met lood in mijn schoenen ging ik na de wandeling naar huis om T te vertellen over de medische issues en vooral het gedragsprobleem. Ik zag het niet zitten om de komende jaren vaak ergens naartoe te gaan zonder Maurice omdat er andere honden zouden zijn, of - mezelf al kennende - niet te gaan omdat Maurice anders alleen thuis zou zijn. Ik wil het maximum halen uit mijn Amerikaans avontuur en alles doen en zien wat ik kan en wil. Dat is erg egoïstisch, maar ik heb beslist om mezelf op de eerste plaats te zetten na een woelig decennium van zorgen voor anderen.
Ik maakte van mijn hart een steen en besliste om Maurice terug te brengen naar T's collega. De dagen erna was het huis koud en leeg. In plaats van het beste kerstcadeau ooit, brak ik T's hart (en het mijne ook, maar dat was minder belangrijk). Het lichtpuntje is dat Maurice terug mag naar zijn oorspronkelijke baasje: een 13-jarig meisje dat geen hond mocht hebben van haar moeder, maar nu toch weer wel. Met Maurice komt het helemaal goed dus. Volgende week krijgt hij zijn oogoperatie en daarna gaat hij terug naar zijn echte thuis.
Met T en mij komt het ook wel goed. Misschien komt er in een verre toekomst wel een puppy, maar plannen maak ik niet. Ik wil god gerust laten lachen, maar niet als het mij tranen bezorgt.
Afsluiten doe ik met een cliché: beste wensen voor 2024! Een goede gezondheid, alles goeds voor jou en de jouwen en vooral genoeg egoïsme om jezelf op de eerste plaats te (durven) zetten.
x
V
Comments