Intelligence is the ability to adapt to change. Alzo sprak Stephen Hawking en geniale mensen spreek ik niet tegen (waarschijnlijk omdat ik er geen ken). Het is leuk om intelligent te lijken, dus doe ik mijn best om de schijn hoog te houden. Daaruit volgt dat ik me moet aanpassen en moet openstaan voor nieuwe dingen. Bovendien is het makkelijk om iets te veroordelen op basis van een op/misvatting. En wat je zelf ervaart, is goud waard en blablabla ... Ik kan een hoop excuses verzinnen, maar het komt er op neer dat ik afgelopen donderdag mijn ziel verkocht aan de duivel en mijn overtuigingen door het raam gooide.
Sommige van T's collega's zijn rasechte Amerikanen en daar horen geweren bij. Het was al een paar keer ter sprake gekomen, maar eergisteren was het zover: we waren uitgenodigd om te gaan schieten. Initieel weigerde elke vezel in mijn lijf om daaraan deel te nemen, maar integreren en alles één keer proberen en zin voor avontuur en etcetera. Bibi zei dus ja en ging mee.
Vooroordelen heb ik in overvloed, dus ik had een beeld van de Rednecks die in mijn hoofd de shooting range bevolkten. Niet dus. Achter de balie stond een brave huisvader die evengoed - of beter - in een tandpastareclame had gepast. We melden ons aan, betaalden $60 voor drie personen, keken een veiligheidsfilmpje en gingen naar de openlucht schietstand.
Bij het geluid van het eerste schot vluchtte ik bijna: in het echt maken geweren VEEL lawaai. Ik was er dus niet rouwig om dat we een veiligheidsbril en gehoorbescherming moesten opzetten. Met we bedoel ik T, zijn collega en ik.
De schietgrage collega toverde een AK47 (kende ik uit films), een AR15 (nog nooit van gehoord) en een Glock21 (kende ik uit boeken) uit zijn rugzak en vroeg waarmee ik wilde beginnen. Makkelijk zat: de gigantische AK47, want die zag er het ruigst uit. De Glock bleek veel dodelijker te zijn: size does matter, maar groter is niet altijd efficiënter dus. Geduldig legde de collega uit hoe ik het wapen schietklaar moest maken. Na drie pogingen lukte dat en - voor de eerste keer in mijn leven - vuurde ik twee kogels af. Tot mijn grote verbazing raakte ik het doel twee keer. Weliswaar naast de getekende man, maar in het echte leven was hij vast en zeker gevlucht. Daarna volgde een gelijkaardig scenario met de AR15 (doel ruim gemist) en de Glock21 (gelukkig waren er geen overvliegende vogels).
Na drie kogels te hebben afgevuurd met elk geweer was de pret eraf voor mij. Hier mijn bevindingen:
Geweren zijn zwaarder dan ik dacht.
Een AK47 is het makkelijkst om mee te richten.
Een revolver maakt niet alleen veel lawaai, maar is ook moeilijk om mee te richten.
Schieten doe je best met je ogen open, maar dat lukte mij niet goed.
Als je wil poseren met een geweer, pak het dan niet vast aan de loop vlak nadat er mee geschoten is, want dan verbrand je je vingers.
Schieten met een AR15 doe je best niet na een manicure, want mijn nagel scheurde ervan. (Nee, ik heb geen idee hoe ik dat gedaan heb. Nee, ik ga nooit naar de manicure.)
Het is een ervaring die je moet meepakken als je de kans krijgt, maar één keer was voor mij genoeg.
De leden van een schietclub zijn heel divers. Naast ons stonden twee jonge, zwarte mannen, daarnaast twee blanke soccer moms en in de laatste baan een gepensioneerd koppel.
De sfeer was heel gemoedelijk. De toezichter was behulpzaam, erg alert en zorgde ervoor dat alles veilig verliep.
T's collega was als een vis in het water en bijzonder getalenteerd. Ik heb beslist om hem als vriend te houden, of op zijn minst eerst zijn koffer te controleren als ik ooit ruzie maak met hem. T zelf vond het leuker dan ik (gelukkig ook maar voor één keer) en was een pak beter. Boys will be boys! Of is dat weer een vooroordeel?
x
V
Kommentare