Vijf dagen geleden vond ik op één dag een job verliezen en een andere vinden overweldigend. Intussen hebben T en ik een huis gezocht en gevonden, dus die abrupte jobwissel viel best nog mee. Waarschijnlijk denk je nu Ammehoela, dat is snel! of Grote grutjes, zo onverwacht! Dat dacht ik ook. Mijn anti-vloekactie begint trouwens haar vruchten af te werpen. Toen ik daarstraks mijn gsm liet vallen - na twee mimosa's en te midden van een bende vrouwen die ik deels goed, deels een beetje en deels amper ken - riep ik Shoot! in plaats van shit. Nu ik erover nadenk, is shoot waarschijnlijk niet de meest gepaste non-vloek in een regio waar iedereen een geweer heeft ...
Voor ik meer vertel over het huis moet ik laten weten dat ik nog niet gewerkt heb op de nieuwe school. Dinsdag, woensdag en vrijdag kreeg ik een sms dat er niemand afwezig was en donderdag waren de scholen dicht omwille van Idalia. Dat was hier trouwens een storm in een glas water, want we hebben er - gelukkig! - niets van gemerkt. Of toch: voor het eerst in twee maanden was het 's ochtends minder dan 25 graden en konden we 's nachts met de ramen open slapen. Zalig fris! Morgen (maandag) is het Labour Day en dinsdag pedagogische studiedag, dus ten vroegste woensdag bijt ik de spits af op de nieuwe school. Gelukkig maar, want ik heb weer het nodige paperassenwerk en uit-te-zoeken-administratieve-beslommeringen in verband met het huis.
Afgelopen dinsdag kreeg ik - na alweer lang wachten - een telefoontje van onze bank. Ik hoopte dat we eindelijk voldoende credit history hadden opgebouwd. Ik kreeg echter een hoop excuses over veel werk en dat ze ermee bezig zijn en dat het wel in orde zal komen. Over een paar weken waarschijnlijk ... Nu ben ik van nature al heel ongeduldig. Tel daarbij op dat ik een verwend nest én een leerkracht ben, dus mijn goesting krijgen is een Evy-dentie. Ik dacht Bless your heart!, bedankte de bank-madame en contacteerde onze real estate agent. Die liet weten dat er een maatschappij bestaat die gespecialiseerd is in huiskredieten voor aliens (wat T en ik als niet-Amerikanen zijn). De maat was vol, het geduld was op en de goesting voor een huizenjacht groot, dus belde ik onmiddellijk de nieuwe bank.
Om een lang verhaal kort te maken: woensdag vulde ik een online aanvraag in en keerde ik de vastgoedwebsites binnenstebuiten, donderdag gingen T en ik met onze realtor naar vijf huizen kijken en deden we een bod op het laatste en vrijdag werd dat bod aanvaard. 's Avonds gingen we uit eten om te vieren dat we een huis gekocht hebben, dat mijn nieuwe boek uitgekomen is en dat T een nummer heeft op een verzamelalbum. Tchin, schol en santé!
Een huis kopen is zoals een partner vinden: binnen de tien seconden weet je dat het goed zit (of niet). Als ik iets zie wat ik wil, ga ik ervoor, dus dat heb ik - eens te meer - gedaan. T en ik hebben nu twee weken om inspecties te laten uitvoeren - een neutraal agentschap screent het huis van top tot teen - en een definitieve beslissing te nemen. Uiteraard komen er een hoop paperassen bij kijken en is het geenszins te vergelijken met een huis kopen in België, want dat zou te makkelijk zijn. Als alles volgens plan verloopt, is de verkoop op 29 september en verhuizen we over minder dan een maand. Niet naar zomaar een huis, maar naar onze Amerikaanse thuis.
Vanaf oktober kan je Evy bezoeken op je to-do-lijst zetten. Pas wel op: het kan soms snel gaan in 't leven. Voor je het weet, lig je te chillen aan mijn zwembad of te knorren in één van onze logeerkamers. Welkom!
x
V
Comments