Hurricane Helen

Ik ben zwaar verslaafd en geheel afhankelijk. Zoveel is duidelijk geworden de afgelopen week. Niet aan koffie of zo, maar aan elektriciteit. Zonder leven is quasi onmogelijk en als er ooit een wereldwijde stroompanne is, dan is armageddon volgens mij niet ver weg ...

donderdag 26 september

's Avonds twijfel ik nog even, maar besluit dan toch om alle tuinmeubilair op het terras te zetten en ervoor te zorgen dat er niets kan gaan vliegen. Daarna kijk ik Netflix en ga ik slapen. Ja, ik had berichtjes gekregen over Hurricane Helen, maar nee, ik dacht niet dat het serieus zou zijn. Het afgelopen anderhalf jaar hebben we regelmatig gelijkaardige berichten gekregen. De eerste keer vulde ik zelfs de badkuipen van ons appartement met water en volgde ik alle richtlijnen op. Compleet overbodig, want telkens bleek het een storm in een glas water. ’s Nachts word ik verscheidene keren wakker van een ping-geluidje. 'De iPad van T,' denk ik, maar achteraf besef ik dat mijn wasmachine en droogkast me lieten weten dat de elektriciteit uit en weer aan ging.

Rond half vier word ik wakker-wakker. Het regent nog steeds pijpenstelen – en dan bedoel ik gieten, met bakken uit de lucht, meer water dan in de douche – maar nu waait het ook heel hard. Ik ben er niet meer gerust in. Er vliegt regelmatig iets tegen de ramen. Ik hoor bomen kraken en even later ook omvallen. Naar mijn gevoel zal het niet lang meer duren voordat een boom ongevraagd mijn slaapkamer binnenkomt. Bovendien is het pikdonker, want er is geen elektriciteit. Ik bel T – die is in Duitsland. Hij probeert me gerust te stellen, maar dat werkt niet echt. Ik woel en draai in bed en wacht af tot het eindelijk licht wordt.

vrijdag 27 september

Geen elektriciteit of WiFi en amper telefoonontvangst, maar eindelijk daglicht! Tijd om op te staan.

‘Potverdriedubbeltjes’ – of iets in die trend – vloek ik als ik de ravage zie. Ons huis staat nog recht, het zwembad en terras zijn niet geraakt, maar de tuin is een rampzone. Twee bomen hebben het hek achteraan en langs één zijkant platgelegd. Onze buurman heeft ook een halve boom gedoneerd. Die ligt overal verspreid. En ook één van onze fruitboompjes ligt op de grond. Daarnaast wordt alles bedekt door een dikke laag blaren, takken, naalden en nog meer troep. Na een verbijsterd ogenblik besef ik dat onze pa - andermaal - de beste beschermengel ooit is. Ongelooflijk dat ons huis en terras gespaard zijn gebleven. Enkele grote takken liggen op centimeters ervan.

‘Au boulot!’ denk ik. Ik veeg het terras proper – dat moest daarna nog twee keer voor alle troep weg was. Daarna besteed ik een uur aan afval uit het zwembad scheppen met een net. De meeste smurrie ligt op de bodem, dus ik breng ook een uur in het zwembad door omdat dat makkelijker vist. Twee volle vuilzakken later heb ik ongeveer de helft van de blaren en takken uit het water gehaald. Ik ga naar binnen, neem een douche – hoera voor warm water op gas! – eet twee stukken koude pizza en lees een boek.

We wonen tamelijk dichtbij de evenaar, dus tegen half zeven begint het te schemeren. Godzijdank heeft één van mijn vriendinnen me pas een geurkaars cadeau gegeven. Ik HAAT geurkaarsen, maar opeens is het een fantastisch hebbeding. Met drie wieken geeft het redelijk wat licht. Ik zet er drie theelichtjes naast en lees dapper verder. Tegen acht uur is het buiten stikdonker en mijn ogen willen niet meer focussen. Niks anders te doen dan gaan slapen.

‘Ammehoela, waar is T als ik hem nodig heb?’ denk ik voor de zoveelste keer. Het duurt lang voor ik in slaap val …

zaterdag 28 september

Van hetzelfde laken een pak. Het terras en zwembad proper maken. De helft van de inhoud uit de diepvries weggooien. Lauwe melk met cornflakes als ontbijt. Oud brood met te warme kaas als lunch en avondeten. Tussendoor proberen om nieuws te krijgen via de buren – gedeelde rampspoed zorgt ervoor dat we opeens met elkaar praten – en proberen om af en toe een paar minuten netwerk te vinden. T bellen, de familie geruststellen. En dan snel terug de telefoon uitzetten, want de batterij moet zo vol mogelijk blijven.

