Dictatuur

Ik ben fan van groffe humor. Ik ben niet goed in politiek correct. Stereotypes vind ik vaak grappig. En toen mijn Bestie vorige week uitschoof en viel, kostte het mij veel moeite om niet in lachen uit te barsten. Dat is allemaal fout, maar wat mij betreft, moet je met alles kunnen lachen - in de juiste context weliswaar. Daarnaast is er een groot verschil tussen lachen met iemand en iemand uitlachen. Dat laatste kan niet door de beugel. Respect is een conditio sine qua non. Professionaliteit draag ik ook hoog in het vaandel.

Die laatste twee zijn hier in Lalaland - naar ik vermoed - in een privé-gefundeerde-shuttle gestopt en naar deepspace gestuurd. Respect en professionaliteit zijn namelijk onbestaande in het land van Oranjeman & Kornuiten. Een kennis van me - uiteraard niet de Bestie, want in Lalaland Goes Orange kan je maar beter low key blijven - werkt voor de overheid. Een paar weken geleden zeiden haar directe bazen nog dat niemand zich echt zorgen moest maken. Dat de impact van de nieuwe regering wel zou meevallen. Dat thuiswerken in hun team geen probleem zou vormen. Dat was voordat de Mails Van Hogerhand begonnen te komen. De eerste mail zei botweg: Je kan maar beter ontslag nemen, want je job is flut en je hebt geen meerwaarde. Als je het nu doet, betalen we je tot september. Als je het niet doet, kom dan binnenkort niet blèren als je ontslagen wordt.

Ze stuurde de mail door naar mij en echt: ik was er niet goed van. Na de werkuren - niet tijdens, want de persoon in kwestie werkt hard en is uiterst professioneel - belde ik haar op.

'Is dit een slechte grap of een hoax?' vroeg ik.

'Helaas niet,' antwoordde ze.

'Maar hoe gaat dat dan?' wilde ik weten. 'Stel dat jouw hele team ingaat op dit voorstel. Dan moeten jullie vanaf morgen niet meer werken. Wie gaat jullie werk dan doen? En hoe gebeurt de kennistransfer dan?'

'Ik vermoed dat ze ervan uitgaan dat alle ambtenaren overbodig zijn en dat dat bijgevolg niet nodig is,' zuchtte de anonieme bron.

'Pietluttige pierenpampers!' vloekte ik.

'Dat ze de rambam krijgen,' zei de niet-Bestie.

'Zullen we over iets anders praten?' stelde ik voor. 'Want hoe meer aandacht je aan iets geeft, hoe groter dat wordt. We kunnen het dus maar beter negeren.'

'Dat zal erg moeilijk worden,' zei ze.

'Ik ben een struisvogel,' zei ik. 'Al jaren. Ik bemoei me niet met het nieuws en het nieuws bemoeit zich niet met mij.'

Daarmee was de kous af. Dat dacht ik. Tot ik daarnet via dezelfde anonieme bron de opvolgingsmail kreeg. Ik had niet verwacht dat die nog beledigender of meer onprofessioneel kon zijn dan de vorige. Driewerf helaas ... Hiervoor heb ik geen woorden meer.

Ruil je overbodige job bij de overheid in voor een echte job in de privésector of ga op vakantie is de overheersende boodschap die geschreven is als een slechte marketingstunt. Reageer nu! Ga voor het snelle geld! Dit aanbod is slechts beperkt geldig!

Waar is het respect? Waar is de waardigheid? Waar is de menselijkheid?

'Dit kan toch echt niet meer!' stuur ik onmiddellijk naar de niet-Bestie. 'Hierover moet ik bloggen.'

'Doen!' antwoordt ze onmiddellijk, want haar motivatie om niets privé te sturen tijdens de werkuren is verminderd.

'Maar wat als ik misschien in Lalaland wil blijven?' stuur ik terug. 'Zouden ze mijn blog dan controleren en zou het tegen mij gebruikt kunnen worden?'

Ik druk op versturen en binnen de seconde walg ik van mezelf. Hoe kan ik zo denken? Hoe kan ik overwegen om mijn acties aan te passen aan het meest krankzinnige beleid van deze eeuw? Waarom zou ik burger willen worden van een land dat geen enkel respect toont voor zijn bevolking? Even verafschuw ik mezelf, maar dan schud ik het van me af. It's not me, it's them.

Hoe dun je het ook snijdt, er zijn altijd twee kanten aan een verhaal zegt Spinoza. Hij heeft helemaal gelijk. Maar in dit verhaal ben ik slechts een toeschouwer. Ik heb niet gestemd op Oranjeman & Kornuiten. Ik heb hen niet de macht gegeven om Lalaland terug te katapulteren naar de Middeleeuwen. Angstaanjagend is het dat een paar rijke mensen alles kunnen doen wat ze willen. Toch kan ik het hen niet kwalijk nemen dat ze zo denken. Keer op keer heeft hun geld ervoor gezorgd dat ze met alles wegkomen, ongeacht de legaliteit van hun acties. Waarom zouden ze zich dan aan de regels houden? Die zijn niet op hen van toepassing. Dat heeft het verleden meermaals bewezen. Dat is de maatschappij waarin ik leef. En nu mogen zij de regels bepalen ... Brrrr!

Ik zou willen dat ik ermee kon lachen, maar de humor ontgaat me. Dit is serieus. Serieus fout. Ik zie het gebeuren en kan er niets aan doen. Daarom verstop ik me in mijn nieuwe boekenreeks. Ik ben verliefd op mijn personages. Ze hebben grappige vloekwoorden, filosoferen en zijn lief voor elkaar. Ze leven niet in Utopia en hebben echte problemen, maar ze helpen elkaar. Ze zijn menselijk. Liefde regeert in mijn verhaal, niet angst. Geld is er een middel, geen doel.

Bij de buren van mijn anonieme bron is de vlag van Lalaland vervangen door een zwarte vlag. Ik vraag me af hoe lang de alomtegenwoordige bordjes met Oranjeman! nog in de tuinen van Jan-met-de-pet zullen staan. Is hun nickeltje al gevallen of geloven ze echt dat die mannen met dollartekens in hun ogen een ander doel hebben dan zelfverrijking?

x

V