Elke familie heeft magere en vette jaren, zo ook de mijne. 26 jaar geleden hadden we een rampjaar. Mijn jongste zus werd aangereden terwijl ze stond te supporteren langs een motorcrossparcours. Mijn oudere zus verzamelde whiplashes (gelukkig stopte ze daarmee na twee kleine). Mijn vader overleefde zijn eerste hartinfarct en ik leerde wat fysieke pijn was na een zware nieroperatie. En mijn ma? Die kreeg de kers op de taart en een stamp in haar gezicht van één van onze paarden. Ze ontsnapte op het nippertje aan de dood en haar gezicht was in frut vaniejen zoals we dat zeggen in de Kempen.
Het was half juni. Ik was thuis van kot na mijn laatste examen, mijn vader was op zijn werk, mijn zusje op school en mijn zus in Leuven. Mijn ma zag eruit als een mummie. Ingezwachteld lag ze in de zetel met een gebroken kaakbeen, een heropgebouwde neus, één verbrijzelde oogkas en haar andere oog amper open. Uit dat oog ziet ze trouwens slechts 10%, dus ze was zo goed als blind. Godzijdank kwam het met haar, net zoals met ons allemaal, tamelijk goed in orde na dat jaar.
Anyway, ik was aan het bekomen van de shock van mijn moeders ongeluk, de stress van de examens en de kater van de afterparty, toen mijn ma opeens opsprong en gilde: 'De belastingen moeten vandaag binnen zijn!' Gezien zij quasi blind was, moest ik dat in orde brengen. Ik was 20 en had zo goed als geen administratieve ervaring. Daar komt bij dat mijn moeder, net als mijn zussen - en in tegenstelling tot mezelf - niet bepaald netjes is. Als je het aan haar - of aan mijn zussen - vraagt, zal ze claimen dat ze in haar chaos alles weet terug te vinden. Persoonlijk noem ik het rommel en word ik er zot van. Ik ben een controlefreak en vind pas rust in mijn hoofd als er rust - en dus orde - in mijn huis is. Soit, de rest van de dag besteedde ik aan het opdiepen van legio formulieren uit schuiven, kasten en dozen. Mijn moeder leidde me blindelings - haha ... - door het het belastingboekje. Omdat de gsm nog niet was uitgevonden, diende ze daarna ook als gps toen we naar het belastingkantoor reden. Twee minuten voor de deadline ramde ik het formulier door de brievenbus. Die dag besliste ik om nog meer netjes te worden en om altijd met alles ruim op tijd te zijn.
De jaren daarna deed ik mijn eigen belastingen. Uiteraard ook die van T - hij kickt op technische documenten, maar heeft een hekel aan persoonlijk paperassenwerk. Onze situatie werd ingewikkelder toen er pleegkinderen kwamen (niet alleen boekhoudkundig, maar dat is een ander verhaal). Daarom ging ik te rade bij mijn nonkel. Nonkels zijn leuk, maar komen ook goed van pas. Ik heb een accountant-oom evenals een nonkelvoeger en een manusje-van-alles.
Het jaar daarna ontdekte ik dat ik - volledig gratis - een afspraak kon maken op het belastingkantoor. Dat was helemaal top, want ik heb moeite met vriendendiensten (vragen, geven is geen probleem). Elk jaar ging ik - gewapend met mijn papierhandel en een bakje aardbeien - langs bij W, die met veel plezier ons aanslagbiljet in orde bracht. Uiteraard deden we daarna steevast een babbel. Dat hoort erbij als je netwerkt (en al helemaal als je met mij te maken krijgt).
Kortom: ik had, na die eerste traumatische ervaring, een goede relatie met mijn belastingbrief. Des te meer omdat ik altijd geld terug kreeg.
En toen verhuisden we naar de US ... Voor we vertrokken had ik twee vereisten voor T's bedrijf: een all-inclusive ziekteverzekering - dat is na een eerste hobbelig jaar in orde - en iemand die onze belastingen zou doen. 'Komt dik in orde' verzekerden ze me. Intussen weet ik dat de theorie en de praktijk nogal eens verschillen en dat 'hulp' voor interpretatie vatbaar is.
Twee weken geleden was het zover: T kreeg een e-mail met een link naar een online tax-tool. Hij stuurde de mail door naar mij en daarmee was zijn deel gedaan. Ik daarentegen spendeerde een 30-tal uur aan het bijeenzoeken van documenten, het opvragen van papieren en het doorspitten van onze bankrekeningen. In de online tool moest ik 9 categorieën met vragen invullen - dat is uitgezonderd de secties 'upload je documenten hier' en 'vul hier voor elke dag in waar je was en wat je deed'.
Ik heb gevloekt op ons huis in België met bijhorende lening, gefoeterd omdat we hier een huis gekocht hebben, gemarchandeerd met 4 verschillende uitgeverijen van mijn boeken om mijn minieme inkomsten te achterhalen en gemaild met vijf verschillende banken om de nodige informatie te pakken te krijgen (waaronder een bewijs dat ik €1,43 interest had gekregen op mijn spaarrekening - grmbl). Twee familiepakken chips, zeven brownies en anderhalve week later klikte ik op submit.
De ondersteunende firma - die zogezegd alles voor ons doet en daarvoor dik betaald wordt - heeft nu 25 werkdagen om onze aanvraag te verwerken en in te dienen. Met een bang hartje vraag ik me af of we ook dit jaar geld zullen terugkrijgen of dat er - American style - een dikke, vette rekening volgt omdat we naast schulden ook spaargeld hebben.
Mijn advies? De Belgische deadline voor de belastingen is nog ver weg, maar maak alvast een afspraak bij je plaatselijk kantoor. Doe W de groeten, zeg dat ik hem mis en geef hem een bakje aardbeien.
x
V
P.S.: T liep zaterdag een halve marathon in minder dan 2 uur en was daarmee 3de in zijn leeftijdscategorie!
Comentários