Kerstfeestje

Afgelopen vrijdag hadden T en ik een sjiek kerstfeest. Dat dacht ik toch, want op de uitnodiging stond dress to impress. Nu ben ik al eerder naar fancy diners geweest hier in Lalaland, dus ik wist op voorhand dat de kans bestond dat ik honger zou lijden. Het is namelijk niet abnormaal dat bij aankomst het slaatje en het dessert al (urenlang) op de tafels klaarstaan. Uiteraard is er eerst aperitief en tegen de tijd dat iedereen effectief aan tafel zit, is wat erop staat verre van appetijtelijk. De sla is verdronken in een zee van dressing en ziet er vernebbeld uit, terwijl het schijfje komkommer verstoppertje speelt achter een eenzame verrimpelde kerstomaat - in dit geval een kersttomaat. Met dessert kan je over 't algemeen niets misdoen wat mij betreft, maar chocoladecake die niet naar chocola smaakt is wel een afknapper (hoewel ik vorig jaar toch ook T's stuk confisqueerde omdat ik nog honger had).

Maar bon, dit jaar waren de tafels indrukwekkend gedekt en was er nog geen eten te bespeuren. 'Dat komt hier goed,' dacht ik en ik bestelde een gin tonic (dat hadden ze niet, dus deed ik maar een wodka cranberry juice, jakkes!). Aperitiefhapjes vind ik de max. Op familiefeestjes mag, wat mij betreft, na het aperitief het dessert komen, want dat zijn mijn favoriete gangen. (Bovendien schrans ik meestal zo veel chips en borrelnootjes naar binnen dat ik toch al geen honger meer heb.) Hier zijn aperitiefhapjes echter van een ander kaliber. Er waren pretzels en nacho's die je moest dippen in een fluo-oranje dipsaus (lokale kaas ...) en dat is echt niet mijn ding. Gelukkig waren er ook ananas en aardbeien, dus zonder enige gêne laadde ik mijn bord vol.

Man man, ik ben zot van aardbeien! Voor we naar hier verhuisden, woonde ik dichtbij Hoogstraten en ging ik elke week langs de automaat. Niet voor de grote aardbeien. Je moet de kleinere - goedkopere - nemen, want die barsten van smaak en zijn zo lekker dat er geen suiker op moet. Gegarandeerd al een half bakje op voor ik terug thuis was. Jammer genoeg zijn de aardbeien hier zoals de Spaanse bij ons: ze zien er lekker uit, maar ze smaken naar water en zijn te hard. Toch at ik vrolijk twee grote scheppen op, want ik had honger en slechte aardbeien zijn nog altijd aardbeien. (Dat heb ik soms ook met vieze chocola in aluminiumverpakte Sinterklaasfiguren: echt niet lekker, maar toch eet ik hem op ...)

Mijn wodka cranberry was net leeg toen we aan tafel mochten. De kosmos was ons gunstig gezind, want we waren de tweede tafel die het buffet mocht aanvallen. 'Dat komt hier goed,' dacht ik alweer tot ik de massieve aluminiumbakken met één theelichtje eronder zag staan. Ik liet me niet ontmoedigen, want bak één onthulde puree (grootkeukenstijl, maar patatten zijn patatten) en bak twee waren asperges (weliswaar groene, want witte hebben ze hier niet). Mijn bord lag al halfvol en ik was maar net begonnen! Bak drie was van den hond ... Enfin, het was kieken maar dat wisten de meesten zelfs niet nadat ze ervan geproefd hadden. Ik zag dat het iets vleesachtigs was, dus skipte ik het wijselijk. Daarna was er een bak met sla - daarmee kan je niets misdoen, dus schep nummer drie. Tot mijn vreugde was de laatste bak lasagne. Vreemde combinatie met puree en asperges, maar ik ging er toch voor (pasta is nog beter dan patatten).

In de laatste bak zat het bestek ... Nu ben ik intussen gewoon dat je hier te pas en te onpas wegwerpborden krijgt, ook op sjieke evenementen. Deze keer aten we uit een doorschijnend plastic bord. Maar qua bestek was er enkel een zilverkleurige plastic vork. Nergens een mes te bespeuren. Ik weet al langer dat de gemiddelde Amerikaan zonder mes eet, maar ik vind toch dat het een optioneel iets moet zijn ...

