Framily

T en ik hebben samen zes zussen. Dat is fijn, want met hun gezin en aanverwanten erbij is het altijd een gezellige boel op familiefeesten en zondagse etentjes. Daarnaast heb ik vriendinnen die al een kwart eeuw meegaan, tantes die ook vriendinnen zijn, collega's die vriendinnen geworden zijn en een boel kennissen die ik een warm hart toedraag. En dan zijn er nog de collega's van mijn school die ook een soort familie vormen. Kort samengevat: ik heb een groot netwerk van mensen die ik graag zie en die ik ook vaak zag.

Verhuizen naar de andere kant van de wereld heeft dat natuurlijk veranderd. Het was wat ik het griezeligst vond: al die mensen moeten missen. Naast 10.000 stappen per dag heb ik nood aan 10.000 woorden per dag. Ik vroeg me dus af of dat wel goed zou komen.

Intussen zijn T en ik een maand hier en het valt reuze mee. Hout vasthouden, want die wittebroodsweken blijven niet duren. De kans is groot dat ik één dezer in een dip terechtkom, maar voorlopig is nog alles bon.

Dat is te danken aan de dames van de wandelclub - bless their hearts - en morgen staat mijn eerste boekenclubmeeting op de planning. T doet uiteraard ook zijn best om ervoor te zorgen dat ik me hier als een vis - alligator? - in het water voel. En dan zijn er nog zijn collega's.

Bij gebrek aan een eigen job surf ik mee op de vibes van T's werk. Die bouwen hier een grote fabriek. Dat zorgt ervoor dat er altijd Europeanen op bezoek zijn in Augusta. Daarnaast is er ook al een kleine kern Amerikanen. Samen vormt het een gezellige mix.

Afgelopen zaterdag had ik een wandeling georganiseerd naar Mistletoe State Park, een uurtje rijden en heel mooi, een beetje zoals de Ardennen. We waren met zeven en kozen voor de langste trail - goed voor 10km. Tot ieders verbazing moesten we vier keer een rivier doorwaden. Wandelbruggetjes zijn hier nog niet uitgevonden.

De eerste oversteek zorgde voor wat weerstand bij sommige collega's. Ik vreesde dat onze wandeling in het water zou vallen (pun intended). Daarom trok ik snel mijn schoenen en sokken uit, stroopte ik mijn broek op en slibberde ik naar de overkant - de stenen waren heel glad. Gezien ik een meisje ben, vonden de mannen dat ze niet konden onderdoen. Er was nog een dame in ons gezelschap, maar die is ook van de Kempen, dus was een riviertje voor haar geen probleem.

Ik vermoed dat sommige collega's van T hun grenzen hebben verlegd, maar iedereen heeft genoten van de tocht. Ik was wel blij dat we het infobordje over de waterslangen pas tegenkwamen nadat we de laatste keer de rivier waren overgestoken ...

Volgend weekend gaan we weer samen op pad. En zo vorm ik hier stilaan een Amerikaanse framily. Niet even solide en uitgebreid als in België, but I'm getting there.

Nu ik het over framily heb: merci voor alle likes, (privé)berichtjes en reacties op deze blog. In het diepe springen lijkt eng, maar feitelijk is er niks aan als je zo'n stevig netwerk hebt.

x

V