'Het moet niet lekker zijn, als het maar veel is,' hoor je vaak in de Kempen. Daar ben ik het niet echt mee eens, maar een Kempische Bourgondiër ben ik absoluut. Ik hou van eten. Ik kan lyrisch zijn over eten. Het is een hobby.
Koken doe ik graag, op voorwaarde dat het simpele kost is: spinaziepuree met fishsticks, spaghetti bolognaise met veel groentjes, chili con carne met Turks brood, zalm met worteltjes en couscous. Yummie!
Maar het liefst van al eet ik brood. Boterhammekes met jonge kaas - en als ik dan toch kan kiezen: notenbrood (zonder rozijnen) met boter en brie. Daarvan zou ik een heel brood opeten, maar dat is hier nogal duur. In de Lidl verkopen ze tamelijk lekker brood ($5,49 voor een klein grof) en brie ($7.50 voor een stukje).
Het eten in Augusta is niet enkel duur, maar ook niet erg lekker. De meeste Amerikanen koken quasi nooit zelf. Diepvriesmaaltijden en kant-en-klaargerechten beslaan een derde van de gangen in de supermarkt. De helft gaat naar chips en koekjes. Gelukkig is er ook een kleine afdeling natgespoten groente en opgeblonken fruit. Vlees en vis bevatten veel water en spek krimpt tot 1/5 van zijn oorspronkelijke formaat.
Boodschappen doe ik meestal in de Aldi en de Lidl; home sweet home. Ik ben steeds oprecht blij als ik een bekend product zie - compleet gebrainwashed door reclame ben ik (het beertje van Robijn! Bertolli passata! La vache qui rit!).
Meestal kook ik, maar af en toe gaan we uit eten. De afgelopen dagen zelfs drie keer op rij. Kiezen wat ik ga eten is heel simpel. Het is niet waarin ik zin heb, maar wat ik lust. Begrijp me niet verkeerd: ik ben geen viesneus, maar ik hou niet van vlees. Dat is een nadeel in The Deep South. Alles draait hier rond steak, hamburgers en gefrituurde shit.
Woensdag trakteerde een collega van T voor zijn verjaardag. Er was één vegetarische schotel, dus geen keuzestress. Ik zou graag vertellen wat ik at, maar ik heb geen idee. Het was geen rijst, couscous of quinoa, maar iets anders met appel en pecannoten en nog wat dingetjes. Lekker!
Donderdag was een culinaire hoogdag ... T en ik gingen met zijn collega's - 12 in totaal - uit eten. De serveerster verifieerde drie keer wat ik besteld had - een Caesar Salad met zalm en een portie frietjes met mayonaise - terwijl ze iedereen bediende. De collega's en T aten smakelijk. Ik wachtte en wachtte, maar geen eten of serveerster meer te zien. Na een half uur sprak ik een andere serveerster aan. Zij zei dat ik niet haar tafel was en dat ze bijgevolg van niks wist. Nog een kwartier later kwam mijn eten. Het was intussen 21u45 en mijn goesting was over. Ik zei de serveerster dat ik het niet meer moest hebben. Ze vroeg of ik een doggie bag wilde. Ik bedankte vriendelijk, want de Caesar salad bestond uit enkel sla die verdronk in ranch (dat kappen ze hier op alles: een soort botermelkachtige knoflooksaus - echt vies) met daarop een stuk ongekruide zalm. Kaas, croûtons of enige andere groente waren er niet bij en frietjes met mayonaise al helemaal niet. De manager bood persoonlijk zijn excuses aan en T en ik moesten enkel onze drank betalen ($5 voor 2 pintjes). Goedkoop, maar leuk is anders. Ik was mottig slechtgezind en moest het nog verbergen ook. Ik probeer namelijk nog de schijn hoog te houden dat ik een welopgevoed, beleefd meisje ben voor onze nieuwe collega-vrienden.
Gisteren gingen we uit eten met een bevriend koppel met twee kinderen. We aten samen drie pizza's, zes minihamburgers en een portie friet met (tien) mosselen. T bestelde corn dogs (kenden we niet) en kreeg vier minihotdogs op een stokje met een potje mosterd. Eerlijk toegegeven: er is ook tamelijk wat alcohol verzet (niet door ons). De pizza was op zijn best middelmatig. De corn dogs trokken op niks. De rekening was indrukwekkend: $288,88.
De komende dagen kook ik met veel plezier terug zelf. Ik ben allergisch aan katten en al helemaal aan financiële katers.
Smakelijk
V
Comentarios