Daarop zat ik sinds juni. Toen stuurde ik een nieuw manuscript naar mijn uitgeverij (of beter: één van mijn uitgeverijen ...). Het manuscript dat ik een jaar lang probeerde te slijten aan een Amerikaanse literary agent. Het manuscript dat 105 keer werd afgewezen of waarop geen reactie kwam. Of - nog meer frustrerend - één keer een 'het is echt goed, maar de Middle Grade market is momenteel moeilijk verkoopbaar en ik heb geen tijd, anders zou ik het doen'. Het manuscript dat ik zelf echt goed vind en een verhaal waarin ik ontzettend geloof. Toen het zusje op bezoek was, las ik het voor aan mijn neef en nicht (11 en 12 jaar) en die waren alvast enthousiast. Dat gaf me weer wat vertrouwen en ook ik genoot opnieuw van de personages en het concept.
Ik weet dat het bij de uitgeverij apedruk is, want ik werkte met de marketing-afdeling aan de bordspelversie van Glitch Game. Dat spel gaat in première tijdens Boektopia en kan iedereen daarna printen en thuis spelen. Het zusje en co vonden het alvast erg leuk en deden een aantal cruciale aanpassingen en gaven toptips. Waarvoor nogmaals dank!
Anyway, waar het om draait is: elke keer opnieuw trap ik in dezelfde val. Met zes boeken op het stoefschap in mijn boekenkast en twee boeken die binnenkort worden uitgegeven zou ik intussen overtuigd moeten zijn van mijn talent. Dat ik kan schrijven. Anders zou ik geen twee keer geselecteerd worden voor De Leesjury (en het al één keer gewonnen hebben). Anders zou ik geen goeie recensies krijgen van mijn lezers. En toch twijfel ik elke keer opnieuw. Met een groot bakkes en nog grotere verwachtingen stuur ik mijn ideeën en mijn werk de wereld in. Als er daarna radiostilte volgt, knaagt mijn slinkend zelfvertrouwen aan mijn ego tot er een hoopje ellende overblijft. Dat is overdreven, maar het klinkt wel lekker dramatisch. En ik ben zot op drama - als het niet te lang duurt, want maandenlang geen feedback resulteert steevast in een drama waarvan ik zot word.
Ik wilde net de telefoon pakken om de uitgeverij te bellen toen ik een mail kreeg van de dame in kwestie. Ze heeft het manuscript gelezen en is fan! Woehoe! Hoera! Toeters en bellen! Ik was zo opgelucht dat ik begon te huilen in plaats van te dansen (wat ik meestal doe). 'Eindelijk!' dacht ik. Want ik ben, na een zomer vol bezoek, begonnen aan deel twee - blijkbaar zijn trilogieën mijn nieuwe ding. De euforie duurde welgeteld drie minuten. Toen besefte ik dat de hoofduitgeefster nu haar mening moet geven. En die heeft het het drukst van allemaal. Ik zal dus opnieuw moeten wachten, maar het vertrouwen is terug. Mijn ego is hersteld. Ik kan er weer efkes tegen.
Blijft enkel de vraag waarom ik nog steeds geen reactie heb op mijn - gedeeltelijk - manuscript dat ik uitstuurde naar een nieuwe uitgeverij (want het wordt een boek voor volwassenen). Hallo Houtekiet?
En waarom De Leesjury me nog niet heeft teruggemaild om te zeggen dat een nieuwe leescategorie voor 'zwakke lezers' een topidee is. En waarom Glitch Game nog niet is opgepikt in het buitenland.
En waarom nog steeds niemand beseft dat 'Wa is da?' een fantastisch theaterstuk zou zijn (met eindelijk een quasi geheel niet-autochtone cast).
En waarom Eindspel nog niet verfilmd gaat worden.
Maar al die dingen komen nog. Want dromen, dat moet je in het groot doen - vooral hier in de VS. En je moet erin geloven. Dat doe ik ook. Zoveel ik kan.
Alles komt altijd goed, gossiemikkie! Zeg dat Mimir het gezegd heeft.
x
V
P.S.: Gelukkig maakt Tamara Lodewijckx altijd fantastische illustraties voor mijn boeken. Dit is mijn poging om Mimir te tekenen, het hoofdpersonage in mijn nieuwste boek(en).
Comments