'Je moet genoeg hebben om je er geen zorgen over te maken en niet zoveel dat je je er zorgen over moet
maken' is mijn motto als het gaat over geld. Ik ben er niet vies van, maar het is voor mij nooit een doel op zich. Dat ik mij die houding kan permitteren, heb ik te danken aan mijn grootouders en mijn ouders. Die hebben altijd veel harder en meer gewerkt dan ik. Ik mocht en kon verder studeren, had een gevulde spaarrekening en kreeg een financieel duwtje in de rug toen T en ik gingen samenwonen. Ik ben een luxepaard dat gekweekt is uit een familie van werkpaarden. Daarvoor ben ik heel dankbaar. Nog meer omdat ze me ook de waarde van geld geleerd hebben en omdat ze me leerden werken - ik kan hard werken, maar doe het niet vaak.
T en ik hebben altijd allebei voltijds gewerkt. We zijn geen big spenders, hebben geen boodschap aan dure spullen of exotische reizen en hebben geen eigen kinderen. Geld is bijgevolg een non-issue. Toen we naar de VS verhuisden, had ik het er moeilijk mee om financieel afhankelijk te worden van T. Ik ging er echter vanuit dat ik na een paar maanden een job zou hebben en dus mijn steentje weer zou bijdragen. Dat moment is nu aangebroken zou je denken. Dat dacht ik ook. Tot ik mijn eerste loon kreeg (ik word wekelijks uitbetaald, wat hier niet uitzonderlijk is). Ik werk elke dag van 7u tot 15u en heb één pauze van 50 minuten. Daarvoor krijg ik $345 per week. Dat is $69 per dag of $1,449 per maand.
Toegegeven: hard werken moet ik niet. Officieel begeleid ik enkel het Manneke. Officieus help ik ook één Mieke en regelmatig een ander Manneke. Ik verbeter de wiskundetoetsen, maak kopies, vang de klas op als de leerkracht weg moet en meer van dat.
Ook toegegeven: ik werd - en word - er spontaan onpasselijk van ... Dat is belachelijk weinig geld! Toen ik als 16-jarige ballonnen verkocht in Bobbejaanland verdiende ik meer.
Als het mijn droomjob was, zou ik er misschien anders over denken - waarschijnlijk niet - maar al na drie weken heb ik een financiële en motivatie-dip. Bij de pakken blijven zitten is niet mijn stijl, dus heb ik contact opgenomen met mijn werkgever (niet de school, maar de organisatie voor substitute teachers). Ze gaan mijn dossier herbekijken. Met een beetje geluk verdien ik met mijn volgende opdracht $120 per dag. Tot eind oktober zit ik - op mijn onderbetaalde krent - vast in het vijfde leerjaar ...
Uiteraard had mijn enorme ego - alweer - behoefte aan troost. Ik gaf het een Kitkat (eigenlijk twee, maar het zijn mini's en twee halfjes maken één hele - denk ik, want breuken optellen leer ik pas volgende maand). Om het intellectueel verantwoord te houden, voedde ik mijn ego ook met een nieuw vergaarde wijsheid: 'Geld is niet belangrijk, maar als je onderbetaald wordt, is je motivatie toch snel zoek.'
x
V
Comments