Material girl

In juli verhuisden T en ik van Beerse naar Oostmalle. Dat was fase één van De Grote Selectie: weggooien (quasi niks), weggeven (veel) of bijhouden (het noodzakelijke, dus ook veel). Ik geloof uiteraard in duurzaamheid, ecologisch verantwoord shoppen en consuminderen (behalve als het gaat over schoenen; dat zijn basisbehoeften.)

De kerstvakantie werd ingezet met de tweede selectieronde: wat nemen we mee naar de VS? Wat stockeren we? Wat geven we weg? Het bedrijf waarvoor T werkt, besliste dat we een 20-voet-container mogen vullen. Die zal per boot zes weken onderweg zijn met ons hebben en houden. Makkelijk toch?

(Vraag me niet hoe groot 20FT is, in mijn beleving is dat ongeveer 15 mijl, 20 ounces of 5 gallons. My brain just doesn't work that way ... )

Anyway, ik contacteerde een internationale verhuisfirma, wat resulteerde in een huisbezoek van verhuisspecialist 'Zeg-maar-Eddy'. Trots gidste ik hem doorheen ons huis en somde ik alles op wat mee moet. Aan het einde van de rondleiding - 5 minuten later - zei Eddy: 'Is dat alles wat jullie hebben, Madammeke?'

Mijn consuminderende, ecologisch bewuste imago knikte trots. Ik voelde me een fiere dochter van Diogenes (die Griekse filosoof in zijn ton).

Onder dat politiek-correcte-vernislaagje huist echter mijn ware ik. En man, man! Wat was ik beledigd! Ik slikte een tiental vloekwoorden in en keek naar de grond om te vermijden dat mijn blik den Eddy ter plekke fusilleerde. Ik schraapte mijn keel, blies de stoom uit mijn oren en zette mijn beste nepglimlach op. Ik keek Eddy breed Amerikaans lachend aan en zei - naar waarheid: 'Tja, ik heb al een koffer vol schoenen meegenomen tijdens onze look & feel trip in november.'

Uit de blik van Eddy kon ik afleiden dat hij OF geen idee heeft wat een look & feel trip is OF dat hij thuis ook een Imelda Marcos heeft.

Met een handdruk en de belofte van een deal, maar zonder aanbod om te blijven voor een kop koffie, verliet Eddy twee minuten later ons huis. Ik ging schoenen kopen om te bekomen van dit avontuur.

Soit, aanstaande maandag komen den Eddy en zijn collega's alles inladen. Dat lees je goed: de verhuisfirma doet alles. Ik moet enkel aanduiden wat wel en niet mee moet. De rekening gaat naar het bedrijf van T. Een werkloze trophy wife zijn, bevalt me steeds meer.

Mijn consuminderende, ecologisch bewuste imago heeft zich verschanst in het oude kolenkot van onze kelder. Erg jammer, maar ik laat het daar tot ik terugkom uit de VS. Waarschijnlijk zou het toch geen visum krijgen.

Ik weet nog niet hoe we vanaf maandag zes weken moeten overleven met quasi geen spullen. Eerlijk gezegd, kijk ik daar niet naar uit. Gelukkig wacht er al een koffer vol schoenen op me in Augusta.

x

V