Paniekske

Drukke tijden als auteur! Vandaag stuurde mijn uitgeverij de opmerkingen op mijn volgende Belgische boek. Daarnaast werk ik aan mijn eerste Engelse kinderboek en ben ik gevraagd om Franse verhaaltjes te schrijven voor een nieuwe leermethode. Yes Monsieur, ik ben a polyglotte!

Voorlopig ben ik gekluisterd aan mijn bureau en dat is niet erg. Ik moet even bekomen van mijn (ongewild) avontuur van gisteren.

Een dikke maand geleden startte ik de procedure om substitute teacher te worden. Dat is - uiteraard - niet zo simpel. Gisteren voerde Stinky me langs bossen, luxeboerderijen en armetierige trailers naar Aiken, een stad op 40min rijden. Ik liet er een formulier invullen en wilde ook een tbc-vaccin laten zetten. Twee zaken op één dag geregeld krijgen, was echter teveel gevraagd. Misinformatie (zelf noemden ze het miscommunicatie) gooide roet in het eten. Ik kon de vaccinatie op mijn buik schrijven in plaats van in mijn arm krijgen. Lichtjes (?) gefrustreerd reed ik terug naar huis.

Tenminste: het was de bedoeling om naar huis te rijden. Stinky loodste me de stad uit en toen viel het GPS-signaal weg. Ik dacht: 'No worries! Ik stop langs de kant van de weg en start mijn gsm terug op.'

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want ik zat in the middle of nowhere en kon nergens stoppen. Een mijl of wat verder kon ik parkeren. Eureka: ik had opnieuw verbinding. Ik moest rechtdoor rijden en afslaan aan de volgende lichten. Dat deed ik. Daar viel het GPS-signaal opnieuw weg.

Wat ik net beschreef, mag je een vijftal keer lezen. Mijn GPS werkte elke keer een minuutje en viel dan uit. Intussen reed ik in het wilde weg rond en raakte ik verstrikt op steeds kleinere wegen met steeds minder woningen of winkels. De huizen die ik toch tegenkwam, maakten dat ik me niet op mijn gemak voelde. (Dat zegt meer over mij dan over de bewoners van die huizen, daarvan ben ik me bewust.) Feit is: Bibi werd bang.

Een half uur later had ik geen enkel idee meer waar ik was. Ik probeerde meermaals om T te bellen, maar ook dat lukte niet. Ik zat zonder netwerk ergens in South Carolina en voelde me zoals de wilde kalkoen die we gered hebben: ik kon geen kant op, Stinky flapperde alle kanten op en ik maakte rare geluiden ...

Toen ik - voor de zoveelste keer - stopte op iemands oprit begon een reclamespot op de radio met: "We all got a gun and know how to use it, but most people don't know the regulations." Dat was de laatste druppel. Mijn levendige fantasie - die me helpt bij het schrijven van boeken - keerde zich tegen me. Mijn verbeelding sloeg op hol. Ik keek naar het houten krot waarvoor ik geparkeerd stond en verwachtte een Hilbilly met een shotgun die me kwam vermoorden. Ik weet dat dat fout en racistisch is, maar de ratio was ver te zoeken. De paniek sloeg toe en ik vertrok zo snel ik kon, als een kieken (kalkoen) van hot naar her rijdend.

Vijf minuten (in mijn beleving twee uur) later had ik nog steeds geen GPS, maar kon ik T bereiken. Als een echte deerne in nood begon ik instant te blèren. T zei: 'Hallo!' Ik snikte: 'Ik weet niet waar ik ben en mijn GPS werkt niet en ik weet niet wat ik moet doe-oe-oen.' Een oververmoeide kleuter had het niet beter kunnen brengen ...

T weet na 2,5 decennium perfect hoe hij moet reageren op zo'n situaties. (Het was namelijk niet de eerste keer dat mijn redder-in-nood zo'n paniek-blijt-telefoontje krijgt.) Hij bleef kalm en zei dat alles in orde kwam. Hoe hij het deed, geen idee, maar het volgende moment kwam ik uit op een 'grote baan'. Mijn gps sprong terug op en ik kon probleemloos naar huis rijden.

Een half uur later zat ik met een grote zak chips in de zetel mijn emoties weg te vreten (daarin ben ik een kei). Ik bedacht dat ik echt een aanstelster ben soms. Dat is ook zo. Kalm blijven is het enige wat ik moet doen in zo'n situaties. Dat probeert het leven me al 46 jaar te leren. Toch laat ik me soms nog vangen. Achteraf voel ik me dan een idioot, maar op het moment zelf wist ik het even niet meer. Ik was een klein meisje in een te grote wereld.

De komende dagen blijf ik rustig thuis. Ik stop alle avonturen in mijn boeken; mijn eigen leven mag best een beetje saai zijn. Volgende week moet T me naar Aiken vergezellen voor mijn tbc-spuitje. Als hij geen tijd heeft, neem ik zijn gsm mee. Ik ga niet meer ongewapend naar het platteland ...

(Uiteraard was ik teveel in paniek om foto's te maken van mijn avontuur. Hieronder wat kiekjes van ons uitstapje naar Colonial Times in The Living History Park in Augusta afgelopen weekend. Alweer een aanrader!)

x

V