Kattenmensen mogen nu stoppen met lezen. Als kind had ik katten en ik dacht dat ik ze leuk vond. Dat was ook zo. Tot ik vijftien was en mijn vader onverwachts een puppy mee naar huis bracht.
Het was niet de eerste keer dat mijn vader - zonder overleg! - een levend cadeau bijhad. We waren al eerder verrast met een paard in de garage, twee jonge bokken in de achtertuin, vier konijnen (na zes maanden waren dat er dertig) en talloze vaarzen (jonge koeien). Hoe - en waarom - mijn moeder dit aanvaardde, is me een raadsel. Maar bon, mijn vader was erg charismatisch. Was ik zijn vrouw geweest, was zijn charme samen met hem op straat beland. Maar ik was zijn dochter en vond zo'n verrassingen fantastisch! Vooral die pup.
Toen ik voor het eerst een hond in mijn armen hield, was ik verloren, verkocht en op slag verliefd. Geen beter gevoel dan thuiskomen en begroet worden door een adorerende viervoeter die je aankijkt alsof je de schepper van de wereld bent. Wat ook het geval is voor een hond: als baasje ben je het middelpunt van zijn universum. De reden van zijn bestaan. Best friends for life.
Het sprak dus voor zich dat ik een eigen hond wilde toen T en ik meer dan twintig jaar geleden een huis kochten. T twijfelde; hij had nog nooit een hond gehad.
'Geen probleem,' zei ik. 'Het wordt mijn hond. Ik zal elke dag gaan wandelen en alle zorg op mij nemen.'
T ging - uiteraard - overstag en ik zocht en vond een bastaardpup.
Ik dacht altijd dat T gek was op mij, maar ik moest het onderspit delven vanaf de eerste keer dat hij de pup vasthield. Wederzijdse aanbidding op het eerste gezicht.
Na zes maanden namen we een tweede pup. Toen we verhuisden en een grotere tuin kregen, was er ruimte voor drie honden.
Zo gingen twee decennia voorbij waarin ik dagelijks de Kempische bossen doorkruiste in gezelschap van mijn roedel.
En toen gingen we verhuizen naar de VS ... We moesten het ondenkbare doen: onze honden afstaan. Dat was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb gemaakt - en geloof me als ik zeg dat ik al serieuze knopen heb doorgehakt. De nieuwe, gouden mand voor onze hondjes was al snel gevonden - mijn papa stuurt me vanuit de hemel nog steeds cadeautjes - en sinds augustus leven we zonder honden.
Valt dat mee? Nee. Maar het went. Alles went. Toch ben ik stiekem al gaan kijken op de website van het asiel in Augusta. Kandidaten zat - hartverscheurend! Misschien ga ik er wel werken. Of ik word dog sitter. Het maakt niet uit, als er maar snel terug honden in mijn leven zijn. Want aan sommige dingen wil ik niet gewend raken.
Afsluiten doe ik met hondenwijsheid: Handle every situation like a dog. If you can't eat it or play with it, just pee on it and walk away.
x
V
@Gommel, Frodo, Mona, Hebus, Floki en Blixa: ik mis jullie...
Comments