Het komt eraan

Het staat al een kwart eeuw op ons verlanglijstje: een tijdje naar het buitenland. 'Ons' dat zijn mijn ventje en ik. Nee, geen kinderen. Wij zijn a-typisch, niet doorsnee, anders dan anderen. Of dat denken we toch graag. Of dat positief of negatief is, hangt af van wie je het vraagt. Bij mij hangt het af van het tijdstip waarop je het me vraagt.

Gezien mijn echtgenoot hecht aan zijn privcay, zal ik hem T. noemen. En dan blijf ik mezelf. Privacy is aan mij niet besteed. Ik ben extravert en praat voor ik nadenk. Eén van mijn betere eigenschappen...

Toch start ik over een paar weken mijn nieuw leven ook met een nieuwe naam. Evy Danckers klinkt fantastisch, maar T. en ik emigreren voor nog-nader-te-bepalen-tijd naar de VS. En gezien Amerikanen niet goed zijn in het uitspreken van exotische namen zoals de mijne, herdoop ik mezelf naar V (spreek uit: Vie). Keep it simpel & sexy. Maar vooral simpel, zoals mijn toekomstige landgenoten. Nope, ik heb geen hoge pet op van hen. De VS staat niet in mijn top 100 van favoriete landen. Georgia staat niet in de top 50 van mijn favoriete staten. Toch gaan we daar naartoe. Zo beslist door het bedrijf waar T. voor werkt. En ik ga mee. Ik word een trophy wife avant la lettre. Geen idee waarom het leven me die richting uitstuurt, maar ik geloof rotsvast in divine intervention, donc on verra. I'll keep an open mind en overtuig mezelf eens te meer dat ik boven alle vooroordelen sta.

Over drie weken arriveer ik in mijn nieuwe thuisstad: Augusta, Georgia. Dat is voor mij even surreëel als voor jou. Iedereen vraagt me constant of ik er klaar voor ben. Natuurlijk niet! Ik ben in denial. Ik weet dat het gaat gebeuren, maar beseffen doe ik het niet.

Ik nam in augustus al afscheid van mijn honden (ja, daarvan brak mijn hart - uiteraard hebben ze een nieuwe, fantastische thuis). Mijn leerlingen en collega's zwaaiden me uit voor de kerstvakantie (het IMS in Borgerhout is de beste school van België). Eergisteren stonden mijn beste vriendinnen op het bye-bye-lijstje (ik kreeg fantastische fotocadeautjes). Gisteren gaf ik een laatste aai aan mijn planten (ja, dat deed ook pijn). En vandaag liet ik mijn doos met jeugdherinneringen achter voor stockage (met dank aan de kelder van mijn zus en uiteraard ook aan mijn zus zelf).

En zo neem ik afscheid van alles en iedereen en ook van deze eerste blog. Of het iets wordt of niet zal de toekomst uitwijzen. Ik laat in het midden of ik het over deze blog of het nieuwe leven heb.

Afsluiten doe ik met een quote, want daar ben ik dol op: The only things you regret, are the things you didn't do.

x Evy