Op zaterdag 7 september zette ik T af aan de luchthaven in Augusta, want hij moest naar Europa voor zijn werk. Luid zingend reed ik naar huis, genoot ik van een avondje bingewatchen en een extra luie zondag. Ik sliep in zeesterhouding in het midden van ons kingsize bed en wroette zoveel ik wilde. Maar toch ...
De week erna ging ik uit eten met T's Belgische collega's, want dat doen we altijd als die op bezoek zijn. Ik kreeg de onverdeelde aandacht van twee mannen en moest zelfs niet betalen. Dezelfde week had ik mijn framily op bezoek en nam ik twee halve dagen deel aan een interculturele training die georganiseerd werd door T's werk. Vijgen na Pasen, dacht ik op voorhand, want we wonen hier al quasi twee jaar. Tot mijn verbazing was het interessant en de week vloog voorbij. Op vrijdag ging ik uit eten met de Bestie, zaterdag nam ik deel aan een 5K - ik eindigde eerst in mijn leeftijdscategorie! - en danste ik 's avonds merengue, salsa en wat nog met mijn framily. Zondag ging ik met diezelfde framily en nog wat vriendinnen naar een bizar toneelstuk en eindigden we in een pizzeria. Het was megaplezant allemaal. Maar toch ...
Week 2 begon met een bezoek aan de gynaecoloog en een mammografie - hier worden je tieten jaarlijks geplet vanaf je 40. De dag erna ging ik met T's auto naar de garage - die is vlakbij een thriftstore, dus dat is fijn wachten. Ik reed langs het containerpark - eindelijk een manier gevonden om te recycleren hier! - en bij ons zwembad-onderhouds-bedrijf kreeg ik andermaal een slecht rapport. Er moest alweer vanalles in het zwembad gegooid worden. Dat doet T normaal, maar die was er niet. Ik maakte de chemicus in me wakker - die was comateus sinds een laatste rampexamen op mijn 18 - converteerde pints, ounces en nog meer shit naar hoeveelheden die wel op de maatbeker stonden en ging aan de slag. Ik leerde dat het geen goed idee is om in te ademen boven een fles muriatic acid. Of mijn noeste arbeid beloond wordt, weet ik pas morgen als ik ons zwembadwater opnieuw laat testen ... Gelukkig was woensdag leuker, want 's ochtends wandelen met de Bestie en haar hond en 's avonds eten bij de Bestie met de framily. Donderdagavond was karaoké-avond - nee, ik zing niet, want dat is onverantwoord - maar ik moedigde mijn vriend aan. Tussendoor schreef ik ijverig aan deel twee van mijn nieuwe trilogie en dat loopt vlotjes. Helemaal spannend werd het toen ik de illustraties voor De Sleutel - mijn 7de boek - kreeg. Knap, knapper, knapst. Tamara did it again! Maar toch ...
Het weekend begon op vrijdag toen ik ging helpen bij de Augusta Literary Society waarvan ik lid ben - dat klinkt heel fancy, maar stel je er niet te veel bij voor. Zaterdag slaagde ik erin om T's baas te beledigen op het familiefeest van T's bedrijf. T was niet aanwezig, want nog steeds in Europa. Zijn baas vroeg waarom ik vrijdag niet naar de officiële opening gekomen was. Ik floepte eruit dat ik geen zin had omdat ik dacht dat het saai zou zijn ... (Wat waarschijnlijk zo was, want de gouverneur, senator, burgemeester, boardmembers en de CEO zelf gaven allemaal een speech, maar dat luidop zeggen is dus niet echt beleefd ... Mea culpa ...) Na die blunder, flaneerden de Bestie en ik over Arts in the Heart, een festival in het centrum. Ik trakteerde mezelf op een bangelijk mooie - en dure - nieuwe kamerjas die ik absoluut niet nodig heb en nog wat andere prullaria. Daarna plofte ik in de zetel en 's avonds poetste ik het hele huis. Zondagmiddag had ik namelijk tien vriendinnen uitgenodigd op een lunch bij mij thuis. Een heel late housewarming of om te vieren dat ik een jaar geleden voorzitter geworden ben van de Healthy Women Of Augusta, een wandelclub waarmee ik mijn zaterdagochtenden doorbreng. Het is nog steeds erg warm, dus na een boel lekker eten doken we in het zwembad. Megagezellig en veel opruimen moest ik niet doen. Geslaagd druk weekend dus. Maar toch ...
Straks ga ik uit eten met een andere collega van T. Een Duitser die regelmatig op bezoek komt en waarmee het ook altijd gezellig babbelen is. Woensdagochtend ga ik wandelen met de Bestie, donderdagavond gaan we naar een candlelight concert met de framily. Tussendoor beantwoord ik fanmail, overleg ik over de cover van De Sleutel, lees ik de drukproef na en schrijf ik verder aan deel twee van Mimir. Ik boek een huisje in de bergen, want we hebben beslist dat we met Thanksgiving op lang weekend gaan met de framily. Ik controleer of alles in orde is voor mijn oktobervakantie met T, maak een planning voor mijn novemberbezoek aan België en begin na te denken over een bestemming voor onze 'grote' vakantie volgend jaar in september met T, de Bestie, een schoonzus en mijn schoonmoeder.
Tussendoor bel ik met mijn pleegdochter, want haar leven is een rollercoaster die haar door elkaar schudt. Maar ze zit op het juiste spoor en doet het zo goed dat mijn neus krult van trots. Alles is dus prima en loopt op rolletjes. Maar toch ...
Toch tel ik af naar vrijdag 27 september 19 uur. Dan wacht ik in de aankomsthal van de luchthaven op T. Lalaland is niet zo leuk zonder mijn ventje. Het bed is te groot, koken doe ik amper en het huis is te stil. Natuurlijk kan ik zonder T. Ik ben een groot meisje met een nog groter netwerk en een te grote mond. Maar leven zonder T is zoals gin zonder tonic of frietjes zonder mayonaise. Ik kijk dus uit naar een blij weerzien en misschien zelfs vlinders in mijn buik als hij in de terminal verschijnt.
Hopelijk heeft T het te druk om deze blog te lezen, want anders zal ik al snel spijt hebben dat ik dit geschreven heb. Tegen zaterdagmiddag zucht ik waarschijnlijk alweer dat hij de meest verwende man ter wereld is. Tegen zondagavond smeek ik hem om het aantal onnozele grapjes te beperken. En dan kibbelen we weer als Bert & Ernie en passen we even goed samen als peekes en ertjes. Dan doen we wat we doen sinds we met ons zatte botten tegen elkaar botsten in 1997: genieten van het leven en niet teveel nadenken over de dingen. Dat werkt. Ook als je alleen bent. Maar toch is alles beter als mijn beste vriend er ook is.
x
V
Comments