Sommige familietrekjes neem je over - al dan niet tegen wil en dank - en andere vind je onbegrijpelijk of gaan moeiteloos aan je voorbij. Ik ben even hyperactief als mijn moeder, vertel even graag verhalen als mijn vader, ben even ijdel als mijn ene grootmoeder, maar ook zo pretentieloos als de andere. Wat diep in mijn beide families zit genesteld, is onze liefde voor beestjes. Ik stam af van Kempische keuterboerkes en onze pa, die kon er wat van. Zonder overleg met mijn moeder bracht hij kippen, kalkoenen, konijnen, koeien, geiten, een hond en zelfs paarden mee naar huis. Dat was niet altijd zijn bedoeling, maar afdingen en onderhandelen zat ook in zijn - en mijn - genen. Een bezoek aan een veemarkt kon dus aflopen met een impulsaankoop en paarden waren zijn passie.
Die liefde voor groot vee heb ik - in tegenstelling tot mijn zussen - nooit begrepen. Maar kleine beestjes: megafan! Hoewel ik een hypocriet ben. Lieveheersbeestjes en meikevers laat ik gedwee op mijn hand kruipen, maar kakkerlakken - die er eigenlijk niet zo anders uitzien - daar walg ik van. Huisjesslakken vind ik fascinerend en mooi. Naaktslakken laten mijn nekhaartjes overeind komen en lijken op kruipende kak. Ik kick op de vogeltjes in onze tuin en ben fan van roofvogels. Van kippen ben ik bang en ik ben er nog altijd zeker van dat ergens tijdens de evolutie een kalkoen zijn hoofd- en nekvel eraf gerukt heeft en per ongeluk binnenstebuiten terug heeft aangetrokken. Pas vernam ik dat een octopus intelligenter is dan een dolfijn. Fascinerend, maar Flipper versus Creepy Zuignap? Mijn oordeel is snel geveld. Mijn liefde is dus gebaseerd op uiterlijke kenmerken ... Hoe oppervlakkig kan een mens zijn? En kan ik het wijten aan mijn genen?
Anyway, T en ik zijn erg compatibel qua dierenliefde. (Onbegrijpelijk dat we geen vegetariërs zijn, of niet, gezien het lekkergehalte van gehakt en spek.) Bij gebrek aan huisdieren - lees: honden - concentreren we ons volledig op het wildlife in onze omgeving. Dat is hier makkelijker dan in Vlaanderen, want de natuur heeft - net als al de rest - meer plaats dan bij ons. Getuige daarvan zijn de talloze karkassen op of naast de weg: dassen, gordeldieren, roofvogels, reeën, vossen en dat ene beest waarvan de naam me niet te binnen schiet. Gelukkig zijn er ook veel levende diertjes: tientallen vogels kwetteren van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in onze tuin. Als je mijn blog volgt, heb je onlangs kennisgemaakt met onze pad, en op ons terras woont een hagedis. Die heb ik vorige week uit het zwembad gered. Het beestje was uitgeput en lag de rest van de dag bij te komen in de zon - of keek met lede ogen naar mijn schildergeploeter, dat kan ook. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien en ja, ik maak me zorgen over het arm bezeke.
Mijn laatste alinea van vandaag besteed ik aan het eigenlijke onderwerp van deze blog: eekhoorns. Als Belg ben ik vertederd door deze pluisstaarten. Hier worden ze eerder beschouwd als een pest. Ze zitten overal, zijn nergens bang voor en passen zich moeiteloos aan aan elke omgeving. Objectief gezien zijn ze een even grote plaag als de ratten in't Stad, maar ze hebben een mooie staart in plaats van zo'n griezelig, kaal ding en daarom vind ik ze fantastisch. T gaat nog een stapje verder in zijn bewondering. Die heeft onze tuin omgetoverd in een vogel- en eekhoornparadijs. Om de paar dagen worden alle bakjes en voederplankjes bijgevuld. De eerste weken was er niet veel activiteit, maar Chez T is intussen een succesvol concept. Minstens zeven soorten vogels komen elke dag meermaals eten. En de eekhoorns? Die zijn bezig met het vormen van een guerrilla ... Ze worden roekelozer met de dag: graven in mijn bloempotten, bespringen de vogelvoederstanden en bestormen het terras. Het zou me niet verbazen als er binnenkort een paar aan het zwembad liggen met een cocktail in de poot. Maar het is mooi krapuul, dus ik laat hen gedijen. Ook T mag losgehen en zwaar overdrijven in al die verwennerij. Hij is safe. Voorlopig. Hoe mijn op uiterlijk gefixeerde ik zal reageren als ooit zijn sixpack verdwijnt en zijn staart niet meer spontaan verschijnt? Dat is een andere vraag ...
x
V
Commentaires