In de/the war

'Would you guys like to go to this event over the weekend?' stuurt mijn Niet-Broer in onze framily-WhatsApp-groep (friends-that-are-family heb je nodig als je aan de andere kant van de wereld woont). Hij is de meest vredelievende kerel die ik ken, dus ik ben verbaasd dat hij ons uitnodigt voor The Battle Of Aiken, een levende-geschiedenis-evenement.

'Count me in!' stuur ik terug waarop de Bestie me prompt belt. Ze wil weten of ik doorheb dat het gaat over een hoop mensen die één van de laatste Zuidelijke overwinningen van de Civil War (1861-1865) naspelen.

'Ik denk niet dat wij het doelpubliek zijn,' zegt ze. 'En het is zo fout!'

Het is verkozen als Best South Carolina Event, kreeg een award voor Best Living History Program en het staat in de top 10 van Reenactments in America las ik op de website. Daarom antwoord ik: 'Ik wil het eens gezien hebben. Misschien is het de moeite en we hebben zaterdagnamiddag nog niets te doen.'

Zo gezegd, zo gedaan. T bleef thuis, want op zaterdagochtend liep hij een halve marathon in minder dan twee uur. Zelf liep ik 10km in 65min en had ik nog wat energie over.

Ik ben blij dat ik het gezien heb. Ik ga niet nog een keer. Een aantal mond-vol-tanden-momenten:

• Er is veel volk, dus heel veel auto's om te parkeren. Dat wordt in goede banen geleid door lagere schoolkinderen (!) die op het terrein staan om de weg te wijzen. 'Ik hoop dat je goed betaald wordt,' zeg ik tegen een manneke als ik uit de auto stap. 'No ma'am, I'm a proud volunteer,' antwoordt hij.

• Een vader beveelt zijn dochtertje om het standbeeld van General Lee een kiss-for-good-luck te geven.

• Rijen volk die allemaal een stoeltje meebrachten om het spektakel te bekijken. Zelf staan we recht. Voor mij zit het meest stereotype gezin ooit. Jammer genoeg zijn ze niet verkleed. Live sweet and happy lees ik op het shirt van de mama. Het kleuterzoontje op haar schoot maakt enthousiaste schietgeluiden. Naast hen zit de vader, inclusief revolver aan de broeksriem.

• Als de kanonnen en geweren losbarsten, verandert het veld in een rookwolk en is het geluid oorverdovend. Minuten later zie ik een vrouw met een baby in haar armen. Ze wandelt rustig weg richting eetkraampjes. De vrouw draagt oordopjes. De baby huilt en krijst, oortjes onbeschermd ...

• Lalaland hangt vol met vlaggen. Dat is niet nieuw. Ze wapperen vandaag ook, maar delven het onderspit tegenover de confederate flags. Die zijn alomtegenwoordig (ook op kleding, nummerplaten, handdoeken en andere prullaria).

• De spullen die je kan kopen in de tent-winkeltjes variëren van kitsch tot leuk tot compleet fout. Sommige boeken durf ik niet open te slaan uit vrees voor hun mogelijke inhoud ...

• Er is een 'doorloopsectie' met trucks en voorwerpen uit alle Amerikaanse oorlogen. Een wannabe (?) militair leert een 6-jarig jongetje hoe hij een granaatachtig ding op een geweerachtig ding moet monteren.

  
  

Fijne momenten zijn er uiteraard ook, want ik ben in goed gezelschap en het leven is om van te genieten:

• Ik koop een zelfgemaakte quilt van een lief, oud madammeke. 'Hoe lang duurt het om er één te naaien?' vraag ik. 'Hangt af van het seizoen,' antwoordt ze. 'Naai je meer tijdens de zomer of tijdens de winter?' wil ik weten. 'Meer tijdens football- dan tijdens basketbalseizoen,' zegt ze. 'Want die matchen duren langer.'

• Eén van de foodtrucks verkoopt patat-op-een-stokske! SUPERLEKKER! Wat mij betreft, is dat de top-attractie van de Efteling (de enige plaats waar ik ze al gevonden en gegeten heb). Jammer genoeg is paprika-smaak geen optie, maar BBQ komt in de buurt.

• Een verkoper is bezig met een hoed te maken die bestaat uit tientallen pluimen van ara's, fazanten en roofvogels. Ik ben gek op veren en zo erg onder de indruk dat ik vergeet een foto te maken.

Buiten categorie maar vermeldenswaard zijn het krodillen-kebab-kraam, de sexy ijsverkoper, de vrouw die You can't fix stupid zei op het perfecte moment, de dokter die perfect het toenmalige Engels nabootste of misschien zijn hedendaags gibberish sprak en het zonnetje dat (uiteraard) van de partij was.

'Zoiets kan je je toch niet voorstellen in Europa,' zeg ik tegen de Bestie en de Niet-Broer als we het terrein verlaten.

'Hey V!' hoor ik achter me. Een groepje van T's collega's is er ook. Eén van hen (een Duitser) is gladiator in zijn vrije tijd. Een paar dagen later ga ik uit eten met een andere (Duitser) die vertelt dat hij in een vereniging zit die Middeleeuwse zwaardgevechten naspeelt.

'Zot zijn doet niet zeer,' zeggen ze in de Kempen. En ook: 'Stillekes laten doen.'

Ik hoop dat de meeste aanwezigen en deelnemers naar de Battle Of Aiken gingen voor het geschiedkundige aspect. Zelf had ik het gevoel dat ik rondliep in een pro-oorlog-promofilmpje (genietend van patat-op-een-stokske en dat is minstens even fout).

Een merci aan het Niet-Broertje voor een deel van het filmpje en aan Holle Bolle Gijs en Charlie Chaplin (The Great Dictator) voor de geluidsfragmenten.

x

V