Hello, Goodbye

'Mag ik nu eindelijk weg?' zeurt de koffer van mijn schoonvader als ik de logeerkamer binnenkom.

'Bijna,' troost ik haar. 'Mijn schoonzus neemt je zondagochtend mee naar België.'

'België?' vraagt de koffer verbaasd. 'Maar ik woon in Italië.'

'Weet ik,' zeg ik. 'Maar in mei is mijn schoonvader op bezoek in België. En daarna neemt hij je mee naar huis.'

'Wanneer is dat precies?' wil de koffer weten.

'Weet ik niet,' schokschouder ik. 'Ik heb al moeite genoeg met mijn eigen planning.'

De koffer wil nog iets zeggen, maar ik doe de deur al dicht. Ik doe een tussendoorschoonmaakje nu mijn schoonzus & co twee dagen in Charleston zijn en dus heb ik geen tijd om te luisteren. Ik moet namelijk ook nog boodschappen doen en daarna koken. Lasagne voor T, mezelf en de hongerige bende die straks terugkomt van een mini-citytripje en een dagje strand. En extra pastasaus, want binnen-heel-kort vertrek ik naar België en daarvoor moet ik van mezelf de hele diepvries vullen met kant-en-klare-zelfgemaakte-maaltijden voor T.

Die kan koken, maar de afstand tussen kunnen, willen en effectief doen is te groot als hij na een te lange dag terugkomt van zijn werk. En ook omdat ik anderen graag in de watten leg. Hotel V is alles inbegrepen en krijgt enkel laaiend goede recensies. Hopelijk zijn het schoonzusje en haar gezin het daarmee eens. Het lijkt alsof ze net zijn aangekomen en overmorgen vertrekken ze alweer.

Ik zeg de laatste tijd vaak hallo en tot de volgende. Tot nu toe was dat tegen Belgen die op bezoek kwamen en die ik dus (hoogstwaarschijnlijk) nog een keertje zie. Maar morgen moet ik naar een afscheidsfeestje van een vriendin die ik hier leerde kennen. Die besliste een paar maanden geleden dat ze haar job een beetje beu was en dus solliciteerde ze binnen hetzelfde bedrijf bij een andere afdeling. Tot haar vreugde kreeg ze de baan en dus verhuist ze nu. Als we in België woonden, zou dat betekenen dat ik van de Kempen tot Gent of zo zou moeten rijden als ik haar nog eens wilde bezoeken. Dat is te overzien. Maar ik woon in Lalaland en alles is hier veel groter. De vriendin in kwestie verhuist naar Colorado, 1500 mijl ofte 21 uur rijden van hier en dat is balen.

Ik ontmoette haar toen ik amper twee weken in Lalaland woonde, tijdens een wandeling met mijn hiking-group. Ze zei niet veel, maar ze was super behulpzaam. Bovendien kwam ik haar ook tegen in mijn boekenclub (waarmee ik na drie boeken gestopt ben o.w.v. geen tijd). We wisselden telefoonnummers uit en ze werd mijn lokale Wikipedia. Als ik iets niet wist (waar koop je zoiets, waar kan je lekker eten, ...) stuurde ik haar een berichtje en kreeg ik steevast de juiste oplossing. Handig!

Als bedankje taterde ik haar de oren van het hoofd tijdens het hiken. Af en toe mocht ze zelf ook iets zeggen en ik ontdekte dat ze echt fantastisch is. Onverwacht sarcastisch en intelligent en grappig.

En nu gaat ze weg. Jammer!

Tegelijk leer ik de laatste weken een heel aantal nieuwe mensen kennen. Via mail en berichtjes voorlopig, maar binnenkort ook in het echt. Daarover kan ik nog niet te veel zeggen, maar wel dat het leuk en spannend is. En het voelt als thuiskomen. Wat heel vreemd is, want het zijn allemaal Hollanders. Weer een heel andere cultuur die toch ook weer hetzelfde voelt. Een nieuw land om te ontdekken, een nieuw avontuur om aan te beginnen. Ik popel in de startblokken en bijna-heel-weldra wordt het startschot eindelijk gegeven en mag ik er honderduit over vertellen.

De laatste decennia heb ik veel mensen zien komen en gaan in mijn leven. Het merendeel daarvan waren leerlingen en die wissel je na een maand of tien meestal graag in voor nieuwe. Pubers zijn fantastisch, maar te lange blootstelling aan dezelfde individuen kan op lange termijn schadelijke gevolgen hebben voor de gezondheid ... Sinds ik in Lalaland woon, dienen nieuwe ontmoetingen zich aan op de lopende band. Op korte tijd heb ik een heel nieuw netwerk uitgebouwd. Een nieuwe framily en kennissenkring. De meesten liggen me nauw aan het hart, een enkeling stuur ik liever in een Tesla-gedrocht naar de maan.

Ik zou me kunnen afvragen hoeveel van die nieuwe vriendschappen de tand des tijds zullen doorstaan. Maar dat doe ik niet. Carpe punctum staat er op mijn hand. Genieten van wat ik nu heb, is mijn leuze en ook mijn keuze. Momenteel betekent dat een vriendin-die-nog-niet-in-Colorado-woont-en-morgen-een-feestje-geeft, een blije zongezoende schoonzus & co, een hoop hartelijke Hollanders die me willen adopteren in hun familie en een koffer-met-heimwee in de logeerkamer. Tel daarbij nog een weldoorvoede T en alles in mijn leven is dik OK.

x

V