Ik word niet graag afgewezen en zeker geen drie keer in één week. Het schaadt mijn gigantisch ego dat leegloopt als een ballon en mij grijs en verrimpeld achterlaat. Ik wist nochtans dat het eraan kwam. Meer nog: ik heb het zelf gezocht. Gelukkig leerde mijn ervaring me dat iedereen die mij afwijst daar later spijt van krijgt. Want hey: I'm quite a catch! Met dat idee troost ik me althans.
Schrijven is mijn ding; ik hou ervan. Wat je hier leest, is pure therapie. Door te bloggen schrijf ik mijn kleine en grote gelukskes en paniekskes van me af en heb ik het idee dat België niet ver weg is. Ik doe het dus voor mezelf. Of misschien toch voor de aandacht, want mijn giga-ego wordt graag gestreeld.
Die hoge eigendunk heb ik als auteur echter nodig. Het was in België moeilijk - voor mij alleszins - om mijn boeken gepubliceerd te krijgen. Vier boeken en drie uitgeverijen later won ik een prijs en raakte ik - eindelijk! - binnen bij een grote uitgeverij.
Iedereen bij zijn goede verstand zou op die trein blijven zitten, wedden op dat paard en van hetzelfde laken een jurkje maken. Helaas blijkt 'waarom makkelijk doen als het moeilijk kan' mijn motto. En: alles kan altijd beter, zeker als het over mijn eigen prestaties gaat. Vermoedelijk heb ik een Napoloncomplexje. Als ik een man was, kwam ik daar waarschijnlijk vanaf met het kopen van een dikke Mercedes, maar zo makkelijk is dat voor vrouwen niet (hallo, vooroordeel). Daarom wil ik mijn volgende boek in de VS uitgeven. Mijn eerste Engelstalige manuscript is af, een fantastische, leerrijke ervaring. Daarna volgt jammer genoeg het verschrikkelijke deel: jezelf en je boek verkopen ...
De afgelopen weken schreef ik een blurb, een synopsis, een biografie, vijf query letters, info over mijn target audience, een one-line elevator pitch en andere marketing-bullshit. Dagenlang surfte ik op sites van literary agencies op zoek naar de juiste agent om mij te vertegenwoordigen.
21 agentschappen heb ik aangeschreven. Drie daarvan hebben me al afgewezen: twee standaard-weigeringen en eentje zei dat 24.500 woorden te weinig is voor een boek voor 10-12-jarigen. (Uiteraard, want kinderen lezen graag dikke boeken?!)
Elke morgen - als ik het niet uitstel tot 's middags - doe ik met een klein hartje mijn mailbox open. Ik wacht op de mail die zegt: jouw verhaal heeft wel iets. Voor het zover is, moet ik nog een paar (dozijn) afkeuringen doorstaan. En ja, het trapt elke keer op mijn hartje.
Ik blijf echter optimistisch: het is hun gemiste kans en niet de mijne. Alles komt altijd goed. En als het me te veel wordt, dans ik mijn frustraties weg.
Intussen broed ik op het plot van mijn volgend boek: een zwaar pikante roman (op zijn Vlaams, hoewel er ongetwijfeld ook in het Engels gekreund zal worden). Kwestie dat ik wil laten zien dat ik ook iets anders kan dan jeugdboeken schrijven. Daarmee daag ik mezelf opnieuw uit. Zo kan ik over onbepaalde tijd ook in Vlaanderen op zoek naar - alweer - een andere uitgeverij. Misschien kick ik wel op pijn ... Dat komt alvast van pas als ik over SM ga schrijven.
x
V
Hieronder wat zich afspeelt in mijn hoofd en in mijn living terwijl ik wacht op de verlossende mail (met dank aan Maya Angelou, Reface, House of Thrones, Marilyn Monroe en Loesje).
Comments