Intussen heb ik het Manneke één week onder mijn hoede. Ik kan hem het best omschrijven als een 80-jarige in het lichaam van een 11-jarige. 's Morgens ontbijt hij met koffie en All-Bran (cornflakes voor bejaarden). Hij draagt jeans met bijhorende belt buckle en cowboyboots en zijn favoriete zanger is Johnny Cash. Om 10u stipt gaat hij een kwartier naar het toilet voor een number two - ik vermoed dat hij terwijl de GvA leest. Hij wordt moe van niks te doen en praat liever met volwassenen dan met leeftijdgenootjes.
maandag
Het Manneke zucht, steunt en kreunt bij elke opdracht. Hij kan het niet, het is moeilijk, de leerkracht gaat te snel, ... Ik heb geen idee wat hij wel en niet kan en tegen het einde van de dag doe ik alles in zijn plaats. Het Manneke lijkt tevreden. Ik ben er zeker van dat hij mij misbruikt, maar beslis om de kat uit de boom te kijken en vooral om meer informatie in te winnen over zijn capaciteiten.
De dag duurt lang en ik vreet bonen. Zelfmedelijden en luiheid zijn twee dingen waar ik niet tegen kan. Als ik thuiskom, ga ik bijgevolg in de zetel liggen en doe ik niks meer, buiten zwelgen in medelijden omdat ik deze job drie maanden zal moeten doen.
dinsdag
Ik krijg een 'plan van aanpak' voor het Manneke en de boodschap dat hij liever lui dan moe is - wat ik al vermoedde. Het Manneke probeert opnieuw om mij in te schakelen als zijn slaafje. Ik help waar nodig, maar laat hem vooral zoveel mogelijk zelf doen. Hij verwacht medelijden en wordt boos als hij twee uur later doorheeft dat hij dat van mij niet zal krijgen. Hij doet niets meer. Ik zeg hem dat hij gerust boos mag zijn en mag stoppen met werken, maar dat hij dan 's middags in de klas moet blijven om bij te werken. Het Manneke hoort het donderen in Keulen. Hij speelt nogmaals de ik-ben-zo-zielig-troef uit. Jammer, maar helaas, geen reactie van mijnentwege. Hij roept de leerkracht en zegt: 'this new lady really stresses me out', maar zij gaat daar - gelukkig - niet op in. Het Manneke beseft dat hij in gang moet schieten en doet dit, dik tegen zijn goesting.
Na de middagpauze verandert hij van tactiek en wordt hij grof en onbeleefd. Ik zeg kalm dat dat bij mij niet pakt. Ik vergroot mijn evil-eye-mimiek totdat ook het Manneke hem kan zien. Hij doet wat moet, mits veel gezucht en gezeur. De dag duurt erg lang voor ons allebei en is niet leuk. Ik ben echter tevreden dat het Manneke zo snel doorheeft waar mijn grenzen zijn en dat ik niet te manipuleren ben.
woensdag
Het Manneke doet het al een pak beter. Hij werkt harder en merkt dat ik hem daardoor meer help. Tegen de middagpauze biedt hij zijn excuses aan voor zijn gedrag van de afgelopen dagen. Ik ben aangenaam verrast en prijs hem voor zijn attitude.
Intussen heb ik een goed beeld van wat hij wel en niet kan. Ik weet ook dat hij een hekel heeft aan zijn magnifying glass en andere hulpmiddelen. Tijdens mijn middagpauze vecht ik met het kopieerapparaat en ik slaag erin om zijn wiskundeboek en taalblaadjes uit te vergroten. Het Manneke is er blij mee en de sfeer is beter. Ik ga naar huis met een tevreden gevoel.
donderdag
Ik spreek met het Manneke af dat hij zijn maaltafelkaart MOET gebruiken als hij meer dan twee fouten maakt. Opeens gaan de online rekenoefeningen drie keer zo snel - hij kan het wel, maar wilde het niet. De complimenten en aanmoedigingen vliegen in het rond en het Manneke werkt als nooit tevoren. De rest van de dag gaat snel voorbij.
Tien minuten voor het einde van de lessen wordt het Manneke opgepikt door zijn vader. Hij vraagt of ik pretty please meega, want hij wil me laten zien. In de gang zegt hij met uitgestreken gezicht dat ik best in zijn oor fluister wat ik wil zeggen tegen zijn vader en dat hij zal vertalen. Ik vraag hem waarom dat nodig is. Het Manneke legt uit dat zijn vader Engels spreekt en me waarschijnlijk niet zal verstaan omwille van my funny accent. Ik proest het uit. Dat is het moment waarop het Manneke in mijn hart kruipt.
De vader blijkt een knappe kerel - altijd meegenomen - en is verbaasd dat ik mezelf vlot weet uit te drukken. Het Manneke heeft thuis gezegd dat ik uit een ver, vreemd land kom en andere talen spreek. Knappe papa is enthousiast over de maatregelen die ik in petto heb, bedankt me uitbundig en voegt eraan toe dat hij hoopt dat ik het hele schooljaar blijf. Gezwind keer ik huiswaarts met in mijn kielzog een gigantisch ego.
vrijdag
We bezoeken de (grote!) schoolbib. De dame daar is nieuw en weet niet echt van wanten. Ik fix dus met de directrice dat ik vanaf volgende week in de bib mag helpen als het Manneke activity heeft. Ik ben zot van boeken en als je iets te doen hebt, gaat de tijd sneller. Sit & watch is niet mijn ding.
Het Manneke en ik zijn intussen een geoliede machine en we hebben een goede vibe. Hij ontdekt dat ik graag grapjes maak en ik ontdek dat hij makkelijk te choqueren is - wat ik graag en veel doe. De leerkrachten beseffen dat ik meer kan dan vingertjewijzen en dat ik bereid ben om ook andere leerlingen te helpen. Mijn aanwezigheid wordt geapprecieerd in plaats van getolereerd. Voor ik het weekend inga, zeggen vijf collega's dat ze hopen dat ik indefinitely blijf. Op wolkjes ga ik naar huis.
Het Manneke en ik? Dat komt dik in de sjakos.
Vrijdagochtend spreek ik met een klasgenootje van het Manneke. Ze verstaat amper Engels en weet niet van welk hout pijlen maken. Ik heb een zwak voor underdogs, dus besluit ik om dit zielig kuikentje bij onder mijn vleugels te nemen. Tegen het einde van de dag flappert ze al een beetje. Of ik haar kan laten vliegen? Time will tell ...
x
V
P.S.: Mijn wandelclub - t.t.z. de Healthy Women of Augusta - zorgde ervoor dat ik T niet te veel miste dit weekend: kajak op zaterdag en 'bouw je eigen terrarium' (!) op zondag.
Comments