Ik knipper eens met mijn ogen en het bezoek van de vriendinnen is voorbij. Twee zalige weken vakantie, voor hen de eerste keer op Amerikaanse bodem en voor mij in eigen land (?). We doen een tweedaagse uitstap naar Charleston en een week later naar Savannah - en ook één in de lokale thriftstores. Shoppen met vriendinnen is zalig! Opeens ben ik de trotse eigenaar van een geel bloesje met roze bloemetjes en een wit bloesje met pofmouwen en een kanten kraag. Het zag er even lelijk uit op de kapstok als het klinkt, maar tot mijn verbazing kom ik er mee weg. Ik raad iedereen aan om eens te gaan winkelen met 'andere' mensen. Je past en vindt een heel nieuwe stijl.
Met de nodige trots toon ik mijn nieuwe heimat aan mijn Belgische collega-vriendinnen en stel ik hen voor aan mijn nieuwe framily. De mensen vallen direct in de smaak, de dieren doen soms wat moeilijk. Onze eerste poging tot alligator-spotten loopt af met een sisser. Het is zo heet dat zelfs de schildpadden niet liggen te zonnen, maar enkel hun kopje boven water steken. De vriendinnen ervaren de Southern heat en begrijpen dat ik het momenteel slecht weer vind, want te warm. En vooral te vochtig. Drie outfits per dag sleur ik erdoor, want die rare Belgen willen continu buiten zitten en zelfs buiten eten, dus zweet ik me te pletter, maar met plezier en in fantastisch gezelschap.
Een paar dagen later vereren de schildpadden ons wel met hun aanwezigheid en ons bezoek aan Phinizy Swamp eindigt in volle glorie als een gator vanuit het midden van het meer naar ons toe zwemt en komt paraderen op luttele meters van ons. De vriendinnen vullen hun collectie vogel- en eekhoornfoto's aan met de nodige reptielen en gigantische libellen en vlinders. 'Je hebt gelijk,' zeggen ze meermaals, 'alles is hier groter.'
In Savannah huur ik een AirBNB met gratis kajaks. Ik verlekker de vriendinnen op een boottochtje door smalle kanaaltjes in het riet - dat uitmondt op open water waar je dolfijnen kan zien volgens de vader van de huiseigenaar. De ene vriendin heeft meer kajakervaring dan ik en sjeest er vandoor als ik haar het water induw. De andere vriendin en ik peddelen achterna in een tandemkajak. Dat is lachen, gieren en vooral slalommen waarbij we meer in het riet dan tussen het riet varen. We gillen ook wat af, want er ruist vanalles door het struikgewas. Het is een ... een ... iets wat we niet te zien krijgen.
Als we het open water bereiken, naderen in de verte donderwolken en concluderen we dat Flipper snel zal moeten opdagen. Met een metalen stok in je handen op het water een onweer trotseren lijkt ons namelijk geen goed idee. Net als we op volle snelheid op dolfijnenjacht willen gaan, kantelt de kajak van de vriendin om. Straf, want zo'n bootjes zijn normaal heel stabiel. De vriendin probeert meermaals terug in de kajak te kruipen, maar die kantelt telkens weer. Nog straffer, want de vriendin in kwestie weegt niet meer dan een zak patatten en is zo lenig als een elastiekje. We besluiten de kajak naar het riet te loodsen omdat de vriendin daar kan staan en alweer ettelijke pogingen waagt om in de kajak te stappen. Het mottige ding zinkt steeds meer.
Na nog een tiental minuten besluiten we dat de kajak lek is. Er is in de wijde omgeving niemand te bespeuren, dus zit er niets anders op dan de kapotte kajak op sleeptouw te nemen. In de tandem is er een kinderstoeltje voor mijn zitje en daar kruipt de vriendin in. Bijna kieperen we met ons drie in het water als ik haar erop attent maak dat er een krab in haar haar zit (en vervolgens op haar schouder en haar rug om dan onder haar billen te verdwijnen - ik verzeker haar echter dat ik hem in het water zag springen).
Het volgende half uur is hard labeur en een aanslag op onze spieren - het meest nog de lachspieren. Met ons drietjes in een tweepersoonskajak manoeuvreren we ons tussen het riet. We proberen het onweer voor te blijven en scheppen slijk, rot riet en andere troep in ons bootje, want synchroon roeien is niet ons grootste talent. Flipper en vrienden hebben ons zeker gehoord, maar wij hebben hen niet gezien. Dat dolfijnen mensen in nood redden, is volgens mij slechts een mythe.
Als we een week later in Savannah zijn, trakteren de vriendinnen me op een dolfijncruise, want als we onze zinnen op iets gezet hebben, moet het ervan komen. We varen naar een onbewoond eiland waar ik de mooiste schelp ooit vind, dus de tocht is zeer geslaagd, ook al zien we slechts een glimp van Flipper & co. Als we 's namiddags op het strand liggen, laten ze zich een tweede keer zien en zwaaien ze ons vaarwel uit de verte.
De enige missie die mislukt - op 30 seconden na - is ontsnappen uit de escape room op onze laatste avond. Met een koffer vol nieuwe tweedehandsjes en een hoofd vol avonturen en mooie herinneringen zet ik de vriendinnen na veertien fantastische dagen op een shuttlebus richting Atlanta. Het was dolfijn!
(En morgen komt mijn ZUSJE!)
x
V
Comments