Waar gaat de tijd naartoe? Elke keer als ik met mijn ogen knipper, is er een week voorbij. Tegen dit tempo krijg ik nooit alles gezien en gedaan wat ik wil zien en doen aan deze kant van de wereld. Een mens zou er stress van krijgen ... Zeker als je bent opgevoed met 'druk druk druk' en 'rap rap hier' en 'nog zoeveul werk daar'. Maar eerlijk gezegd? Ik geniet. Met volle teugen. Coz life is goooood!
Dit gaat een heel frustrerende blog zijn voor veel mensen en een deel van me twijfelt of ik het wel mag. Mijn schuldgevoel gilt dat het onfatsoenlijk is en zelfs mijn gigantisch ego waarschuwt me voor dikkenekkerij. Toch doe ik het, want mijn tijd in Lalaland zal niet eeuwig blijven duren. Dus mag ik van mezelf ten volle van genieten. Misschien zal het wel sneller voorbij zijn dan ik wil, want tijd is relatief. Ik weet dat een uur heel lang kan duren als je fysieke pijn lijdt en nog langer als het om emotioneel verlies gaat. Nu ik op wolkjes loop, is de tijd een magiër die uren omtovert in minuten en weken in dagen. Gelukkig maakt zijn toverkunst dat helemaal goed. Disneyland Florida staat niet op mijn lijstje, want ik beleef elke dag een wondere wereld.
Vorige vrijdag en zaterdag ging ik met de Bestie naar Atlanta. Eerst bezochten we het High museum en ta-da! Alweer fantastische kunst, met als hoogtepunt (voor mij) twee Rodins. Daarna snelden we naar ons motel, want de hoofdreden van ons bezoek was een concert van The Rolling Stones. Om de avond perfect te beginnen, vonden we - in een overvolle stad vol fans - een hotellobby met serieus straffe gin tonic en de beste frietjes die ik hier al gegeten heb (zelfs lekkere mayonaise!). Keith en Mick zijn 80 intussen en bewezen ook dat tijd relatief is. Damn, die gasten kunnen het nog steeds, hoewel Keith NIET kan zingen (maar het toch deed) en Mick een paar countrynummers ten berde bracht (of hij had John Denver ingeslikt of hij is meer geïntegreerd in The South dan ik). Het laatste kwartier maakte het optreden de moeite waard en losgehen deden we. De dag erna wandelden we door een prachtig bamboebos en bezochten we een mooie hindoeïstische tempel met zalig lekker eten. Kort samengevat: een topweekend dat ik afsloot met een luie zondag met T, samen wandelen en lekker thuis aan ons zwembad.
Dat we een huis met een zwembad hebben, verwondert me nog elke dag. Misschien went het op de lange duur, maar voorlopig grijns ik nog als een idioot elke keer als ik erin stap (en dat is minstens één keer per dag). Twee maanden geleden was het water 'nog maar' 22 graden, maar intussen is het 30 graden. Ik hoop dat dat zo blijft, want badderen moet verfrissend zijn. Vermoedelijk is dat niet het geval gezien het klimaat hier. Elke dag schijnt de zon en momenteel (9u 's morgens) is het al 26 graden. Daarover ga ik niet zeuren, want dan word ik mogelijk gelyncht door iemand die dit leest als ik de volgende keer in België ben. Gisteren hoorde ik van twee collega-vriendinnen dat het daar 15 graden is. Dan liever dagelijks 30 en lekker in de airco.
Ze komen over een paar weken naar hier trouwens, die collega-vriendinnen. Ik kijk er naar uit! De dag na hun vertrek arriveren mijn kleine zusje en haar gezin. Dat wordt ook een magisch moment. Ik heb hen niet meer gezien sinds november en ik mis mijn familie. Niet zo erg dat het pijn doet, wel zo erg dat ik alvast oefen op een welkomdansje.
Een hond zou Lalaland perfect maken, maar past momenteel niet in mijn leven. Dat is jammer, maar dat gemis wordt ruimschoots gecompenseerd. In 'onzen hof' zijn eekhoorns alomtegenwoordig en amusant om te observeren. T's voederbakjes in de achtertuin zijn druk bezochte vogelrestaurants en sinds kort komt er ook elke avond een konijntje op bezoek. Als ik tijdens het schrijven in onze voortuin kijk, spot ik dagelijks meerdere salamanders, een resem vogels en zelfs schattige kolibries.
Nog meer magie ervoer ik toen vanochtend de bloemen water gaf. Er zit er een schildpad in ons perkje. Voor mensen die mij kennen: EEN SCHILDPAD! Ik had ooit een collectie schildpadbeeldjes en nu, hier in Lalaland, komt er spontaan eentje logeren in mijn tuin. Een echte! Een wilde - hoewel dat waarschijnlijk een contradictio in terminis is ... Simsalabim en abracadabra, mijn dag kan - alweer - niet meer stuk!
Tel bij dit alles dat in onze logeerkamer meer dan zeven dwergen wonen. Het resultaat kan enkel zijn dat ik de incarnatie ben van Sneeuwwitje. Mijn prinsessenleven is pure magie en verwennerij. And I love and cherish it!
Maar nu moet ik stoppen met bloggen. Ik moet dringend verder schrijven aan mijn nieuwe boek. Of verder werken aan één van mijn andere literaire projecten. Moeilijke beslissing. Zo veel te doen, zo weinig tijd ...
x
V
Comments