Het duurt niet meer lang voor ik een jaar in de VS woon. Op voorhand had ik een heleboel en ook geen verwachtingen; ik hoopte het beste en vreesde het ergste. Tot nu toe valt alles reuze mee. Wat me het meest verbaast, ben ik zelf. T en ik organiseren etentjes tijdens de week (als we de volgende dag vroeg moeten opstaan!) en gaan in het weekend heel vaak op stap (terwijl T eigenlijk een soort kluizenaar is, of was?). Ik doe dingen waarvan mijn oude ik van haar stoel zou vallen: schieten bijvoorbeeld. Absoluut tegen mijn principes, toch geprobeerd.
Afgelopen zondag deed ik iets waarvan ik nooit, jamais de ma vie, gedacht had dat ik het zou doen. Nog erger dan schieten of ontslag nemen. Ik liep - geheel vrijwillig! - mee in een KERSTPARADE. Mijn zussen - die mijn principes over geweren delen - zouden hun shotgun tevoorschijn toveren en me neerkogelen als er geen oceaan tussen ons zat. Ze zijn allebei kerstfanatiekelingen en al jaren proberen ze me in kerststemming te krijgen. Ik heb talloze uitnodigingen voor lichtjeswandelingen en kerstmarkten afgeslagen en hen nog meer keren uitgelachen tijdens hun jacht naar de perfecte kerstballen of met de belachelijke hoeveelheid kransen en lichtjes in hun huis.
Karma is a bitch bleek eens te meer, want T's bedrijf deed mee aan de Christmas Parade en dus moesten we van de partij zijn. Dik tegen ons goesting staken we onze moraal in de kast en gingen we naar de plaats van afspraak. Gelukkig waren er een collega-to-be en zijn vrouw op bezoek om de pijn te verzachten. Op een halve mijl van de meeting point parkeerden we onze auto, want alle straten waren al afgezet en het wemelde van de sherrifs. We liepen langs talloze Amerikanen die klaar zaten voor de show en ik maakte onze bezoekers attent op de culturele verschillen. In België zouden drommen mensen achter een hek staan, babbelend met eventueel een pintje in de hand. Hier zat iedereen op een meegebrachte vouwstoel of in de openstaande koffer van zijn enorme auto, etend en drinkend te wachten op nog meer suiker.
Bij aankomst kregen T en ik niet enkel een kerstmuts op ons hoofd geplant, maar ook nog lichtjes rond onze nek en toen begon het wachten. Onze - bescheiden - praalwagen was nummer 101 en de moed zonk me in de schoenen. Mits enig gebabbel zat de sfeer erin, hoewel wat alcohol heel welkom geweest zou zijn. Terwijl mijn geduld op de proef werd gesteld, trok de beginnende stoet aan ons voorbij. Talrijke organisaties deden mee: sportclubs, kerken, overheidsorganisaties en heel wat bedrijven liepen in matching T-shirts of uniform fier te pronken. Mijn mond viel tot op de grond terwijl ik tegelijk op mijn tanden beet om niet luid te protesteren toen een anti-abortus-vereniging trots langsliep. Net toen ik mijn kin had opgeraapt en terug bevestigd had aan mijn kaak, reed een Grinch met een mitraillette op een tank-in-kerstoutfit voorbij. 'Only in the States,' dacht ik terwijl ik voor de tweede keer mijn groot bakkes hield en het opraapte van de grond.
Na meer dan een uur was het - eindelijk! - aan ons. We hadden geluk, want we liepen achter een fanfare, dus ik voelde me als Vlaming instant feestelijk en thuis. Vrolijk deelde ik snoep uit aan de toeschouwers. De kinderen, en ook sommige volwassenen, hielden een enorme plastic zak open zodat je daarin kon deponeren. Ik ben niet zeker of onze groep te weinig snoep of te veel enthousiasme had, maar halfweg de stoet was alles op. Opeens besefte ik dat ik meeliep in een parade, als snoeploze attractie en niet eens met matching outfits. Awkward dus en menig mens zou gebloosd hebben, maar gelukkig ken ik geen schaamte. Ik richtte mijn aandacht op de marching band en probeerde uit de maat te lopen (onmogelijk).
Aan alles komt een einde, dus de walk of fame to shame sloot af met een groepsfoto en - uiteraard - eten in een goed restaurant in nog beter gezelschap.
'Iedereen paraat voor de parade van volgend weekend?' vroeg de organiserende collega van T enthousiast. Mijn blik als antwoord was Grinch-waardig. Integreren moet je leren, maar het laatste restje trouw aan mezelf bewaar ik in een kerstsok tot de stoet van volgend jaar.
(Merci aan Schönen Knife voor hun aanvaardbare kerstsong: Space Christmas.)
x
V
Comments