'Dat hebben we goed gedaan,' zei ik gisteren tegen T.
'En zonder ambras,' vulden we samen aan. We klonken oprecht trots en ook wat verbaasd.
'We zijn al bijna volwassen,' dacht ik. Maar dat zei ik niet luidop, want T heeft (een beetje?) het Peter Pan-syndroom. Dat vind ik niet erg, want hij was mijn eerste crush - Peter, niet Tom.
Die conversatie ontstond nadat we eerst een spuuglelijke zetel naar beneden hadden gesleurd en daarna een uitklapbaar zetelbed naar boven hadden gebracht. De spuuglelijke zetel was een vergiftigd cadeau van de vorige eigenaars van ons huis. 'Really pretty and as good as new, but we don't have room for it in our new house!' Een gratis zetel voor T's muziekkamer leek ons een goed idee en een vriendelijke geste, dus zo werd het gedrocht achtergelaten in T's muziekkamer. Ze vergaten te vermelden dat hun hond de zijkant als krabpaal had gebruikt en dat het zevenkleurig gestreept design nogal apart was ...
Omdat T minder waarde hecht aan de inrichting van een kamer en ik quasi nooit in zijn man-attick kom, stond het misbaksel een half jaar boven te schilderen. Het sofabed stond in mijn schrijfhoek in de living. Het was niet ideaal, maar misstaan deed het niet en ik zat er regelmatig in, dus ik had vrede met de situatie. Bovendien zagen we er allebei tegenop om het ding naar boven te sleuren. We hadden het in België al in 2 huizen naar binnen gebracht en in de VS 1 keer verhuisd. Al die keren had het monster slachtoffers gemaakt. Het klapte te pas (maar meer te onpas) open en beet in vingertoppen of plette handen. We waren dus terecht bang van het meubel en zijn allebei nogal goed in het uitstellen van vervelende klusjes.
Maanden geleden spraken we af om het schepsel naar boven te sleuren op een moment dat we bezoek hadden: meer spieren, dus minder werk. Meermaals stond het ook effectief op de planning. Maar dan dachten we: 'Eerst aperitief!' Gezien ik snel aangeschoten ben en elk excuus goed is, beslisten we elke keer om het zetelsleuren uit te stellen. Dat was geen probleem, tot we ons huis verhuurden voor de Masters. Het sofabed moest nu wel naar boven, want T's kamer zal dienen als derde slaapkamer en een bed is daarvoor een cruciaal onderdeel. T nodigde dus wat collega's uit voor een trek-en-duwsessie-met-meubels en een BBQ. Gisteren zette hij zijn muziekspullen aan de kant en zei dat alles voorbereid was.
'Zullen wij het anders snel proberen?' stelde ik voor. T fronste. Brute spierkracht heb ik, maar ik ben één van de meest onhandige personen ter wereld. Daarbij komt dat T en ik het allebei graag voor het zeggen hebben. We hebben ook allebei een probleem met autoriteit. Dat resulteerde in het verleden steevast in epische strijd als we moesten samenwerken. Vloeken, tieren, een hoop verwijten en urenlange stiltes waren meestal het gevolg van onze pogingen tot teamwerk.
'Laat ons beginnen met dit gedrocht naar beneden te brengen,' zei T.
'Goed, maar mij niet commanderen!' commandeerde ik.
Wonder boven wonder lukte onze eerste poging en luttele minuten later stond het ding in onze living.
T en ik staarden daarna naar het sofabedmonster.
'Wat denk je?' vroeg T.
'We kunnen het proberen,' antwoordde ik.
'We zullen alvast de demonteerbare stukken naar boven brengen,' zei hij. Dat klonk logisch, dus zo gezegd, zo gedaan. Het plan was om de rest te laten staan tot de collega's er waren. Maar als T en ik ergens aan beginnen, dan moet het ook af.
'Voorzichtig,' waarschuwde ik toen we het geraamte van het monster aanraakten. 'Het bijt.'
'Steek je vingers daar niet tussen,' vulde T aan. 'Dat werd Mo vorige keer bijna fataal.'
Drie pogingen hadden we nodig om het ding de trap op te sleuren. Elke keer werd het een beetje meer gedemonteerd. Tot er enkel een karkas overbleef. Het beest was compleet naakt en dood gewicht naar boven dragen, viel best mee. Zelfs het terug in elkaar puzzelen verliep tamelijk vlot.
'Lukt het?' vroeg T toen ik zat te sukkelen met een tiret (rits voor de niet-Kempenaars) en hij bedoelde het niet eens sarcastisch.
'Als je niet op mijn vingers kijkt,' antwoordde ik en ik klonk zelf niet bitsig, maar oprecht.
Een half uur nadat we beslist hadden om een poging te wagen was onze missie volbracht. Tevreden bekeken T en ik het resultaat. Een knap staaltje teamwerk leverden we. Zonder ambras. Zonder vloeken uiteraard niet, maar onze vuilbekkerij richtte zich enkel op de meubels. Om dat te presteren, hadden we amper 26 jaar nodig. Als we deze trend verderzetten, kunnen we over een decennium misschien wel vredevol ergens naartoe rijden met T achter het stuur en ik als navigator ...
x
V
Kommentare