De dag gaat snel voorbij en duurt ook veel te lang. T is intussen drie weken in Europa. Hij zou terugkomen op vrijdag, maar dat is zondagavond geworden o.w.v. de storm. Helen zorgde al voor ellende ten tijde van Troje en voor de duidelijkheid: ook ik ben geen fan!

zondag 29 september

Het terras is zo proper mogelijk. De ijskast en diepvries zijn leeggemaakt en uitgekuist. Nog steeds geen elektriciteit. De batterij van mijn laptop is plat omdat ik die gebruikt heb om mijn gsm op te laden. Heel af en toe heb ik netwerk en kan ik even bellen met T. Die landt ’s namiddags in Atlanta en vliegt van daaruit naar Augusta. Om vier uur hou ik het niet meer. Ik stap in de auto en rijd naar de luchthaven. Godzijdank heeft T me idiot-proof rij-instructies gestuurd, want ik ken de weg niet. Mijn gsm heeft nog 4% batterij en ik ben blij dat hij een beetje kan opladen tijdens het rijden.

Om uit onze buurt te raken, moet ik door een aantal andere wijken rijden. De meeste straten worden nog geblokkeerd door omgevallen bomen. Hoe groot de ravage is, wordt nu pas duidelijk. In de wijk achter ons ligt op bijna elk huis minstens één boom. Overal liggen elektriciteitskabels op de grond. Ellenlange rijen auto’s schuiven aan aan de schaarse tankstations die open zijn.

Tegen vijf uur ben ik op de luchthaven. Twee uur te vroeg, maar dat maakt me niet uit. T’s vlucht heeft vertraging en dan nog meer vertraging. Als hij eindelijk mag boarden, duurt het daarna nog een uur voor hij effectief vertrekt. Om negen uur ’s avonds kan ik hem eindelijk knuffelen. In het donker rijden we naar huis. Mijn persoonlijke superheld en prins op het witte paard is er terug. Eindelijk slaap ik terug goed.

maandag 30 september

T beseft ’s morgens pas hoe heftig Helen huisgehouden heeft. Hij vertrekt naar het werk en ik ga aan de slag in de tuin. Ik versleep takken die veel groter en zwaarder zijn dan ik en als een orkaan ga ik tekeer. ’s Middags ben ik doodop. Ik spring in de douche en rijd ook naar T’s werk. Daar is elektriciteit! De laatste lasagne die in een koeltas de stroompanne overleefd heeft, smaakt hemels. Mijn gsm en laptop worden opgeladen, de iPad en mijn koptelefoon ook. Hoera!

’s Avonds rijden we langs een doe-het-zelf-zaak, want ik heb zo hard gewerkt dat de hark en mijn werkhandschoenen in frut vaneen zijn. Nieuwe kopen dus!

Om acht uur ’s avonds liggen we lusteloos in bed. Het is al donker en ook te warm in huis. T heeft een jetlag en ik stijve spieren – handenarbeid ben ik niet gewend. Plots gaat het licht aan in de living. Verbaasd kijken we elkaar aan, dan springen we blij uit bed. Een minuut later steken de buren vuurwerk af. We hebben terug elektriciteit!

Onmiddellijk zet T de airco op en gooit hij Fred in het zwembad – Fred is onze zwembadstofzuiger. Ik ontferm me over het wasgoed, want woensdag vertrekken we op vakantie. Euforisch ben ik dat ik geen drie weken oude werkkleding zal aantreffen na ons verlof. Al dat licht en alle mogelijkheden zijn overweldigend. Elektriciteit is echt de max!

dinsdag 1 oktober

T wordt 50 vandaag. Er is geen feestje of taart of niks, want alle plannen zijn weggeblazen door Helen. Jammer, maar niet getreurd. Morgen vliegen we naar Las Vegas – de laagst genoteerde stad op ons verlanglijstje. Daar verblijven we één nacht en dan gaan we naar Zion National Park, Bryce Canyon en de Grand Canyon. Twee weken samen met mijn ventje hiken in de natuur. Tussendoor zullen we in AirBNB’s verblijven die elektriciteit én WiFi hebben. Ongekende luxe! Wij hebben terug elektriciteit, maar veel andere buurten niet. Het telefoonnetwerk ligt nog steeds plat en het is behelpen.

Fred draait overuren in het zwembad. Ik poets het huis en bel de verzekeringen. Het idee aan al het papierwerk dat ongetwijfeld zal volgen, maakt me niet blij, maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Ik steek mijn middelvinger op naar Helen, bedank onze papa voor de tigste keer omdat hij zo goed op mij en mijn huisje gepast heeft en pak mijn koffers in.

Op naar een volgend avontuur! Hopelijk minder spannend en meer luxueus.

x

V