Bedankt voor de vele reacties op mijn vorige blog. T is intussen bijna een week in Europa en ik mis hem, op meerdere vlakken. Misschien daarom dat ik zo genoten heb van de (literaire) mindfuck gisteren.
Terug naar maandagmorgen in de klas ...
Terwijl ik wachtte op het Manneke bouwde bij mij de spanning ook op. Rationeel weet ik dat geen man ter wereld mij de baas kan, dus zeker geen 11-jarig ventje. Toch had dit individu - dat voltijds individuele begeleiding nodig heeft - monsterachtige proporties aangenomen in mijn verbeelding. Ik weet niet wat ik precies verwachtte, maar het tegenovergestelde verscheen. Een fragiel, blond kereltje met een te grote rugzak hobbelde klunzig de klas in. Ik verwelkomde hem met een grote glimlach. Hij keek me vanuit zijn ooghoeken aan en ging zonder reageren aan zijn bank zitten. Hij mopperde in zichzelf, maar zweeg toen de leerkracht het woord nam. 'Oké,' dacht ik, 'maandagmorgen en hij heeft er duidelijk geen zin in, maar hij zit op zijn stoel en zwijgt. Goede start.'
De les begon met zelfstandig werk op de laptop. Ik ging naast het Manneke zitten. Zonder me aan te kijken zei hij: 'I know what to do.' De leerkracht bevestigde dit met een knikje, dus ik ging terug naar mijn hoekje. Als je me kent, weet je dat stilzitten, zwijgen en nietsdoen drie woorden zijn die absoluut niet bij mij passen. Ik wilde echter een goede indruk maken, dus deed ik braaf wat van mij verwacht werd: niks. De wijzers van de klok leken stil te staan, maar toch werd het uiteindelijk acht uur en tijd om te vertrekken naar 'activity'. Ik zag dat het Manneke moeite had met zijn boekentas maken. Ik probeerde te helpen, maar hij zei: 'I've got this', dus liet ik hem klungelen.
In stilte gingen de zestien leerlingen in de rij staan en in stilte wandelden ze door de gang. Ik kon mezelf niet langer bedwingen. Ik sprak het Manneke aan, stelde me voor als 'Ms. V' en zei dat ik hem ging begeleiden vanaf nu. Hij mompelde 'okay' en stapte door zonder me een blik waardig te gunnen. Ik was lichtjes (?) beledigd en keek daarna toe hoe de klas op een stukje beton in de schaduw een LO-les kreeg. Het Manneke deed vlijtig mee met rennen en spelen, hoewel zijn bewegingen ietwat hoekig en onbeholpen waren. Puffend observeerde ik de leerlingen, die al dan niet meededen met de les. Sommigen waren beduidend drukker of mondiger dan het Manneke en ik had geen idee wat er mis was met hem. Hij gaf me af en toe een schuine blik, maar het merendeel van de tijd negeerde hij me. Mijn ego was gepikeerd, want het vindt zichzelf reuze-interessant en staat graag in het middelpunt van de belangstelling.
Na 50 minuten in 32 graden in stilte toekijken - ik was half zot, helemaal verveeld en oververhit - gingen we terug naar binnen voor de les wiskunde. Ik geef niet makkelijk op en had meer dan genoeg tijd gehad om over mijn aanpak na te denken. Ik ging naast het Manneke lopen, lapte het spreekverbod in de gangen aan mijn laars en zei: "'You don't seem to be happy that I'm here." Het Manneke antwoordde zonder me een blik waardig te gunnen dat dat niet het geval was. Hij was slechtgezind omdat zijn broer 's ochtends vervelend had gedaan. Hij vroeg me hoe ik alweer heette, herhaalde 'Mrs. V' en liep schijnbaar tevreden verder naar de klas. Zijn reactie en antwoorden waren timide en erg beleefd. Waarom had hij een voltijdse begeleider nodig? Ik snapte er de ballen van.
De leerkracht wiskunde begroette me vriendelijk. Ik vroeg haar wat ze precies van me verwachtte. Ze zei dat ik naast het Manneke moest zitten en moest wijzen waar hij moest klikken op zijn computer en waar hij iets moest invullen. Mijn eureka-moment liet nog steeds op zich wachten. De les begon en ik deed als gevraagd. Het Manneke had er niets op tegen en had inderdaad moeite met werken op zijn laptop. Toen hij moest schrijven, ging dat heel moeizaam. Mijn brein opende de (gigantische) database aan labeltjes, stoornissen en aanverwanten waarmee ik de afgelopen twintig jaar als leerkracht in aanraking kwam. Dyspraxie? ASS? Verlamming? Andere motorische beperking? Het Manneke bleef een raadsel.
Ik besliste om de wiskundeleerkracht te vragen of ik voor hem moest noteren. Ze zei van niet, maar wees naar een zwarte koffer in de hoek van de klas. 'His magnifying glass is in there,' voegde ze eraan toe. Toen vielen - eindelijk en tegelijk - mijne frank, mijn euro en mijn dollar. Het Manneke is slechtziend! Opgelucht haalde ik adem. Twee keer. Toen besefte ik dat dat waarschijnlijk de enige beperking is waarmee ik als leerkracht geen enkele ervaring heb ...
x
V
Comments