Laat maar waaien ...

Ken je dat? Als je 's morgens op het werk aankomt en efkes moet ventileren? Efkes goed wilt zagen over je echtgenoot/job/kinderen/familie/of wat de oorzaak van je frustraties ook mag zijn? Dat kan zo'n deugd doen. Daarna kan je er weer efkes tegen. Het probleem is dat ik momenteel geen collega's heb. Ik heb meermaals geprobeerd om mijn gal te spuien tegen T, maar dat mislukt altijd. T is namelijk een man, een manager én een ingenieur. Dat betekent dat hij mijn opgekropte woede kritisch ontleedt, emotioneel ontkracht en daarna oplossingen biedt op nuchtere toon. Heel lief hoor, maar daar heb ik absoluut geen behoefte aan. Soms wil ik gewoon iemand (lees: een vrouwelijke collega) die zegt: 'Je hebt compleet gelijk! Ik herken het helemaal. Het is shit, kak, kut en merde. Arme jij!'

Gisteren heb ik een chocolade suikerwafel, een Knopper-koek en een hele zak Lays Oven Baked Paprika geconsulteerd, maar dat resulteerde enkel in een mottige maag. Niet voor herhaling vatbaar dus - zeker niet als je bedenkt dat de paprika chips meegebracht is uit België en gekoesterd moet worden i.p.v. verslonden tegen recordtempo. Daarom ga ik vandaag voor een andere aanpak en probeer ik het uit mijn systeem te bloggen.

Ten eerste: ik ben niet geduldig. Ik ben het nooit geweest en ik zal het nooit zijn. Zelf ben ik altijd op tijd - behalve met deze blog - maar verder dus altijd ... Of toch bijna altijd ...Wachten op iemand is verspilde tijd en iemand laten wachten vind ik onbeleefd en respectloos. Wachten op iets is zenuwslopend en - als het gaat om feedback - vreet het ook aan mijn zelfvertrouwen en mijn goesting om verder te doen.

Momenteel wacht ik al zes maanden - een half jaar! meer dan 180 dagen! - op feedback van iets. Ik zal niet in detail treden, maar wie mij en mijn job kent, kan tussen de regels lezen. Eerlijk gezegd: ik word er zot van. Horendol. Krankjorum. Ik kan er niet tegen. En het ergste van alles: ik kan er niets aan doen.

De eerste maanden heb ik effectief gewacht. Daarna heb ik af en toe e-mails gestuurd. Eerst beleefd formele. Toen grappige. Dat leverde niets op, dus ging ik telefoneren. Ik kreeg verschillende personen aan de lijn - die begripvol waren - maar me nooit konden doorschakelen naar de juiste dame.

'Stronthommel!' dacht ik. 'Ik heb geen begrip nodig, maar feedback. En schouderklopjes. En appreciatie.'

Mijn ego kan het niet vatten dat iemand in staat is om mij - MIJ! - een half jaar te negeren. Ben ik dan niet getalenteerd, interessant, amusant of, op zijn minst, winstgevend genoeg? Oorspronkelijk temperde ik mijn ego, want dat draaft regelmatig door en dan verliest het de trappers. Maar nu ben ik op een punt gekomen dat ik mijn ego alleen nog maar gelijk kan geven. Hoe is het mogelijk? We snappen er niets van en we zijn het grondig beu. Daarom stuurden we een boze dreigmail. Ons zelfvertrouwen schreeuwde dat we nu misschien aan de kant gezet zullen worden en had er onmiddellijk spijt van, maar daar hebben we lak aan. Mijn ego en ik willen feedback. Negatieve aandacht is ook aandacht. Basta!

Ten tweede: ik ben ambitieus. Rijk en beroemd worden hoeft niet per se. Werelddominantie is voldoende. Op literair vlak welteverstaan. En enkel voor mijn doelpubliek. Ik wil een golf van leesgoesting opwekken die tieners overspoelt. Een hype creëren die lezen leuker maakt dan TikTokken terwijl je Netflixt. Dat is mijn doel. Gezien ik geen geduld heb, wil ik dat NU verwezenlijken. Het is hatelijk als mijn plannen, projecten en dromen on hold worden gezet door derde partijen waar ik geen zeggenschap over heb. Onbegrijpelijk ook, want zo'n nobel doel is toch het nastreven waard? Daaraan wil toch iedereen meewerken? Blijkbaar niet dus. Mijn ambitie heeft de laatste tijd zoveel bonen gefret dat het schijt heeft aan alles ...

Kortom: ik ben een eervolle ridder met een nobel doel die gedwarsboomd wordt. Schande! Min honderd karma voor allen die me tegenwerken. (Blijkbaar is het in zwang om die uitdrukking te gebruiken. In tegenstelling tot in zwang zijn, maar gezien ik te oud ben voor de karma-uitdrukking, gebruik ik een archaïsche waarvoor ik te jong ben om het kosmisch evenwicht te herstellen.) De moraal van dit verhaal is dat ik in een heel zielige situatie zit. Samengevat: Arme ik! Hoe durven ze? Ze hebben niet het recht. Het is onbegrijpelijk, verfoeilijk en wanstaltig. En bovendien zeer onprofessioneel.

Ha! Dat lucht op. Nu moet ik stoppen. Mijn 'ten derde' luidt namelijk meestal dat ik een hekel heb aan zelfmedelijden en dat is momenteel efkes niet van toepassing ...

x

V

P.S.: FD Roosevelt State Park is een bezoek waard als je in de buurt bent en mooie boswandelingen wilt doen. Verwacht geen bergen of grootse uitzichten, maar wel mooie herfstkleuren in december.