Begin jaren '90 was het simpel: ik zei Yo, de mannen! als ik ergens binnenkwam en daarmee was de kous af. (Het Huis Van Wantrouwen, waar is de tijd?) In de Kempen gaan we - voor zover ik weet - nog steeds niet verder dan dat. Je knikt, zegt hallo of, als het wat meer mag zijn, knipoog je. Pas toen ik een kwart eeuw geleden T's paternale grootouders ontmoette, begroette ik voor het eerst iemand met een kus op de wang. Dat kwam voor mij bekakt over. Wij, koele Kempenaars, uiten onze gevoelens uiterst zelden en tactiel zijn we al helemaal niet.
Nadat ik afgestudeerd was, werd het al snel normaal om mijn beste vrienden te begroeten met een kus op de wang. Dat was de enige vorm van affectie waaraan ik meedeed, anderen bepotelen was uit den boze - T uitgezonderd welteverstaan. Dat veranderde toen ik leerkracht werd in Borgerhout. Opeens kwam ik terecht in een smeltkroes van (Zuiderse) culturen en mensen van 't Stad (ook een ras apart). De eerste maanden zette ik steevast een stapje opzij als een leerling mijn persoonlijke ruimte binnentrad. Dat is echter vermoeiend en zoals - bijna - alles: het went. Een decennium later was ik zelf een pak tactieler. Na zeventien jaar Borgerhout was ik een volleerd wereldburger of een multiculti-liefhebber of hoe je het ook wil noemen. Het aantal mensen dat ik begroette met een kus was aanzienlijk gestegen en mijn beste vrienden waren gepromoveerd tot drie smakkerds.
En nu volgt, zoals vaak: en toen verhuisde ik naar de VS. Mijn nieuwe vrienden - en kennissen, maar dat is hier één pot nat - knuffelen. Bij aankomst en vertrek worden een soort zijwaartse omhelzingen uitgewisseld en eerlijk gezegd: ik vind het awkward. Ik ben geen knuffelaar. Nooit geweest. Ik ben geen koele kikker, maar ik heb er geen behoefte aan om een vreemd stel tieten tegen me aangedrukt te krijgen of de mijne tegen andermans lijf te duwen. Ik doe eraan mee - integreren vind ik een must - maar zelfs na een half jaar voelt het nog onwennig.
Amerikaanse kinderen zijn helemaal een ramp voor niet-knuffelaars: op school komen elke ochtend twee kleuters die ik van haar noch pluim ken, de klas binnen om hugs uit te delen. Ze pakken me bij mijn benen - hun hoofd ter hoogte van mijn kruis, godzijdank ben ik geen man! - en ik geef hen een halfslachtig schouderklopje. Een paar meisjes uit de klas van het Manneke grijpen me ook te pas - wat mij betreft steeds te onpas - vast voor een innige omhelzing. Ik onderga het, maar of ik er ooit aan zal wennen, is iets anders.
Om de begroetingen extra speciaal te maken, zijn er nog T's collega's: een mix van Amerikanen en allerhande Europeanen. Meestal kan ik de knuffels vermijden en ga ik voor een hand of voor één kus. Dat eindigt dan met twee (of toch maar drie?) smakkerds en een boel verwarring tussen de gevende en ontvangende partij.
Dus bij deze - once and for all - als je me tegenkomt en je bent van De Kempen: een welgemeende verbale groet is dik oké. Ben je van 't Stad, pak mijn bovenarm vast en geef me één zoen. Knuffels hou ik liever voor speciale gelegenheden en speciale mensen. (Dat betekent dat ik toch heel wat mensen zal omhelzen als ik in november naar België ga ...)
Afsluiten doe ik met een oproep: Glitch Game - mijn nieuwe boek - ligt vanaf 1 september in de winkel (Young Adult afdeling)! Normaliter gaan mijn ego en ik langs een paar boekhandels om ons werk te bewonderen, maar dat is momenteel onmogelijk. Als je mij een plezierke wil doen: ben je in een bib of boekenwinkel en zie je mijn boek(en)? Post een foto op mijn Facebook of stuur hem via WhatsApp, Messenger, mail, ... Mijn ego en ik danken je. Verbaal of met één welgemeende
x
V
תגובות