In da house

Compleet losgehen op muziek heb ik altijd al gedaan. Dat begon met ons ma en mijn oudste zus in de living, jaren voordat het jongste zusje in de maak was. Cliff Richards teksten kan ik nog steeds fonetisch meezingen (Lukkie's lips or meejt for a kiss sing), Elvis heupen dienden als inspiratie en de middelste van de Bee Gees was de knapste vond ons ma en dus wij ook. Hoogdagen waren het Eurovisiesongfestival en - nog beter - een nieuwe Kinderen voor Kinderenshow. Met de buurmeisjes bokste ik playbackshows in elkaar en we gingen voluit. Gêne was een moeilijk woord dat nog niet voorkwam in onze vocabulaire. Als het ambras was tussen de buurmeisjes pendelde ik tussen de tuin van de ene en de wasplaats van de andere, waar ik keek naar hun performances alvorens mezelf het imaginaire podium op te gooien. Zalige tijden waren dat. Merci aan de buurmeisjes van toen en ook aan de oudere broer die occassioneel meedeed!

Toen ik me bewust werd van mezelf zat ik instant in een driedubbele achterwaarste binnenstebuiten knoop met mezelf en alles in mijn omgeving, maar dansen bleef ik doen. Ik leefde om te fuiven met mijn vriendinnen (quasi nooit met vrienden, want in de Kempen zijn dansende mannen dungezaaid). De allerbeste feestjes, die me nog geregeld overvallen, zijn de ongeplande "Only me, just V"-parties. In mijn tienerjaren barstten ze vooral los als ik wiskundige bewijzen of woordjes Latijn of Duits moest leren. Ik ben namelijk een kei in uitstelgedrag en dansen is DE uitlaatklep voor al mijn frustraties en tevens een manier om alles en niets uitbundig te vieren.

Op dit moment zit ik hijgend als een oververhitte hond achter mijn laptop. Zweetdruppels parelen over mijn rug en tussen mijn tieten kan je de watervallen van Coo bewonderen. Dat is niet mijn schuld, maar die van de lente. Nee, ik heb geen kolder in de kop. Het is tijd voor De Grote Kuis. Dat moet gebeuren als je huis uit winterslaap komt. En ook als over een paar dagen het toeristisch seizoen afgetrapt wordt met bezoek van mijn schoonvader & vrouw en de week erna van De Vriendinnen. Uiteraard moet alles picobello zijn, daarover heb ik al eens geklaagd. (Het terras is helemaal geschilderd trouwens.)

Tijd om het huis onder handen te nemen dus. Vanochtend wilde ik wel eerst deel twee van Mimir nog af-herwerken. En toen was het tijd voor lunch. Daarna was ik er helemaal klaar voor. Ik vulde zelfs een emmer met water. Poetsen gaat niet zonder muziek, dus dat was het volgende. Het eerste nummer was een bangelijke schijf dus ik schopte mijn sloefen uit en gaf het beste van mezelf. Het nummer daarna was nog beter en toen volgde er nog één en nog één en opeens was het een uur later. 'Eerst efkes bloggen' dacht ik, want ik ben buiten adem en om te poetsen heb je energie nodig.

Mijn brein heeft intussen beslist dat ik niet per se ALLES hoef te poetsen. Als ik ervoor zorg dat alles proper is (of lijkt) is dat ook heel wat. Het water in de emmer is trouwens helemaal afgekoeld. Proper water weggieten is zonde en bijgevolg kan ik best buiten beginnen. Het zonnetje schijnt. Er zijn planten die dorst hebben, want regenen doet het hier maar heel af en toe de laatste maanden. Bladeren rijven met een goed muziekje in mijn koptelefoon is bovendien veel plezanter dan afstoffen. Een hark kan perfect dienen als microfoon, gitaar of partner. Wat heb je aan een vod als je wilt dansen? Niks! (Onthoud dat voor het volgende trouwfeest als iedereen met een gebruikt servet boven zijn hoofd begint te zwaaien op een foute Franse klassieker. Bah!)

Soit, ik moet eraan beginnen. Deels omdat ik echt het huis - of meer waarschijnlijk de tuin - in orde wil, maar vooral omdat er nog steeds beestig goede nummers uit mijn box klinken. De afterparty lonkt. Mijn voeten tikken mee op de maat, mijn bureaustoel rolt van links naar rechts en mijn schouders shimmyen volop.

Ik raad het iedereen aan, zo'n geïmproviseerd feestje met jezelf. Pret gegarandeerd! Daar is de lente! Daar is zon! En het schoon volk gaat bijna komen!

x

V