Maandag was mijn eerste werkdag in de VS. Het was ook mijn eerste keer in een Amerikaanse school. Ik ben niet zot van eerste keren. Lang geleden waren mijn verwachtingen hoog wat dat betreft, maar ervaring heeft me geleerd dat ze vaak tegenvallen. Soms zijn ze voorbij voor je doorhebt dat het begonnen is, soms vallen ze enorm tegen en duren ze veel te lang. Ik laat in het midden of ik het heb over seks, jobs of andere zaken.
Soit, eerste keren zijn niet mijn ding. Als controlefreak weet ik graag wat me te wachten staat, al is het maar om mijn nachtrust niet te verstoren. Van slapen kwam zondagnacht niet veel terecht. T zat in een vliegtuig richting Europa, dus ons kingsize bed was sowieso te leeg om gezellig te zijn. Plaats genoeg om te woelen en te draaien, dat wel. Tegen beter weten in probeerde ik me een beeld te vormen van wat me te wachten stond, hoewel ik wist dat ik helemaal niets wist.
Mijn enige informatie? Maandagochtend om 7u op een lokale basisschool starten als 'SPED aide to assist teacher - 5th grade' en een adres. Ik heb in mijn leven al wat jobs versleten - vijf in de privésector en drie als leerkracht om precies te zijn - en elke eerste werkdag was spannend. Maar ik was wel steeds in het bedrijf geweest om te solliciteren. Dat was deze keer niet het geval.
De wekker ging af om 5u45 - wat mij betreft is het dan nog officieel nacht - en Bibi glipte uit haar bed en in de douche. Na een ontbijt stapte ik in de auto en zeven minuten later was ik op bestemming. Ik gaf mijn ego een snelle boost - meestal moet ik dat aanmanen om minder groot te zijn, maar nu zat het ergens verstopt achter een stressbal in mijn maag - en ik meldde me aan bij de receptie. De ontvangst was vriendelijk, ik kreeg een naambadge opgeplakt en een dame leidde me naar de klas. Onderweg vertelde ze me dat ik maar één leerling moest begeleiden: een 11-jarig jongetje dat naar haar zeggen 'lief en slim' was. Ik vroeg waarmee ik hem moest helpen, waarop ze zei: 'Zorg ervoor dat hij niet te veel praat en op zijn stoel blijft zitten'.
Mijn ego sprong tevoorschijn en deed een vreugdedansje. Na zeventien jaar lesgeven in de B-stroom in Borgerhout kan ik er met één blik voor zorgen dat een hele klas zwijgt en blijft zitten. Mijn evil eye heb ik jarenlang getraind tot perfectie. Eén elfjarig ventje is peanuts , ongeacht wat eraan scheelt. Ik maakte me geen zorgen meer, maar vroeg me wel af welk etiket het Manneke zou hebben. Ik hou niet van labeltjes, maar het is handig om enige voorkennis te hebben omtrent problematiek.
De dame zei me dat de leerkracht me verder zou informeren. Daarmee arriveerden we aan de klas en ging ik naar binnen. De leerkracht was er, alsook drie vroege leerlingen. Ik werd voorgesteld als 'substitute van het Manneke' en de lieve dame verdween. De leerkracht glimlachte vriendelijk en zei me dat ik achteraan op een bankje mocht gaan zitten en moest wachten tot het Manneke er was. Ik vroeg wat ze daarna verwachtte. Ze zei: 'Zorg ervoor dat hij niet te veel rondloopt en praat. Het eerste half uur moet je niks doen, daarna is het PE (LO) en moet je ook niks doen en dan is het wiskunde bij mijn collega.'
Tot zover de jobbeschrijving ...
Eén voor één druppelden de leerlingen binnen. Nieuwsgierig scande ik alle jongetjes, maar geen enkel ging op de aangewezen plaats zitten. Op het bord was geprojecteerd wat er moest gebeuren en dit werd braaf uitgevoerd. Er werd in stilte gewerkt, zelfs geen 'goeiemorgen' als er iemand binnenkwam.
Het werd 7u25 en het Manneke was er nog steeds niet. Alle andere banken waren bezet. Plots klonk er een stem over de intercom. Iedereen stond recht, dus ik ook. Het volgende moment zwoeren ze plechtig trouw aan de vlag van de VS - met de hand op het hart - en daarna trouw aan de vlag van South Carolina - met de armen gestrekt naast het lichaam. Beide vlaggen schitterden trots naast het bord. Na een verplicht moment van stilte ging iedereen terug zitten. Dat was mijn eerste onthutsende ervaring die dag.
En toen kwam het Manneke binnen ...
x
V
Commentaires