Sjanske dat ik niet graag vlees eet, want even later zag ik hoe mijn medetafelgenoten probeerden om tamelijk grote lappen kip netjes op te eten. Eén persoon ging voor de twee-vorken-methode en scheurde de stukken van elkaar op zijn bord. Een ander deed alsof er niets aan de hand was, opende zijn schuurdeur en stouwde een kwart kipfilet in één keer naar binnen. De meesten prikten een lap aan hun vork en gebruikten hun tanden om er stukken af te scheuren. Het was een bizar zicht: holbewoners in een kostuum ... Zelf probeerde ik te genieten van mijn koude puree met koude asperges en lauwe lasagne. De sla schoof ik aan de kant, want die was te zuur om op te eten.

Gelukkig was de Bestie er ook en is zij, net als ik, een foodie. Toen ze zag dat er cheesecake werd toegevoegd aan het buffet, spurtte ze er naartoe en veroverde drie stukken. 'Drommels, dat had ik ook moeten doen,' dacht ik. In tegenstelling tot wat ik gedaan zou hebben, deelde ze haar buit met T en mij. De laatkomers kregen geen cheesecake en daarmee was het diner afgelopen.

De DJ begon. Wie mij kent, weet dat geen dansvloer veilig is als ik in de buurt ben. Ik hou van alle genres, behalve schlagers en skihuttenmuziek. Na een dozijn latinonummers en twee dozijn rapnummers, vond ik het toch welletjes en stelde ik een playlist samen met een tiental suggesties voor de DJ. The Cure, Dusty Springfield, Tina Turner, Beastie Boys, voor elk wat wils. De DJ was het niet met me eens en hield zich koppig aan bovengenoemde stijlen. Om de zoveel tijd werd de muziek stopgezet voor een tombola, want als je niets kan winnen, is het hier geen echt feestje. TV's, Xboxen en meer dure dingen werden verloot onder de aanwezigen. T en ik luisterden maar met een half oor, want wij winnen nooit iets met spelletjes. Na ongeveer een uur werd er opeens fastfood geleverd. Ik was blijkbaar niet de enige die nog honger had ...

Ik liet de pizza toch aan mij voorbijgaan, want ik ben er niet zot van en uiteraard lag er voornamelijk vlees op. Dorst had ik wel, maar het water was jammer genoeg uitverkocht - en ook het meeste bier. 'Dat komt hier niet goed,' dacht ik, maar toen was de zoveelste tombolatrekking voorbij en gingen de lichten aan. Het was elf uur en dus was het feestje gedaan. 'Merci om te komen en veilig thuis,' zei de DJ.

'Dat is straf,' dacht ik, want meestal duren feestjes hier tot middernacht. Later dan dat heb ik nog nooit geweten. Ik vermoed dat dat komt omdat zondags iedereen op tijd uit zijn bed moet om naar de mis te gaan.

T en ik keerden huiswaarts - met dank aan taxi Bestie - en kropen direct in ons bed. Om vier uur 's nachts werd ik wakker. Half van de honger en half van de kater. Mijn lichaam besliste anderhalf decennium geleden namelijk dat ik niet meer dan één alcoholisch drankje mag verzetten op een avond. Twee staat garant voor wakker worden met migraine en een mottige maag. Bij drie krijg ik als bonus braken erbij en vier probeer ik zelfs niet meer ... Gelukkig ben ik al tipsy na één glas, maar ook ongelukkig, want ik had twee wodka-cranberries gedronken. De dag na het feestje hing ik dus met een kater in de zetel. Ik at veel - dat helpt niet tegen een mottige maag, maar ik probeer het toch elke keer opnieuw - deed een dutje - dat helpt ook niet, want daarna voel ik me steevast nog brakker dan ervoor - en wisselde Netflix af met een flutromannetje.

'Amai mijne frak, ik word oud,' dacht ik. Ik deed een pak chips open en at het op met mes en vork, kwestie van het etiquette-evenwicht terug in balans te brengen ...

Geniet van de feestdagen!

x

V

P.S.: Onze eekhoorns lijden in ieder geval geen honger en zijn nog onbeschaamder dan ik ...