Ik weet het wel: over minder dan een week ben ik niet meer in België. Ik weet het, want ons huis is bijna leeg. Het heeft een echo die ons vertrek aankondigt en maakt zich al klaar voor nieuwe bewoners.
Ik weet het, want vandaag was de afscheidsbrunch met mijn familie. Ik kreeg van iedereen een bedeltje voor een armband, met een symbolische of grappige betekenis.
Ik knuffelde mijn grote zus - dat is de oudste, maar ze is nog jong, dus niet de oudste, maar wel de grote, hoewel ze de kleinste is. Ik fluisterde in haar oor dat ik haar graag zie. Helemaal niet onze gewoonte. Wij, Kempenaren, zijn geen softies. Geen woorden, maar daden.
'Sjot onder uwe put en dju!' is ons devies op moeilijke momenten. Graag zien laat je zien, dat zeg je niet. Uitzonderlijk wel, op momenten die er toe doen. Zoals wanneer je vertrekt naar de andere kant van de wereld. Of dat denk ik toch. Zeker weten doe ik het niet, want ik ben de eerste - ooit? - van mijn familie die zoiets doet.
Emigreren is misschien normaal in sommige families, maar niet in de onze. Wij zijn al generaties Kempenaars. Geboren met een baksteen in onze maag en meestal te vinden onder één en dezelfde kerktoren. Niet in mijn geval. Het begon toen ik na het studeren 'ver' ging wonen - lees: op 40 km van mijn ouderlijk huis. Mijn moeder vroeg zich meermaals luidop af waarvoor dat goed was, zover weg wonen.
Toen T en ik zeventien jaar geleden een huis kochten in de Kempen - weliswaar ettelijke dorpen verwijderd van het thuisfront, maar toch in de Kempen - dacht ze waarschijnlijk dat we tot de jaren van verstand gekomen waren. En nu dit ...
Ze heeft moeite met mijn vertrek, ons ma, maar ze houdt zich dapper staande. Dat moet, want zo doen wij, Kempenaars, dat dus. Hoewel ik er zeker van ben dat ze al menig traantje heeft weggepinkt op momenten dat ze alleen is.
Gelukkig neem ik niet van mijn hele familie tegelijk afscheid. De komende dagen moet er nog gewerkt worden, dus zijn ze van de partij. Met mijn moeder op kop. Kempische werkpaarden zijn we. En gelukkig ook Bourgondiërs.
En er is nog een kleine zus - die de grootste is en veruit de jongste, dus de kleine - waar ik ga logeren als ons huis helemaal leeg is. Zo wordt het laatste afscheid nog even uitgesteld.
Maar ik weet het wel: over een paar dagen stap ik op een vliegtuig en ben ik weg. Geen idee wanneer ik de eerste keer terugkom naar België - en is dat dan op bezoek, op vakantie of op reis?
Ik weet het, zeker wel. Het beseffen is een andere zaak. I haven't got a clue.
T en ik kijken elkaar meermaals per dag aan en zeggen - met een verdwaasde blik in onze ogen - waar zijn we nu weer aan begonnen? Geen idee dus. Maar het blijft wel spannend, leuk en megacool. En een avontuur. Zeker voor zo'n meisje uit de Kempen. Hoewel ik ook al een traantje heb weggepinkt als niemand het ziet.
x
V
Voor mij is dat op bezoek.... Maar toch ook steeds met een vleugje vakantie. Zeker als je met je beste vriendin afspreekt. Want dan staat de tijd even stil.
Emigreren...Het is een heel gedoe. Maar het is ook steeds "thuiskomen" als je weer in het Belgenland komt en ziet wat er allemaal veranderd op korte tijd. En ook niet. Ik heb ook al zenuwen nu jij vertrekt.
Kempenaar verovert Amerika 🤩