Getalletjes

19 (!) dagen geleden schreef ik mijn laatste blog. Hoe komt dat? Voornamelijk omdat ik 3 weken in België was, maar ook ...

Ik heb 16 auteurslezingen gegeven op 7 verschillende scholen waarbij ik 719 tieners probeerde te inspireren om (mijn) boeken te lezen. De kans is klein dat ze allemaal aan het lezen gaan, maar ik gok dat zo'n 10% enthousiast genoeg was. Dat betekent dat 71 jongeren een boek zullen lezen dankzij mij. Missie geslaagd! Bovendien vind ik het fantastisch om auteurslezingen te geven.

Minder leuk vond ik de 9 files waarin ik terechtkwam terwijl ik 875 kilometer reed van en naar de verschillende locaties. Het verkeer in België is vreselijk en de chauffeurs zijn allesbehalve vriendelijk. Antwerpen vermijd je best, want dat is altijd miserie, maar helaas moest ik er steeds langs omdat De Kempen mijn uitvalsbasis is.

In De Vlaanders was het verkeer rustiger, maar daar werd ik bijna geramd door een traktor-met-aanhangwagen. Het weggetje was eigenlijk al te smal voor dat rijdend monster an sich. Ik vloekte, vroeg me af hoe het mogelijk is dat zo'n steegje een tweebaansvak kan zijn en betrapte me erop dat ik dacht als een echte Amerikaan ...

Met 8 fantastische vriendinnen had ik fijne ontmoetingen. Een lunch met ex-buurvrouwen die nog niet veranderd zijn en waarmee het zalig babbelen is. Een wandeling met een ex-collega die me liet zien dat het rond Antwerpen stad toch niet zo slecht is (en verrassend groen). Spaghetti eten bij mijn vroegere kotmadam die 80+ is, maar nog zo kwiek en intelligent en creatief dat ik dacht: 'Later als ik groot ben, wil ik worden zoals jij!'

En een zalig weerzien met mijn kotvriendinnen. 29 jaar geleden ontmoetten we elkaar en sindsdien zijn we onafscheidelijk, ook al wonen we intussen in 3 verschillende landen en zijn we zelden allemaal samen. Het klikte toen meteen, het klikt nu nog steeds en dat zal altijd zo blijven. Over 4 maanden komen ze bij mij op bezoek om te vieren dat we elkaar 30 jaar kennen, omdat sommigen van ons 50 worden, maar vooral omdat we geen redenen nodig hebben om samen te willen zijn.

Met 2 schoonzussen ging ik een weekendje naar Hasselt en dat is altijd fijn. Ik hou niet van clichés, en dat schoonfamilie lastig en moeilijk is, klopt in mijn geval absoluut niet. Altijd fijn vertoeven in hun gezelschap en ik voel me er even goed thuis als bij mijn eigen familie.

Uiteraard waren er ook 3 etentjes met (schoon)familie en deden mijn moeder en mijn schoonmoeder hun uiterste best om me in de watten te leggen. Ik liet het me overal smaken! Het hele familiegebeuren rondde ik af met bezoekjes aan 2 zussen en 3 tantes die me ook verwelkomden met toeters, bellen en nog meer lekker eten.

1 nacht zag ik T, die de laatste zondag ook in België was, maar al snel naar Duitsland moest vertrekken voor 1 week.

Nadat ik bovenstaande had beleefd op 20 dagen, keerde is de 21ste dag terug naar huis. Moe, volgegeten en met een koffer vol boeken. Na 2 autoritten, 1 treinrit, 1 shuttlebus en 2 vluchten kwam ik 20 uur later aan in mijn eigen huis.

4 dagen duurde het voor ook T terug thuis was. Die tijd had ik nodig om alleen te zijn. Ik ben een sociaal dier, maar na een wervelwind van familie, vrienden en auteurslezingen had ik écht behoefte aan peace and quiet. Bovendien barstte mijn mailbox uit zijn voegen en werd ik verwelkomd door een berg strijk en een boel administratie.

Sleur is een woord waar veel mensen bang voor zijn, maar af en toe een beetje zou best welkom zijn in mijn leven. Momenteel is het een paar dagen rustig(er), dus bereid ik het bezoek voor van de kotvriendinnen in maart, van mijn jongste schoonzusje en haar gezin in april en onze grote reis in september naar de Rocky Mountains. Tussendoor probeer ik een aantal literaire projecten uit de grond te stampen en stel ik mijn huishouden terug op punt.

1 dag heb ik nog om alles op orde te krijgen. Dan vertrek ik voor 4 dagen naar F.D. Roosevelt State Park om Thanksgiving te vieren met T, de Bestie en haar hond. We spotten liever kalkoenen in het wild dan ze op ons bord te leggen.

Over 5 uur ga ik uit eten met 4 knappe mannen, waarvan 1 de mijne is. Daarvoor moet ik nog minstens 3 dingen van mijn to-do-lijstje afwerken. En nog 4,5 mijl Netflixen op de loopband, want vandaag zette ik nog maar 704 stappen, wat ver verwijderd is van mijn dagelijkse 10.000.

10 alinea's besteedde ik aan redenen waarom ik zo lang niets van me liet horen. Ik ben dus officieel een excuustruus ... 'De pot op!' kan je denken, maar daarover gaat mijn volgende blog (die over minder dan 6 dagen zal verschijnen).

x

V

P.S.: Ik nam 1 kilo Leonidas-pralines mee naar huis om hier uit te delen. Ik vergat te tellen hoeveel ik er daarvan zelf heb opgegeten ...