... er zit een gierige pin in huis!
Dat zong 'men' vroeger in de Kempen als er niet werd opengedaan tijdens het nieuwjaarzingen. Met 'men' bedoel ik uiteraard niet mezelf, want ik was een braaf meisje - alleszins het eerste decennium van mijn leven.
Gierig ben ik altijd geweest. 't Is te zeggen: ik ben best vrijgevig als het neerkomt op anderen trakteren of helpen, maar een gat in mijn hand heb ik zeker niet. Ik denk na voor ik geld uitgeef en kan oprecht blij worden van een volle stempelkaart bij de bakker. Een gratis brood smaakt nog beter dan een gewoon grof gesneden. Geld uitgeven dat ik niet heb, is helemaal uit den boze en dat maakt me allesbehalve Amerikaans. Krediet is hier koning en het gaat niet om hoeveel geld je hebt, maar hoeveel geld je kan krijgen.
Geld is een raar ding: je moet genoeg hebben om je er geen zorgen over te hoeven maken en niet zoveel dat je je er zorgen over moet maken (is mijn financieel motto). Tel daarbij de Belgische baksteen in mijn maag en meer dan 2000 dollar huur per maand, dan begrijp je waarom T en ik zo snel mogelijk een huis willen kopen. Oorspronkelijk wilden we daarvoor in België lenen, maar Amerika is 'een administratieve uitdaging' dus geen enkele bank wilde daaraan beginnen.
'Geen probleem, dan lenen we wel in de VS,' dachten we. Dat gaat echter niet, want alles draait hier om je credit score: een soort bonus malus systeem voor geld. Een goede credit score zorgt voor een gunstig leentarief en nog veel meer dingen. Als je naar de VS verhuist, heb je geen credit score. Bijgevolg kan je geen leningen aangaan. De enige manier om dan een huis te kopen, is om het cash te betalen en dat is a bridge too far voor onze portemonnee.
Het duurt zes maanden om een credit score op te bouwen. Uiteraard wil ik zolang niet wachten (geduld en ik zijn geen goeie vrienden). Ik ben al een paar keer gaan praten met de bank. Ze weten dat ik een braaf meisje ben en ook wel gierig en dat een lening terugbetalen geen probleem is voor ons. Daarom kwamen we overeen dat T en ik een woonkrediet krijgen mits we minstens drie keer onze autolening en credit card bills tijdig en volledig terugbetalen (wat een evy-dentie is).
Dat moment is aangebroken. Ik verheug me op een telefoontje van de bank dat alles in kannen en kruiken is en dat ik mag gaan huisshoppen. Mijn ervaring heeft voor de zekerheid mijn paard al opgezadeld, want daar zal ik de komende weken (maanden?) waarschijnlijk menigmaal opkruipen tijdens mijn tocht naar woningkrediet. Ik hou jullie op de hoogte!
By the way: ik ben safe & sound thuis aangekomen. Zelfs de theepot die ik kocht in Delft(s blauw) heeft de vlucht overleefd, evenals mijn andere 'schatten':
Van Goghs Sterrennacht in 1000 stukjes (een puzzel voor te warme zomerdagen)
1 kilo Leonidaspralines (die 12 dagen moet overleven om dan pas uit te delen... Yeah right!)
een doos groentebouillon van 'Hertals met' (ik vind hier enkel kippenbouillon)
een pak Napoleonnekes (zo lekker en hier niet te verkrijgen)
een doos gele pudding (voor T, ik ben niet zot van pudding)
3 magneten (die ik koop als ik een museum of natuurpark bezoek - dat idee heb ik gepikt van mijn schoonzus)
een poster van Après Le Bal van Jan Van Beers (een schilderij dat ik ontdekte op het Kunstuur)
Blijkbaar is het Belgische weer ook stiekem in mijn koffer gekropen: het is hier 'koud' (17 graden) en het regent veel. Daar ben ik niet rouwig om. Het zal hier snel warm genoeg (of te heet) zijn. In België schijnt intussen het zonnetje liet ik me vertellen. Zo is iedereen tevreden.
Hieronder onze overbuur die me kwam begroeten en een Augustiaanse (?) regenbui (uiteraard huge: heel hard en urenlang).
x
V
Comments