Het zijn drukke tijden in dit nieuwe land. De eerste week zat volgepropt met praktische zaken, die al bij al tamelijk vlot verlopen. Zo zijn we sinds donderdag online.
Ik had telefonisch een afspraak met AT&T geregeld. Na vier sms'jes ter bevestiging kreeg ik ook nog een telefoontje van de installateur: een kwartiertje later zou hij arriveren. En zo geschiedde. Een klop op de deur, ik deed open en liet de meneer in kwestie binnen. Hij mompelde iets - articuleren is hier niet in de mode - en liep naar de kleine slaapkamer. Nu ben ik van mening dat ieder zijn job moet doen, dus ik liet hem zijn gang gaan. Even later kwam de man voorbij en zei dat hij in de andere slaapkamer moest zijn. Ik knikte, zei: 'Do your thing' en ging verder met het uitpakken van de boodschappen.
Vijf minuten later werd er opnieuw geklopt. Enigszins verbaasd opende ik de deur. Een man glimlachte vriendelijk en zei: 'Hi, I'm Carl from AT&T. I'm here for your internet installation.'
Ik kreeg het warm en koud tegelijk en stamelde: 'Then who is the guy in my bedroom?'
De man antwoordde: 'That's my colleague. There's always two of us.'
Ik kwam er dus vanaf met de schrik, een internetverbinding en een wijze les: laat niet zomaar iedereen binnen. Je zou denken dat ik dat lang geleden heb geleerd uit de sprookjes van Grimm of Andersen, maar ik blijk hardleers en goedgelovig.
Even later ging ik T oppikken op zijn bureau. Onze huurauto gaf de boodschap dat de linkerachterband opgepompt moest worden. Ik reed verder zodat T dit kon fixen - ik ben enkel feminist als het mij uitkomt.
Terwijl T een garage googelde, sprak ik drie locals aan die een sigaar rookten naast hun pick up truck. Eureka! Eén van hen toverde zowaar een compressor uit de laadbak en ze gingen aan de slag. Ik verheugde me net op een rustig avondje toen helper nummer twee opmerkte dat er een nagel - American size, dus heel groot - in de band in kwestie zat. Een telefoontje naar de verhuurmaatschappij leek de oplossing.
De computerstem aan de telefoon was vriendelijk, maar kon me niet helpen. T en ik beslisten om naar het dichtstbijzijnde Aviskantoor te rijden. Hoera! Dit werd bemand door een echte persoon. Helaas was die minder vriendelijk dan de telefooncomputer. Hij stuurde ons naar zijn collega's in Augusta airport; ook als dat betekende dat we met platte band naar daar moesten.
Dapper zetten T en ik ons avontuur verder. We bereikten de luchthaven met een diepe zucht - uit de band en onze mond. Gelukkig kregen we daar tamelijk snel een andere huurwagen.
Opgelucht reden we naar ons appartement. De drukke dag zat erop. Nu konden we ontspannen en bekomen van alle perikelen. Aan de parking van ons nieuwe thuis vroeg T me waar de afstandsbediening voor de slagboom was. Drie keer raden waar die nog lag ...
Vrijdagmorgen startte bijgevolg met een ritje naar de luchthaven, op zoek naar de afstandsbediening. En zo rijgen de dagen zich aaneen, hier in Augusta.
Dadelijk vertrekt T voor een week naar Duitsland en blijf ik hier. Hij voelt zich best schuldig omdat hij me zo snel 'in de steek' laat. Zelf ben ik er niet rouwig om, want er staat een rustige week op de planning. Of ik dat kan waarmaken, lees je binnenkort.
Groeten
V
P.S.: Heel blij met de eerste gewone boterham en Amerikaanse kookkunsten!
P.P.S.: Over een maand hebben we meer meubels dan 2 barkrukken en een racefiets ...
Comentarios